Throwback - Stigmata (1999)
Sinds de release van The Davinci Code, ben ik altijd wel geïnteresseerd geweest in de films rond de Katholieke Kerk en haar donkere geschiedenis. Deze verhalen kunnen zich echt in het verleden afspelen, zoals Kingdom of Heaven, of gebruik maken van de vele mythes voor een verhaal in het heden. Een film uit de jaren negentig die gebruik maakte van deze laatste categorie, was Stigmata. Geregisseerd door Rupert Wainright (The Fog), en een screenplay van Tom Lazarus en Rick Ramage, verteld de film het verhaal van een jonge vrouw (Patricia Arquette) die wordt getroffen door stigmata, de verschijning van de wonden van Jezus aan het kruis. Om de verschijning te onderzoeken stuurt het Vaticaan een priester (Gabriel Byrne), met ernstige gevolgen voor zijn geloof en de toekomst van de Kerk.
Stigmata is in essentie een botsing van genres, met als resultaat een zeer drukke film die haar inspiratie compleet geen eer aan doet. Hiermee is het een echte jaren negentig film, betekenend dat het een misschien saai onderwerp 'cool' wil maken. Het verhaal draait uiteraard rond de stigmata; maar ook rond het evangelie van Thomas, dat de woorden van Jezus zelfs zou bevatten. Om het verhaal rond het evangelie, en de mogelijke vernietiging van de Kerk, te brengen, wordt het verpakt in een grunge-rock jasje. Vele scenes doorheen de film worden gedomineerd door zware rockmuziek, en de film heeft over het algemeen een hele bleke, grijze sfeer, maar ook uitzicht. De editing volgt compleet hetzelfde genre, met snelle cuts en flitsende scenes, vooral in de visioenen die het hoofdpersonage krijgt. Dit maakt dat de film heel vermoeiend is om te bekijken. Niet omwille van de materie, maar wel door de algemene opgefoktheid van het gebeuren.
In films rond religie, en eigenlijk gewoon films in het algemeen, hou ik ook van die perfect geconstrueerde dialogen, en de manier waarop de mysteries en de geschiedenis aan het publiek worden onthuld. Beide aspecten waarin hier echter zo slecht uitgevoerd. De dialogen vervaardigd in het script voelen zo onnatuurlijk en geforceerd aan. De dialogen zijn ook nooit echt dialogen. De film probeert ons te overtuigen van een band tussen de twee hoofdpersonages, maar faalt daar compleet in door verschrikkelijke dialogen van twee personages die meer tegen de lucht praten dan met de andere persoon. Er zit zoveel potentieel in een verhaal rond het evangelie van Thomas, en de invloed dat het kan hebben op de Kerk, maar uiteindelijk maakt men er een goedkope horrorfilm van, die volgens mij die titel niet eens verdient. Met een standaard vrouw-bezetten-door-supernatuurlijke-entiteit verhaal, heb ik al meer schrik gehad bij een Scary Movie film.
Het zal niemand verbazen dat Stigmata indertijd een Razzie-nominatie heeft gekregen, al vindt ik het wel jammer dat dit was voor de performance van Gabriel Byrne. Zijn acteerprestatie vond ik nog degelijk, en ik zou hem zeker kunnen zien als een priester in een serieuzere horrorfilm. De rest van de cast verdiende die nominatie echter wel, behalve misschien Jonathan Pryce die gewoon echt geen slechte performance geeft. Het voornaamste gevoel dat overbleef, was teleurstelling en een gevoel van tijdsverspilling. Het is simpelweg een goedkoop aftreksel van een fantastische materie. Wil je een goede horrorfilm kijken, of een film over de Kerk en haar mysteries, blijf hier dan ver van weg.
Stigmata is nu te zien op Google Play en Itunes