Big Names, Short Films - Kortfilmfestival Leuven

Vele grote namen achter de grote films van het moment, zijn hun carrière indertijd begonnen met kortfilms, of vinden tussen hun dure studiofilms door nog altijd de tijd voor een kort passieproject. In vele van deze films zijn vaak al de kenmerken te vinden die deze grote regisseurs later hun naam zouden geven. Met de gevestigde reputatie van hun regisseur, zijn deze films vaak het perfect uitgangspunt voor een kennismaking met de wereld van de kortfilm. Het Kortfilmfestival Leuven heeft daarom een korte compilatie samengesteld van kortfilms van regisseurs die momenteel het mooie weer maken in Hollywood, en daarbuiten. Onder de bekende namen behoren bijvoorbeeld Christopher Nolan, bekend van films als The Dark Knight, Inception, en recent nog Tenet, of Denis Villeneuve, regisseur van Arrival, Blade Runner 2049, en het opkomende Dune.

Next Floor van Denis Villeneuve

De eerste film uit de lijst is Doodlebug van Christopher Nolan uit 1997, zijn laatste kortfilm voor zijn langspeeldebuut Following in 1998. De film van maar drie minuten bevat een vrij raar en surrealistisch verhaal, met een zekere duisternis. Toch zien we de Nolan van later al in dit werk door de mentale spelletjes die hij speelt, bekend van een Inception of Tenet, maar ook door zijn uniek gebruik van visuele effecten, zeker in die tijd. Ondanks het ontbreken van de grote productiekwaliteit die we gewoon zijn geworden van de regisseur, is het typisch, intrigerend Nolan verhaaltje. Next Floor van Denis Villeneuve is eveneens een prachtig stukje film. Het intens verhaal dat wat doet denken aan The Platform, is gefilmd met een goed ritme, afwisselend tussen kalmte en haast. De productiekwaliteit is hier zeker al aanwezig, met goede performances van een lokale Canadese cast, en de hele kortfilm zorgt voor een spannende twaalf minuten. In het rijtje staat ook de Oscarwinnaar voor beste regisseur van dit jaar, Bong Joon Ho, met zijn kortfilm Sink & Rise. Met een iets meer komisch verhaaltje, toont de Oscarwinnaar zijn talent voor dialoog en confrontatie die zichtbaar is in de rest van zijn werk. Ondanks een speelduur van zeven minuten en een simpel plot, kan het soms wat lang aanvoelen, maar de ontknoping op het einde maakt het nog wel de moeite waard.

Pauline van Céline Sciamma

Pauline werd gemaakt door Céline Sciamma, regisseuse van het alom geprezen Portrait de la jeune fille en feu, en biedt misschien wel de simpelste kortfilm van de hele compilatie, maar zeker niet de minst impactvolle. Met een verhaal rond de ervaringen van een lesbische tiener, weet Sciamma aan de hand van één zeven-minuten-durende scene een emotionele en relevante toon te raken, in tegenstelling tot de experimentele verhalen van haar collega’s. De kortste film komt misschien wel van Cary Joji Fukunaga, regisseur van het opkomende No Time To Die, met het twee minuten durende Sleepwalking in the Rift. De film voelt wat aan als een trailer, en dat is eigenlijk ook het geval. Er bestaat een uitgebreidere, langere versie van een half uur, maar al in deze twee minuten krijg je de essentie van het verhaal al binnen. Met prachtige beelden van ergens in Oost-Afrika, de exacte plaats is niet meegegeven, en een zeer herkenbare soundtrack, weet Fukunaga vooral een sfeergevoel te brengen, ondanks hints naar een groter verhaal. Een kortfilm de latere stijl al tentoonstelt is zeker Brothers van Robert Eggers, regisseur van The Lighthouse en The Witch. In deze film zien we ook die zeer gefocuste stijl, met een aparte framing, zeer atmosferische cinematografie en sounddesign, en de persoonlijke verhaal van twee broers. De manier hoe hij met stiltes en omgevingsgeluiden werkt, zorgt voor een zeer fascinerende kijkervaring.

Brothers van Robert Eggers

Yorgos Lanthimos is gekend voor zijn aparte verhalen, zoals in The Killing of a Sacred Deer of The Favourite, en dit zien we terug in zijn kortfilm Nimic uit 2019. Net als de andere films uit zijn carrière is het vooral het verhaal dat surrealistisch aanvoelt, met een vrij gewone cinematografie, maar wel een zeer aparte soundtrack om je in de sfeer te brengen. Wat je te zien krijgt lijkt willekeurig, met mensen die elkaar zitten nadoen, maar op het einde heb je toch dat aha-moment als alle puzzelstukjes samenvallen, en je weet waar het over gaat. De meest experimentele kortfilm uit de compilatie komt zeker van Peter Strickland met GUO4 uit 2019. Dit drie-minuten-durende filmpje draait rond twee vechtende, of dansende, naakte mannen in een kleedkamer. Naar een verhaal blijft het wat zoeken, maar intrigerend is het zeker wel. De laatste kortfilm komt van regisseur Jonathan Glazer, bekend van de film Under The Skin. The Fall is al even surrealistisch als Nimic, maar biedt een heuse spanning en intensiteit in haar zeven minuten. Het verhaal dat lijkt te draaien rond een sekte, met maskers die blijven veranderen naar gelang de emoties, is uitermate fascinerend, en doet je snakken naar meer. Toch weet het nog een degelijk verhaal te brengen, ondanks de rariteit ervan.

The Fall van Jonathan Glazer

Hoewel niet elke kortfilm uit deze compilatie eenzelfde kwaliteit heeft, biedt het wel een interessante blik in de verteltechnieken en de interesses van deze grote regisseurs. Uit deze lijst kan ik er drie als favorieten aanduiden die mij konden fascineren, of een sterk verhaal te vertellen hadden. Next Floor vond ik zeer aangenaam om te kijken, met haar licht komische toon en een hint van maatschappelijke kritiek, en dat allemaal in een goed geproduceerde film. Daarnaast moet ik zeker Pauline zetten, die van alle negen kortfilms misschien wel het meeste te zeggen heeft. Daarnaast is het ook de simpliciteit ervan die voor een zeer aangename en impactvolle kijkervaring zorgt. En ten laatste is er ook The Fall, met haar intens en fascinerend verhaal. Het is niet gemakkelijk om op zo’n korte tijd de complete aandacht van de kijker te trekken, en ook nog eens een interessante en intrigerende wereld uit te bouwen.

★★★★

Big Names, Short Films is nog tot en met 12 december te bekijken op kortfilmfestival.be