Black Beauty - Recensie
De naam Black Beauty klinkt iedereen misschien wel bekend in de oren, maar zoals het geval was bij mij, had ik nog nooit echt een film rond dit verhaal gezien. Origineel een boek van schrijfster Anna Sewell uit 1877, genaamd Black Beauty: His Grooms and Companions, the Autobiography of a Horse, verteld het verhaal het leven van een paard doorheen haar verschillende eigenaars. Sinds de uitgave van het boek zijn er zeven films en twee reeksen gemaakt rond het verhaal, met de meest recente uitgave van Disney als de achtste keer dat Black Beauty verfilmd werd. De Disney+ film Black Beauty werd geadapteerd en geregisseerd door Ashley Avis, en legt de focus op de band tussen een tienermeisje en het wilde paard dat voor een levenslange connectie zorgt. De hoofdrollen zijn weggelegd voor Mackenzie Foy als Jo Green, Kate Winslet als de stem van Black Beauty, en Ian Glenn John Manly.
Deze versie van Black Beauty is misschien wel de natte droom van elk paardenmeisje. De focus van deze adaptatie ligt voornamelijk op de hechte band, bijna een vriendschap, tussen paard en mens, met natuurlijk het bijna menselijke besef van Beauty dat hiermee gepaard gaat. Het is deze droom van elke paardenliefhebber, de band tussen mens en paard, die in de film, en de marketing, centraal staat. Toch is dit niet hetgeen wat de film bij momenten toch wat interessant maakt. Het plot tussen Jo en Beauty is misschien wel zeer mooi om te zien, maar tegelijkertijd ook zeer cliché als je er eenmaal op begint te letten. De interessante stukken van de film gaan terug naar de originele insteek van Sewell’s boek, maar staan jammer genoeg niet echt centraal in deze film. De centrale thema’s waren voornamelijk dierenwelzijn, maar ook hoe je mensen behandelt met vriendelijkheid, sympathie en respect. Doorheen de eigenaars die Beauty heeft in deze film, zijn deze thema’s zeker ook aanwezig, en zorgen ze voor de meest pakkende momenten.
Het originele boek werd na haar uitgave gelabeld als een kinderboek, iets dat nooit de intentie van Sewell zelf was, en die herframing zien we hier terugkomen. In tegenstelling tot de 1994 verfilming, die dichter aanleunde bij het thema van dierenwelzijn, ligt hier voornamelijk in de eerste helft de focus voornamelijk op de band met Jo. Het fantastische aan de verfilming is dat ze in deze digitale tijd toch gekozen hebben om te werken met echte paarden, in plaats van digitale dubbels die de filmmakers kunnen laten doen wat ze willen, en haar hebben doen praten met behulp van een voice-over. Het geeft de film een meer realistisch gevoel, en doet ons, in de tweede helft van de film die meer focust op dierenwelzijn, meer geven om hetgeen er met Beauty gebeurt. De cast levert ook zeker geen slecht werk, met verrassend de voice-over van Kate Winslet die de film goed weet te dragen, maar niemand weet echt een middelmatig script naar een hoger niveau te tillen. De dialogen geven je nooit echt de wil om verder te kijken.
Een compleet miserabele film is Black Beauty natuurlijk ook niet. Met dat grote Disneygeld ziet de film er zeker niet slecht uit, met een minimum aan CG dankzij het gebruik van echte paarden. Dit laatste doet ons ook terugdromen naar een tijd voor de digitale revolutie in het filmlandschap, iets dat Black Beauty een onverwachtse sfeer van nostalgie geeft. Maar uiteindelijk voelt het alsof de film nog altijd zoekt naar haar identiteit. De eerste helft speelt als een typische paardenfilm, terwijl de tweede helft meer focust op dat thema van het dierenwelzijn. De film was echter beter geweest als het maar gefocust had op één specifiek onderwerp. De toevoeging van het typische tiener-paardenfilm element heeft uiteindelijk de impact van de originele, en nog altijd relevante thema’s, te niet gedaan.
★★1/2
Black Beauty is nu te zien op Disney+
