The Mandalorian (S1) - Recensie
Star Wars is een van de eerste franchises die, zelfs voor Marvel, begon met het integreren van series in hun breder universum. Met Clone Wars en Rebels focuste men zich voornamelijk op animatie, met live-action series die nooit echt van de grond kwamen. De eerste echte live-action reeks mocht in 2019 de lancering van Disney+ in Amerika inleiden. Gecreëerd door Jon Favreau (Iron Man) met verschillende bekende regisseurs zoals Bryce Dallas Howard en Taika Waititi (Thor: Ragnarok), verteld The Mandalorian het verhaal van een eenzame bounty hunter in de uiterste regionen van het stelsel, buiten het bereik van de New Republic. Met Pedro Pascal (Kingsman: The Golden Circle) in de hoofdrol, wist deze nieuwste Star Wars serie veel aandacht te trekken.
Met de Skywalker Saga die stilaan ten einde loopt, kijk ik vooral uit naar Star Wars materiaal dat het universum uitbreid, in plaats van altijd rond dezelfde personages en plaatsen te werken. The Mandalorian slaagt hier grotendeels in, met toch enkele bekende plaatsen die een terugkeer maken. Wat de serie wel goed doet is bekende elementen nemen, en daar op bouwen. Het voelt dan ook nog altijd heel fel aan als Star Wars, maar dan zonder lightsabers en Jedi. Een belangrijk gegeven dat ervoor kan zorgen dat The Mandalorian uiteindelijk misschien niet voor iedereen is, is dat het een heel trage serie is. Het verhaal loopt deels episodisch, met elke aflevering een nieuw, klein verhaaltje. Het overkoepelende verhaal komt dan weer wat traag op gang. Niet elke aflevering heeft een grote cliffhanger die de afleveringen aan elkaar verbind. Hierdoor is het een ideale serie om in één keer te bingen, in plaats van aflevering per aflevering zoals de serie origineel uitkwam.
De episodische natuur zorgt dan ook voor nieuwe personages elke aflevering. De sterkte van The Mandalorian is dat deze figuren heel memorabel zijn, en doorheen de serie nog wel eens terug komen. Maar voor de rest is het motto vooral "less is more". "Mando" is het hoofdpersonage, maar naast hem zijn er altijd maar één of twee zijpersonages, aangevuld met wat naamloze stormtroopers. Wat dat speciaal maakt, is dat Mando nooit zijn helm afneemt, wat zorgt voor een rare band met het hoofdpersonage. Zelfs met dit gegeven geeft Pedro Pascal echt nog wel een goede performance. De realiteit is dan wel dat niet iedereen deze vrij minimalistische serie gaat kunnen smaken. Op een bepaalde manier voelt het aan als een introductie, dat op het einde proeft naar meer.
Voor iemand die van film houdt, heeft The Mandalorian nog een ander interessant gegeven. Ondanks de vele buitenscènes, is het merendeel van de serie op een set gefilmd. Dit werd bereikt met behulp van een gigantisch, cirkelvormig LEDscherm dat de hele set omringd. Hiermee kan zo goed als elke omgeving gesimuleerd worden. Dat je daar tijdens het kijken niets van merkt, toont hoe goed dat dit wel niet gedaan is. Als laatste moet ook de fantastische soundtrack van Ludwig Göransson, componist van onder andere de Black Panther soundtrack, aangehaald worden. Het is de eerste soundtrack binnen de Star Wars franchise die echt een heel andere kant opgaat dan de legendarische muziek van John Williams. Maar wat hij doet met deze in deze serie, het creëren van een heel unieke, en nu al iconische sound, is geniaal. Uiteindelijk is The Mandalorian niet noodzakelijk om de Star Wars films te kunnen volgen, maar liefhebbers van het universum zullen hier wel hun hart kunnen ophalen.
★★★★
The Mandalorian is nu te zien op Disney+
