Cruella (2021) - Recensie
Disney’s live-action remakes van enkele van hun grootste animatiefilms zijn altijd wat hit-or-miss geweest de voorbije jaren. Niet toevallig zijn het vaak de verhalen die bijna letterlijk overgenomen werden, zoals The Lion King of Aladdin, die het meeste kritiek kregen. De remakes hebben het meeste succes als ze juist iets meer creatief omgaan met het materiaal waarop ze gebaseerd zijn. Het beste voorbeeld hiervan zijn de twee Maleficent-films met Angelina Jolie die een draai aan het originele verhaal gaven door te focussen op de slechterik. Met haar nieuwste film lijkt Disney dit succes te proberen herhalen. Cruella is een film van regisseur Craig Gillespie (I, Tonya, The Finest Hours), met een verhaal van Aline Brosh McKenna (The Devil Wears Prada), Kelly Marcel (Venom, Saving Mr. Banks), en Steve Zissis. Het script kwam dan weer van Dana Fox (Isn't It Romantic) en Tony McNamara (The Favourite). Het verhaal geeft een oorsprong achter de bekende slechterik uit de 101 Dalmatiërs films, gesitueerd in de punk/ronk wereld van de jaren zeventig. De hoofdrol wordt vertolkt door actrice Emma Stone, met in de cast onder andere Emma Thompson, Mark Strong, en Paul Walter Hauser.
Cruella is een entertainende origin story-film, die enkel wordt tegengehouden door haar lengte en doorzichtig plot. Met bijna twee uur en een half is het een bijzonder lange film, die op het begin wat moeilijkheden heeft om op gang te komen. Het eerste deel van de film over Cruella’s jeugd voelt wat langdradig aan, met wat mindere dialogen, performances, en een typische voice-over. In het eerste kwartier krijg je ook het moment waar je als kijker eigenlijk al door hebt hoe het hele verhaal gaat verlopen. Als prequel weet je hoe de puzzelstukken uiteindelijk moeten vallen, en de film maakt het niet heel moeilijk om te zien hoe de puzzel in elkaar zit. De manier hoe ze bijvoorbeeld die grote, rijke persoon wordt en waarom ze dalmatiërs haat, zijn zo simpel dat ze bedacht zouden kunnen zijn door een kleuter. Goed, want uiteindelijk blijft het wel een kinderfilm. Gelukkig typeert dit ook niet de hele film, en heeft de tocht naar het te verwachten einddoel nog enkele onverwachte bochten in de aanbieding. Met overvallen, undercover-missies, en geheime plannen weet Cruella de kijker toch nog te verrassen, en van Cruella een personage te maken waar we op het einde van de film schijnbaar allemaal achter staan.
De film komt pas echt op gang op het moment dat Emma Stone de rol van Estella/Cruella overneemt. We krijgen al direct een entertainende dynamiek tussen haar en handlangers Jasper en Horace, vertolkt door respectievelijk Joel Fry en Paul Walter Hauser, die de film op dat moment een heel stuk beter maakt, en je de zin geeft om verder te kijken. Nu, Emma Stone is een fantastische actrice, iets dat ze al heeft getoond in films als La La Land of The Favourite, maar hier lijkt ze te hard te proberen om in de rol te passen. Hierdoor voelt haar performance nogal eens geforceerd aan, vooral in enkele meer emotionele momenten, en vooral met dat accent dat ze probeert op te zetten. Hoewel ik grotendeels wel genoten heb van Stone’s versie van Cruella, staat daar tegenover toch een Emma Thompson, die de show steelt met haar ambitieuze barones. Thompson weet haar personage heel natuurlijk te brengen, met een flair die we ondertussen van haar gewoon zijn. Andere acteurs zoals Mark Strong en Paul Walter Hauser werden dan weer wat getypecast, maar eigenlijk betekent dat gewoon dat ze degelijke performances neerzetten die we van hen gewoon zijn.
Het is voornamelijk de hele productie van deze film die het echt de moeite waard maakt. De donkere, maar dynamische cinematografie werd geleverd door de Belgische cinematograaf Nicolas Karakatsanis. De soundtrack van Nicholas Britell is al even fantastisch, gecombineerd met de grote hoeveelheid covers van liedjes uit de punk/rock periode van de jaren zeventig die de film bevat. De jaren zeventig is tegelijkertijd ook perfect tot leven gebracht, met het kostuumdepartement van deze film dat ook haar plezier heeft gehad met fantastische outfits die Cruella echt typeren, en niet alleen met enkel zwart-wit. Cruella lijkt niet te veel te willen leunen op nostalgie, en vooral een origineel verhaal te zetten dat uiteindelijk leidt naar een bekend moment. Maar toch is het ze gelukt om heel wat zinnen en hints in de film te brengen die ons doen denken aan de originele film, en dat kan wat geforceerd aanvoelen. Voor op het einde weet je niet goed of het nu een verhaal was over Cruella, of een opbouw naar de uiteindelijk 101 Dalmatiërs remake. Maar net als bij Maleficent is Disney erin geslaagd om een entertainend oorsprongsverhaal neer te zetten, dat geen pure remake is van iets dat we al kennen. In mij ogen maakt dat van Cruella een groot succes.
★★★
Cruella is nu te bekijken in de bioscoop, of via Disney+
