Throwback - The Manchurian Candidate (2004)
Ik weet niet of 2004 gewoon zo'n goed filmjaar was, of dat de datums nu eenmaal mooi overeen komen ... deze week gaan we nogmaals zestien jaar terug in de tijd. De keuze viel op The Manchurian Candidate, vooral omdat de naam mij vaag bekend in de oren klonk. Regisseur Jonathan Demme kende ik niet, behalve dat hij, zo vond ik na een rondje IMDB, The Silence of The Lambs regisseerde. The Manchurian Candidate blijkt een verfilming te zijn van het gelijknamige boek van auteur Richard Condon, dat in 1962 ook al eens verfilmd was geweest. Het script voor deze versie lag in handen van Daniel Pyne en Dean Georgias (Paycheck, The Meg), twee ervaren schrijvers in Hollywood. Het verhaal zelf draait rond Majoor Bennett Marco (Denzel Washington) die achterdochtig wordt over zijn ervaringen in Operatie Desert Storm nadat zijn Sergeant Raymond Shaw (Liev Schreiber), zoon van de machtige senator Eleanor Shaw (Meryl Streep), kandidaat Vice-President wordt. Andere bekende acteurs in de cast zijn Jeffrey Wright en Antony Mackie.
Met enkel de titel als referentie wist ik niet waar ik mij aan moest verwachten. Het klinkt als een politieke film, en dat is het ook, maar het is uiteindelijk veel spannender dan je zou denken. Het begon nochtans niet al te goed. Het lijkt alsof het weeral een militaire film is, een genre weer Amerika zich graag in begeeft. Ik heb echter geen goesting om nogmaals militaire glorificatie naar het hoofd gesmeten te krijgen. Maar al snel draait her verhaal in een interessantere richting. Er ontstaat een mysterie dat je als kijker echt wel weet vast te grijpen: je hebt verschillende spelers, niemand die Marco gelooft, en wat rare dingen die er gebeuren. Als kijker wil je gewoon weten wat het geheim is. Een grote hulp om dit zo geloof waardig mogelijk te maken, is Denzel Washington zelf. Zijn acteerwerk is fantastisch: hij gaat van een standvastige militaire man, naar een paranoïde, nerveuze man terwijl hij de aanwijzingen naar de waarheid begint te volgen. Toch blijft het verhaal niet altijd zo goed verlopen.
De film wordt zeker niet slecht of saai naar het einde toe, maar wanneer het grote mysterie achter alle gebeurtenissen onthuld wordt na twee derde van de film, is alle spanning eigenlijk een beetje weg. Hoewel je benieuwd bent hoe de personages gaan eindigen, zit je niet meer op het puntje van je stoel voor het grote mysterie. Het is op dit moment dat de film evolueert in een politieke thriller, wat een beetje teleurstellend is na de spannende mysterie-thriller dat The Manchurian Candidate tot dan toe geweest is. De film wordt op dat moment rechtgehouden door de sterrencast, met naast Washington, een fantastische Liev Schreiber en Meryl Streep. Beiden weten zelfs het politieke gedeelte van de film interessant te maken. Het is geen wonder dat dit verhaal in Amerika, en ook over de rest van de wereld, zo veel aandacht trok. Mensen zijn altijd gefascineerd door een samenzwering, en vooral als deze zich bevind op een hoog niveau als de politiek. Denk maar aan al die complottheorieën die de ronde gaan in Amerika over de politiek daar. Daar houden ze wel van een verhaal als dit.
Na het kijken van The Manchurian Candidate blijf ik zeker niet met een wauw-gevoel achter. Visueel is het een degelijke film, maar zonder veel speciaals. Hetzelfde is te zeggen over de soundtrack. Deze film focust voornamelijk op haar verhaal, gebracht door een sterrencast. Hoewel het verhaal mij naar het einde in de steek liet, hield de cast het recht: Meryl Streep is altijd fantastisch in een serieuze rol, Denzel Washington acteert de pannen van het dak, en de film toont nogmaals dat Liev Schreiber nooit onderschat mag worden. Toch twijfel ik of deze film mij sterk bij zal blijven. Net als bij veel films vraag ik mij af of het bekijken van de film in de bioscoop de film beter zou hebben gemaakt? Maar uiteindelijk moet een film ook goed zijn in de huiskamer, en daar bleek The Manchurian Candidate niet echt memorabel te zijn.
The Manchurian Candidate is nu te zien op Itunes, en de Microsoft Store