Snowpiercer (S1) - Recensie
Als een van de weinige Engelstalige film van de Oscarwinnende regisseur Bong Joon Ho, is de 2013 film Snowpiercer een pareltje van een actiefilm met een diepere betekenis. Gebaseerd op een vrij onbekende Franse graphic novel, wist Snowpiercer velen te verbazen met haar uniek concept. Een goede zeven jaar na de film krijgen we nu dus een serie die zich niet afspeelt in het universum van de film of de stripreeks, maar met Bong Joon Ho als executive producer wel veel invloed van haar voorgangers gaat hebben. Met showrunners Josh Friedman (War of the Worlds, Terminator: Dark Fate) en Graeme Manson (Orphan Black) heeft de serie eveneens een gelijkaardige insteek. Zeven jaar nadat de wereld is veranderd in een bevroren woestenij, bewonen de overblijfselen van de mensheid een eeuwige trein die de wereld omcirkelt, waar klassenstrijd, sociale onrechtvaardigheid en overlevingspolitiek hoogtij vieren.
Op het eerste zicht is Snowpiercer inderdaad niet zo heel verschillend van haar voorganger uit 2013: je hebt de verschillende klassen op de trein, met de laatste klasse, helemaal achteraan, die broeden op revolutie. Waar de film vooral focuste op de actie van de revolutie en eigenlijk maar kort de sociologische en politieke gevolgen van het concept aanhaalt, weet de serie juist meer aandacht aan deze laatste twee punten te besteden. Dit is wat Snowpiercer de serie nu juist zo goed maakt, zelfs bijna even goed als de film indertijd was. De actie is er nog altijd, maar door de bijna tien uur aan lengte is er veel meer tijd om hier aandacht aan te besteden. Producties in beperkte ruimtes zijn altijd heel interessant. Het beperkt natuurlijk, qua actie en bewegingsvrijheid, maar creatief bloeit er altijd wel iets. Dat is hier ook zeker het geval.
Wat we in 2013 bijna niet te zien kregen, waren de mensen tussenin. Enkel de uitersten, de Talies en de hogere klasse, werden daar echt in beeld gebracht, maar hier krijg je echt het volledige beeld van de trein. De werkende derde en tweede klasse hebben hier een grote rol te spelen in de sociologische en politieke balans. Die balans, van middelen en mensen, is een centraal punt in deze serie. Het is een verhaal over moraal, en fundamenteel ook over de samenleving in het algemeen: de klassenstrijd tegen de dictatuur van de rijken. Het verhaal is uiteindelijk opgesplitst in een begin, midden en einde, die mooi in elkaar overvloeien. De revolutie is nog altijd de kern van het verhaal, maar deze keer is het complexer, met veel diepere personages. Het zijn ook zeker de personages, en de acteurs erachter, die de serie zo goed maken. Met Daveed Diggs en Jennifer Connelly heeft de serie respectievelijk een Tony en Oscar winnaar in haar rangen, maar ook de minder bekende acteurs weten hun personages fantastisch uit te bouwen.
De productie speelt ook een grote rol in het succes. De CG-beelden van de buitenwereld zijn nu niet altijd even goed, maar het zijn de praktische sets die de show stelen. Aan het uitzicht zie je wel dat het een serie en gen film is, maar dat stoorde niet te veel. De realistische plaats die hier wordt gecreëerd, helpt alleen maar om je nog beter te kunnen focussen op de het fantastische verhaal. Als je dacht dat je na het zien van de film deze serie links kon laten liggen, zou ik toch aanraden om je ook eens op de serie te storten. Snowpiercer heeft enkele verrassingen klaar liggen die het zeker de moeite waard maken. De serie is spannend, entertainend, maar tegelijkertijd ook zo fascinerend dat je gewoon wil blijven kijken. Het is lang geleden dat ik elke week nog zo sterk uitkeek naar een nieuwe aflevering van een serie.
★★★★
Snowpiercer is nu te zien op Netflix
