Blood of Zeus - Recensie
Meer en meer begint Netflix in te zetten op originele anime projecten, met Castlevania als meest bekende, Engelstalig voorbeeld. Vele reeksen zijn gevolgd, letterlijk en figuurlijk. De nieuwste, Blood of Zeus, komt van de Grieks-Amerikaanse schrijvers Charley Parlapanides en Vlas Parlapanides, en werd geregisseerd door Shaunt Nigoghossian (Justice League Action). Met eenzelfde animatiestijl als Castlevania verteld Blood of Zeus het verhaal van Heron, een gewone jonge man die ontdekt dat hij de zoon van Zeus is, met een doel om de wereld te redden van een demonisch leger. Onder de stemmencast bevinden zich enkele bekende namen zoals Jason O’Mara (Agents of S.H.I.E.L.D.), en Jessica Henwick (Game of Thrones, Iron Fist)
Wie de twee eerste afleveringen van deze serie bekijkt, zal zeker een gevoel van déjà vu hebben. Het verhaal begint dan ook met een bastaard die in een dorp woont dat hem en zijn moeder verafschuwd, met enkel een oude man, die later Zeus blijkt te zijn, die hem en zijn moeder helpt. Dit plot doet sterk denken aan de 2011 film Immortals, iets dat zeker niet toevallig is aangezien dat de twee projecten dezelfde schrijvers hebben. Eigenlijk is Blood of Zeus gewoon een meer uitgebreide herwerking van de 2011 film aan de hand van de grotere vrijheid van animatie. Deze grotere vrijheid is direct duidelijk, met een veel grootser verhaal dat zich nog meer focust op de relaties tussen de goden. Redelijk wat zaken zijn correct overgenomen van de Griekse mythologie, iets dat wel te verwachten is van twee Griekse schrijvers, maar nog meer dan voordien is dit verhaal puur fantasy. Het bestaan van demonen is bijvoorbeeld compleet vreemd aan de Griekse mythologie, terwijl aspecten als de jaloersheid van Hera ten opzichte van Zeus een gekend aspect van hun relatie is. Het hele “een verloren verhaal uit het verleden”-aspect is zo doorzichtig en cliché, dat je vanaf het begin al direct weet wat je als kijker te wachten staat.
Accuraatheid mag dan niet hun sterkste kant zijn, enige diepte mag je van hier ook zeker niet verwachten. De manier waarop het verhaal verloopt, met de nodige twists, is redelijk voorspelbaar, zonder enige emotionaliteit die je echt zou kunnen raken. Ja, er zijn de ouderlijke relaties waar beide hoofdpersonages mee worstelen, maar het verliest zijn impact door die voorspelbaarheid. Het gebruik van Hera als de grote slechterik was een degelijke insteek, want met al dat rondslapen verdient Zeus het wel, maar deze situatie is misschien minder zwart-wit als het hier wordt afgebeeld. Qua diepte en complexiteit doet het het dus zeker niet zo goed als een Castlevania, dat ons tenminste iets wist te geven. Gelukkig is Blood of Zeus nog enigszins entertainend, met de typische hoop aan actie, bloed, en afgehakte lichaamsdelen die je van de Netflix animeprojecten gewoon bent geworden. Maar zelfs hier kruipt de cliché wat naar boven, met typische anime-reuzen met bijvoorbeeld vijf borsten. Toch is het deze actie, samen met de intrigerende wereld der goden en hun rivaliteiten, die het een serie maken die je tenminste op een plezante manier kunt uitkijken.
Al deze gekheid wordt verpakt in een nog wel vrij degelijke animatie. Natuurlijk moeten we hier geen hyper-gedetailleerde Frozen toestanden verwachten, maar het heeft een die typische stilistische Netflix anime-stijl die nog wel aangenaam is om naar te kijken, vooral dan de prachtige wereld van de goddelijke mythologie. Samen met een goede soundtrack is het duidelijk dat er toch redelijk wat aandacht aan is gegeven. Maar toch voelt het weer aan als één uit een dozijn, zonder die complexe, diepe factor die een serie echt de moeite waard maakt, en waar je zelfs een week tussen afleveringen voor zou wachten. Blood of Zeus is een reeks die je best in één stuk van vier uur binged, want anders is er een grote kans dat je het gaat vergeten, en er niet meer op terug gaat komen.
★★1/2
Blood of Zeus is nu integraal te zien op Netflix
