Throwback - Striking Distance (1993)
Als je het op het einde van de jaren tachtig en doorheen de jaren negentig hebt over actiesterren, zal de naam van Bruce Willis zeker vallen. Met Die Hard maakte hij zichzelf in één klap onsterfelijk, en met films als Pulp Fiction en Armageddon wist hij deze status lang vol te houden. Toch kunnen we niet ontkennen dat Willis de laatste tien jaar wat van het toneel verdwenen is. Hij blijft zijn actiefilms wel maken, maar de grote uitschieters zoals vroeger zitten er niet meer in. Toch is het plezant om eens te kijken naar een film uit zijn glansperiode, zelfs een net zo bekend project zoals Striking Distance uit 1993. De film van Rowdy Herrington (Road House), die hij schreef samen met Marty Kaplan (The Distinguished Gentleman), focust op Tom Hardy, een politieagent gespeeld door Willis, die gelooft dat een moordenaar stiekem een andere agent is, en daarmee in de clinch licht met zijn nonkel, de kapitein. Na een demotie naar de rivierpolitie, blijft de moordenaar met hem spotten.
Met films uit het verleden, is het altijd te zien hoe relevant het verhaal nog is. Heel verouderde verhalen kunnen soms een invloed hebben op hoe men een film tegenwoordig bekijkt. Striking Distance is tegelijkertijd een wat verouderd verhaal, maar ook nog altijd heel relevant. Een belangrijk element van de film is de politiecultuur, die in Amerika toch wel heel sterk aanwezig is. Zo maken alle mannelijk leden van Hardy's familie, deel uit van het politiekorps. Maar wat de film vooral toont is wat er allemaal mis was, en eigenlijk nog altijd mis is, met de politie als geheel. Het meest tekenende is de sterke loyaliteit die er van de leden verwacht is. De gebeurtenis die de film op gang trekt, de veroordeling van een agent voor buitensporig geweld en de woede van het politiekorps tegenover verklikker Hardy, is in deze tijden eigenlijk nog heel relevant. Het toont een feit dat recent in bijvoorbeeld ons eigen land nog eens duidelijk is geweest, dat een politiekorps meer geeft om zichzelf dan andere mensen of moraliteit. Het kan de agenten in de film niet schelen dat één van hen een persoon bijna dood heeft geslagen, maar iemand het aangeklaagd heeft. Het plezier waarmee deze Amerikaanse agenten hun geweer gebruiken, toont nog eens wat er mis is met het land en haar politie, en dat er eigenlijk nog niets veranderd is.
Het feit dat de film een zekere relevantie heeft, betekent niet dat de film ook goed is. Die hele politiecultuur zorgt vooral voor frustratie, die nu en dan wel helpt om Hardy wat sympathieker te maken. Maar het verhaal dat vooral focust op het mysterie rond de moordenaar, mist vooral spanning. In plaats van spanning op te bouwen, en te werken naar de ontknoping, trappelt het verhaal wat ter plaatse. Striking Distance zou dan ook eerder kunnen beschreven worden als een romantische actiefilm, ten koste van Sarah Jessica Parker. Haar personage Jo wordt geïntroduceerd als een zeer goede agente, die perfect is in haar job, maar in plaats van haar meer op te bouwen als Hardy's rechterhand, moeten ze natuurlijk met elkaar in bed springen. Hierdoor reduceert het verhaal de capabele Jo tot een romantisch zijpersonage. Alles te samen voelt de onthulling zeer goedkoop en lui aan, zonder enige moeite om het fatsoenlijk op te bouwen. Het beste element van de film is uiteindelijk Willis zelf, die met zijn charme nog een degelijk personage weet neer te zetten. Maar eigenlijk is ook Hardy een vrij stereotype personage voor Willis, waardoor ook hier geen spanning of nieuws in zit.
Striking Distance is een film die probeert, maar op het einde toch sterk tekort komt om echt een goede film te kunnen genoemd worden. Het verhaal zou kunnen gelauwerd worden voor de manier waarop het het politiekorps in beeld brengt, maar ik denk niet de manier waarop men er toen naar keek. De kijker moest in het begin de kant kiezen van de politie, totdat men te zien kreeg dat de politie fout zat, en Hardy uiteindelijk terug vriendjes wordt met het korps. Nu zien wij echter iets heel anders. Dit toont hoe sterk dat gegeven van complete loyaliteit ingebakken zat, en misschien in Amerika nog altijd is. De rest van de film is ook wat typisch voor actiefilms uit de jaren negentig, inclusief de behandeling van Sarah Jessica Parkers' Jo. Als het op Bruce Willis films aankomt, hou ik het toch maar gewoon op Die Hard, denk ik.
Striking Distance is te zien op Itunes en Google Play