I'm Thinking of Ending Things - Recensie

De grootste film die de recentste weken werd gepromoot door Netflix, was zeker I'm Thinking of Ending Things. De trailer zag er goed uit, artistiek zelfs, en de naam van de regisseur/schrijver kwam mij vaag bekend voor. De schrijver en regisseur van de film is natuurlijk niemand minder dan Charlie Kaufman, schrijver van het fantastische Eternal Sunshine of the Spotless Mind. Met I'm Thinking of Ending Things adapteert Kaufman het gelijknamige boek uit 2016 van Canadese schrijver Iain Reid. In het verhaal, beschreven als een psychologische thriller, gaat een jonge vrouw op bezoek bij de ouders van haar nieuwe vriend die leven op een afgelegen boerderij. Eenmaal aangekomen begint ze alles wat ze wist over hem, en zichzelf in vraag te stellen. Net als Kaufman's vorige projecten belooft het een aangrijpend, maar ingewikkeld verhaal te zijn.

Dit laatste is dan ook zeker het geval, maar in het begin van de film voel je jezelf voornamelijk oncomfortabel. Zoals de titel al doet blijken, is het hoofdpersonage er over aan het nadenken om het uit te maken met haar vriend. Er is deze constante spanning tussen deze twee personen, alsof ze constant rond elkaar aan het dansen zijn, en nu en dan botsen zonder zich ooit echt open te stellen tegenover elkaar. Haar constante gedachtestroom die de kijker te horen krijgt, samen met de lange, ononderbroken autorit, zorgt ervoor dat je jezelf in hun plaats oncomfortabel voelt. Op dat moment denk je dat dat de film gaat zijn, iets waar ik niet echt naar uitkeek voor twee en een half uur lang. Maar dan draait de film. Het oncomfortabel gevoel blijft, maar het relatiedrama dat het begin van de film domineert, maakt plaats voor een gevoel van verwarring en nieuwsgierigheid. Zodra ze aankomt bij de ouders, krijgen we constant dingen te zien die niet kloppen. Als kijker begin je aan je eigen begrip van de film te twijfelen. Dit gevoel liet mij niet los tot op het einde van de film.

Het idee van het verhaal van de film dat ik in mijn hoofd had gedurende het eerste kwartier, veranderde constant doorheen de film. Kaufman geeft ook nooit een duidelijk antwoord over wat alles nu eigenlijk betekent, waardoor je zelfs op het einde nog altijd niet honderd procent zeker bent. Het is nochtans een sterke van de film. Het is iets waar je over ka n nadenken, en als je het opgezocht hebt, dat eureka gevoel krijgt omdat je buikgevoel juist was. I'm Thinking of Ending Things is uiteindelijk ook een thriller. De onwetendheid die je als kijker voelt, voelt het hoofdpersonage ook, en die angst die daaruit voortvloeit, krijg je als kijker naar je terug gesmeten. Het eureka-gevoel die je hebt bij de realisatie van de betekenis, maakt snel weg voor de donkere betekenis die het verhaal eigenlijk heeft. De reflectie na de film over wat je gezien hebt nu dat je het verhaal hebt kunnen ontcijferen, maakt deel uit van de ervaring. Net als Eternal Sunshine of the Spotless Mind, brengt Kaufman geen oppervlakkig verhaal, maar een ervaring die je doet nadenken.

Als kijker hield ik ook van het gevoel dat de film je in het geheel geeft: oncomfortabel, maar intrigerend. Het voelt nooit aan alsof je je in de echte wereld bevindt. Je ziet nooit echt massa's mensen, en er zijn altijd maar enkele locaties waar de film zich afspeelt, alsof je naar een theaterstuk zit te kijken. De vierkante aspect ratio helpt hier ook aan mee. Die afgelegen sfeer heeft uiteindelijk ook een betekenis binnen het verhaal. Ook de acteur en hun performances passen in dit plaatje. Jessie Buckley is fantastisch in de hoofdrol, en weet de film echt te dragen, net als Jesse Plemons als de vriend, waarbij je altijd het gevoel hebt dat er iets mis is. De acteerprestaties die er echt uit springen zijn deze van Toni Collete en David Thewlis als de ouders. Collete is haar fantastische zelf, en weet een energie te brengen die je bij niemand anders vindt. Niemand kan een personage zo eng en oncomfortabel maken als haar. Samen met Thewlis doet ze de draai in de film werken.

Ik denk dat het heel duidelijk is uit mijn recensie dat ik vrij vaag wil blijven over de betekenis en het verloop van het grootste deel van de film. Ik voel dat deze film zelf ervaren moet worden, en dat de kijker zelf de zoektocht naar de betekenis moet beleven. Het is geen gemakkelijke film, en nog wel vrij lang, maar ik denk dat je uiteindelijk blij bent dat je hem gezien hebt, ondanks de zwaarte van de film. Mocht het nodig zijn, bestaat er goede uitleg online. Na Anomalisa, is het nog maar Kaufman's derde langspeelfilm als regisseur, naast zijn vele films als schrijver, maar ik moet zeggen dat het tot nu toe een groot succes is geweest. I'm Thinking of Ending Things is daarom een grote aanrader.

★★★★

I'm Thinking of Ending Things is vanaf nu te zien op Netflix