Aladdin (1992) - Recensie
Recent begon ik aan een poging om alle Disney film nog eens te bekijken, maar hierbij realiseerde ik mij ook dat ik eigenlijk veel film nog nooit gezien had. Hoewel iedereen wel een herinnering heeft de Disney films die zij keken tijdens hun jeugd, kwam deze verhalen bij mij via de stripadaptaties en de animatieserie. Eigenlijk had ik dus nog nooit een film zoals Aladdin echt helemaal gezien, en daar moest eens verandering in komen. Aladdin verscheen op 11 november 1992 in de Amerikaanse zalen, en was een film van regisseurs Ron Claments en John Musker, die ze hadden geschreven samen met Ted Elliot en Terry Rossio. En eigenlijk zat er ook nog een heel team achter die geholpen hadden om het verhaal te ontwikkelen. Dit laatste was dan weer gebaseerd op het Midden-Oosters volksverhaal van dezelfde naam. Het is een van de bekendste verhalen uit het boek Duizend-en-een-nacht, hoewel het geen deel uitmaakt van de oorspronkelijke tekst maar later werd toegevoegd door de Fransman Antoine Galland. In deze Disney-adaptatie werden de hoofdrollen van Aladdin en Jasmine vertolkt door respectievelijk Scott Weinger en Linda Larkin, maar de grote naam was uiteraard deze van steracteur Robin Williams als de Genie.
Wat je direct opvalt bij het begin van de film, is dat Aladdin visueel prachtig in beeld is gebracht. Het heeft niet echt een typische Midden-Oosterse filter over het beeld zoals je in live-action films vaak ziet, en zelfs zonder hyper-gedetailleerde animatie is alles bijzonder dynamiek. Maar toch verschuift de aandacht in die eerste twintig minuten direct naar de muziek. Dat ik, die het verhaal en de personages kent via de strip en de animatiereeks, al deze nummers nog altijd bij hart kent, toont hoe goed die muziek en liedjes van Alan Menken wel niet zijn. In die eerste twintig minuten krijg je zo hit na hit op je afgevuurd, totdat het verhaal dan uiteindelijk een beetje stilvalt. En juist op dat moment komt dan misschien wel één van de beste elementen in het verhaal opdagen: Robin Williams als de Genie. Hoewel ik nog wel een fan ben van de theater/live-action versie van het personage, doet niemand het zoals Williams. Zijn energie en de opeenvolging van typetjes en imitatie, brengt het verhaal terug op gang. Met enkel Aladdin en Jasmine, en hun romance had de film misschien wat te saai geweest, dus Williams brengt met zijn typische stijl echt wel de nodige plezier terug in de film. En dan te denken dat Williams Genie bijna niet had gespeeld. Met de setting in het Midden-Oosten bevat Aladdin natuurlijk ook de nodige stereotypen. Het is dan ook goed dat er een waarschuwing bij de film staat op Disney+. Toch blijft Aladdin nu voor mij een van de mooiste en plezantste Disney films, voornamelijk dankzij Alan Menken en Robin Williams. Elke dag vraag ik mij dan ook af waarom ik al dit niet heb kunnen ervaren tijdens mijn kinderjaren.
