Cherry (2021) - Recensie
Doorheen de jaren heeft Marvel heel wat onbekende acteurs omgetoverd in echte supersterren, bekend over de hele wereld als die ene superheld. Jezelf losrukken van deze rol is dan ook verschrikkelijk moeilijk. Sommigen hebben succes buiten de MCU, anderen minder. Een van de grootste succesverhalen is misschien wel Tom Holland, de jonge acteur die van de ene dag op de andere wereldberoemd werd als Spider-Man. Want ook buiten de MCU lijken de rollen niet moeilijk te komen. Met een grote moeite om niet getypecast te worden als de schattige tiener, heeft hij als Britse acteur al een Southern moordenaar vertolkt in The Devil All The Time, de hoofdrol in de sci-fi film Chaos Walking langszij Daisy Ridley, en vanaf volgend jaar neemt hij ook de mantel op als Nathan Drake. Maar zijn meest recente rol heeft toch een opvallende connectie tot de superhelden studio. In hun eerste film na Avengers: Endgame vertellen regisseurs Joe en Anthony Russo een waargebeurd verhaal voor Apple TV+ met Tom Holland als de soldaat die een bankovervaller werd.
Gebaseerd op het waargebeurde verhaal neergeschreven door Nico Walker, en geadapteerd voor film door Jessica Goldberg en Angela Russo-Otstot, vertelt Cherry het verhaal van een verliefde jonge man die na een break-up met zijn vriendin wanhopig zoek naar een richting in zijn leven, en daarom maar besluit om het leger in te gaan. Hoewel hij het bijlegt met zijn vriendin, wacht het leger nog altijd op hem. Na een harde, mensonterende opleiding en een gruwelijk jaar in oorlog, is hij dan ook niet meer dezelfde persoon als voordien. Al snel valt hij door zijn PTSD in een drugsverslaving, al snel gevolgd door zijn vrouw, een gewoonte die hij bekostigd door het overvallen van banken. De bedoeling van dit tragische verhaal is om de falende maatschappij in het licht te brengen, hoe zovele jongeren langs een pad van dood en verderf worden geleid in de VS. Maar uiteindelijk deed dit verhaal mij weinig. Niet omdat de harde realiteit achter dit verhaal niet correct is … juist het tegenovergestelde. Hoeveel keer hebben we al niet in een film moeten zien hoe doelloze jongeren in Amerika naar de oorlog geleid worden, om dan terug te komen met gigantische PTSD en een grote kans op een drugsverslaving?
Enkele dagen voor ik Cherry zag, keek ik nog naar een aflevering van Criminal Minds, waar in deze specifieke aflevering een man met zware PTSD mensen aan het vermoorden was omdat hij dacht dat hij nog in de oorlog zat. En dat was een aflevering uit 2007! Na al die jaren verteld men technisch gezien nog altijd hetzelfde verhaal, puur omdat er nog altijd niets veranderd is. Natuurlijk is het nog altijd een thema dat in het licht moet worden geplaatst, anders doet men er zeker niets aan, maar na al die jaren, de ene film na de andere, doet het je niet meer zo veel. Het is eerder frustrerend dan tragisch, geen gevoel dat aangenaam is tijdens het bekijken van een film. In plaats van films te blijven maken, moet men er in de VS eindelijk eens iets aan doen. Je begint je af te vragen of deze film, dit specifiek verhaal, wel nodig is. Er zijn zovele verhalen in de VS te vertellen over de hopen mensen die leiden aan PTSD dankzij onnodige oorlogen, of over de drugsepidemie, denk maar aan Body Brokers. Maar waarom dan een verhaal over een bankovervaller?
Een ander punt waar we dus niet langs kunnen kijken, is de romantisering van de crimineel in de filmindustrie. Cherry is daar een goed voorbeeld van. Walker bracht zijn leven waarschijnlijk al in een beter licht dan hoe waarschijnlijk echt is verlopen, maar de film doet daar nog eens een schep bovenop. Terwijl hij in de film het licht ziet en zichzelf laten arresteren na een overval, geraakte hij in het echt gewoon vast in een file waarna ze hem arresteerden. Geen moment van verlichting, maar het moest er toch zijn voor de film. Ook de casting van Tom Holland werkt mee aan het beeld dat we meekrijgen over deze persoon. Zoals de echte vrouw achter de zwarte bankbediende die hij overviel zei: hij is Spider-Man, en ik ben maar een voetnoot. Ook de slachtoffers van dergelijke overvallen houden een vorm van trauma over aan een geweer in hun gezicht. Waarom blijven we dan de verhalen van een witte misdadiger met een tragisch verleden romantiseren? Omdat deze verhalen nu eenmaal spannend zijn, vooral voor de middelklasse. Maar zijn dit nu de verhalen die we moeten vertellen?
Het zijn deze gedachten die in mijn hoofd bleven rondspoken bij het kijken van de film. Tom Holland is een fantastische acteur die echt het beste van zichzelf geeft voor deze film, maar hij kan niet ontsnappen aan zijn puppy-achtige uitstraling. Wil je een iets hardere performance van Tom Holland zien, dan is The Devil All The Time nog altijd de beste. Anderzijds is er ook de indeling in verschillende hoofdstukken, nochtans geen slecht idee, die volgens de regisseur elk uniek zouden aanvoelen. Uiteindelijk is hier maar weinig van te merken, want als het al aanwezig is, is het heel subtiel. Een barslechte film is Cherry ook weer niet. De productie ziet er nog altijd prachtig uit en het verhaal is degelijk geconstrueerd, hoewel de film met meer dan twee uur wel wat lang aansleept. En hoewel de boodschap achter de film relevant en belangrijk is, deed deze film mij opvallend weinig, en zal hij daarom snel vergeten zijn.
★★1/2
Cherry is nu te bekijken via Apple TV+
