The Lovebirds - Recensie
Door de omstandigheden van het moment zijn er vele grotere films die exclusief online gegooid worden in plaats van de originele bioscooprelease, denk maar aan Bloodshot. The Lovebirds is de eerste film van een grote studio die hierdoor de sprong maakt naar Netflix. Deze nieuwste film van regisseur Michael Showalter is de tweede samenwerking met acteur Kumail Nanjiani, na de kritisch gelauwerde The Big Sick. Het verhaal voor dit project werd geschreven door Aaron Abrams (Hannibal, Regression), Brendan Gall (The Go-Getters) en Martin Gero, die voordien alle drie werkten aan de serie Blindspot. The Lovebirds focust op een koppel, gespeeld door Nanjiani en actrice Issa Rae, die een bepalend moment in hun relatie ervaren wanneer ze per ongeluk verwikkeld geraken in een mysterieuze moord.
The Lovebirds is een film die verschillende aspecten probeert te jongleren, maar daar nier direct in slaagt. Hoewel het natuurlijk zijn goede momenten heeft, kan ik het zeker niet fantastisch noemen. De problemen zijn vooral terug te vinden in het script. Het verhaal rekent op een vrij complex moordmysterie als de kapstok voor de andere thema's van de film. Het probleem is juist dat het zo onduidelijk gebracht is, dat het afleid van de rest. De schrijvers gaan vrij snel over bepaalde plot elementen, waardoor je nooit echt duidelijk weet hoe alles nu in elkaar zit. Pas door een echte slechterikenmonoloog op het einde van de film, had ik door wat er nu effectief gaande was tussen alle spelers. Deze constante staat van verwarring, hakt toch wel in op het kijkplezier. Een belangrijk element is natuurlijk ook de humor, aangezien de film geklasseerd staat als een komedie. Toch vergat ik dat soms, omdat de humor voor mij zo hit-or-miss was. Sommige van de observationele of realiteit grappen, zoals bijvoorbeeld de grap over de racial profiling door de politie van de twee POC hoofdpersonages, waren echt wel hilarisch. Uiteindelijk heb ik opvallend weinig gelachen. De humor was precies niets voor mij.
Wat juist wel werkte, was de focus op de relatie van het koppel, en de chemie tussen Nanjiani en Rae. Dit heeft de film enigszins gered voor mij. De realistische afbeelding van hoe moeilijk een relatie soms kan zijn, is verreweg het beste aspect van de film. Het toont hoe belangrijk communicatie wel niet is in een langdurige relatie. Je ziet deze twee personages terug dichter bij elkaar komen doorheen het verhaal, en daarom zich terug durven openstellen. De chemie tussen de hoofdrolspelers versterkt dit beeld. Hoewel ik Nanjiani en Rae soms nogal heel druk vond, grenzend aan ambetant, wisten ze deze relatie en hun evolutie doorheen de film toch zeer realistisch te maken. De rest van de cast was zeker ook niet slecht, maar in vergelijking met de hoofdrolspelers kreeg niemand eigenlijk een grote rol. Uiteindelijk wisten, naast Nanjiani en Rae, vooral Anna Camp en Kyle Bornheimer te zorgen voor een plezant moment.
Na het bekijken van The Lovebirds, bleef ik vooral zitten met wat lichte teleurstelling. De film had zoveel meer potentieel met een beter uitgewerkt script, en een lichte opkuis van de humor. Vooral het hele mysterie en de verborgen wereld van de film zien er zo interessant uit, terwijl er zo snel over gegaan wordt. Regisseur Michael Showalter heeft met zijn team wel nog altijd gezorgd voor een visueel mooie film. Nachtelijk New Orleans ziet er prachtig uit, hoewel we misschien wat meer van de stad mochten zien. Ook op de soundtrack van Michael Andrews is weinig aan te merken. The Lovebirds is uiteindelijk een vrije vergetelijke film, maar is zeker goed genoeg voor een avond in de zetel.
★★★
The Lovebirds is nu te zien op Netflix
