Throwback - Conan The Barbarian
Arnold Schwarzenegger heeft doorheen zijn filmcarrière veel iconische rollen op zijn naam geschreven, denk maar aan de Terminator of Dutch in Predator. Zijn eerste iconische rol was echter deze van Conan in Conan The Barbarian. De film zelf was gebaseerd op het werk van Robert E. Howard, een schrijver van fantasy en avontuur verhalen die zich op jonge leeftijd van het leven beroofde. De regie lag in handen van John Milius, vooral bekend als schrijver van films als Dirty Harry en Apocalypse Now. Milius schreef het script voor de film samen met Oliver Stone. Conan The Barbarian draait rond Conan (Arnold Schwarzenegger) die op jonge leeftijd als slaaf gehouden wordt na de dood van zijn ouders en dorp door een wrede krijgsheer en tovenaar. Eenmaal opgegroeid wordt hij een onoverwinnelijke krijger en zoekt hij wraak op de krijgsheer Thulsa Doom (James Earl Jones).
Het is misschien niet de eerste rol van Arnold Schwarzenegger waar je aan denkt, maar Conan The Barbarian heeft doorheen de jaren zeker de status van cultfilm verkregen, met een hele hoop loyale fans. Voor mij was het echter de eerste keer dat ik deze film bekeek, en net zoals de critici bij de release van de film in 1982, heb ik nogal gemengde gevoelens. Het hele verhaal voelde nogal aan als een aaneenrijging van momenten en vechtscènes. Niet dat er geen lijn in zit, de film heeft echter iets nodig dat de film bijeenhoud en duidelijk maakt. Normaal gezien zou dit het hoofdpersonage, gespeeld door Arnold Schwarzenegger, moeten zijn, maar dat is in mijn ogen niet echt gelukt. Arnold werd gekozen voor de rol, zelfs nog voor er een script was, omwille van zijn fysiek en zijn uitstraling. Deze heeft hij natuurlijk, maar zijn acteerwerk was niet op hetzelfde niveau. Het voelt alsof het script geschreven werd rond het mindere acteren van de Oostenrijker, wat de film beduidend slechter maakt. Van iedereen in de film heeft Arnold misschien wel de minste lijnen te spreken. Dat zorgt ervoor dat Conan bijna afwezig is in zijn eigen film. Zelfs als je een stil personage hebt, moet je nog altijd acteren op andere manieren, en de emoties tonen door middel van het gezicht, de ogen of de lichaamstaal. Schwarzenegger doet dit niet waardoor er geen connectie is tussen Conan en de kijker. Het is alsof je gedwongen bent te juichen voor een standbeeld. Hij mag dan wel imposant zijn, maar er is nul emotionele connectie. Hoewel Schwarzenegger later misschien een betere acteur was, komt hij hier duidelijk te kort. Wat mij voornamelijk intrigeerde aan deze film, en mij aanzet om de boeken en de sequel te bekijken, is de wereld die hier is gecreëerd.
Het verhaal is eigenlijk heel interessant en spannend, maar het is de uitvoering, het script en het acteerwerk van Schwarzenegger, die de film terughouden. Als een grote fan van wereldbouw in films of boeken, spreekt Conan The Barbarian mij van nature aan. Doorheen de film krijg je glimpen van een veel grotere en intrigerende fantasiewereld, waarin men vele verhalen kan vertellen. De bedoeling van de schrijver van het eerste script was dan ook om met deze film een franchise van 12 films te starten. Jammer genoeg is er ooit maar één sequel verschenen, ondanks het vele werk dat Robert E. Howard naliet. De wereld van Conan is natuurlijk ook niet feilloos en toont ook wel de sporen van zijn tijd. De wereld is grotendeels geïnspireerd op de Vikingmaatschappij, met haar leer, vachten en bijlen, maar er zijn ook sporen van de Mongoolse maatschappij te zien. Wat vooral opvalt is de grote seksualisatie van deze invloeden. Naast de meerdere seksscènes, bevat de wereld, en de rituelen verbonden aan de lokale godsdienst, veel naakte en schaars geklede vrouwen. Hoewel het voornamelijk de vrouwen zijn die maar in een beetje leer of stof rondlopen, moet ook Schwarzenegger zelf vaak zijn spieren kunnen tonen. Dit alles geeft de film een zeer goedkoop gevoel, een typisch voorbeeld van de male-gaze. het is echter de geschiedenis en mythologie die deze wereld interessant maken.
Hoewel Schwarzenegger voor mij niet de performance gaf die ik verwachtte, betekent het niet dat er niets positief aan deze film was. De personages die voor mij de film gered hebben waren uiteindelijk de zij-personages, die misschien minder screentime hadden maar uiteindelijk wel meer zinnen te spreken hadden. James Earl Jones als Thulsa Doom was een perfecte slechterik, al zag die pruik er nogal raar uit, en Max Von Sydow als King Osric gaf in zijn vijf minuten misschien wel de beste performance van de hele film. De meeste acteurs waren dan ook wat houterig in hun rollen. Van de hoofdpersonages vond ik dat Sandahl Bergman als Valeria nog de beste performance gaf. De racistische toon in de rol van The Wizard, gespeeld door Mako, is ook iets om snel te vergeten. De echte ster van de film was voor mij uiteindelijk de soundtrack, dat bijna als een personage op zich fungeert. De muziek van Basil Poledouris, onder meer bekend van Robocop, is iconisch en zette naar mijn mening de toon voor een heel genre van avonturen films in de daaropvolgende decennia. Het gigantische orkest met een mooi gebruik van koperinstrumenten en koor deed mij op een bepaalde manier denken aan The Lord of the Rings. Toch kon de soundtrack nog wat gevarieerder zijn, en de hoogtes en laagtes in het verhaal meer verbeelden. Uiteindelijk blijft het toch een van de aspecten die ik mij het meest ga herinneren van Conan The Barbarian.
Voor de jaren tachtig was de film een hele realisatie. De sets en de productie in het algemeen zien er prachtig uit, en de vechtscènes vallen ook goed mee, al zien ze er nogal nep uit in vergelijking met wat we nu te zien krijgen. Hoewel de critici Conan The Barbarian als te gewelddadig bestempelden, kon het nog veel gruwelijker geweest zijn als je hoort dat de producers al heel wat geweld uit het eerste script hebben gehaald om toch maar een groter publiek te bereiken. Tegenover huidige standaarden valt het eigenlijk nog goed mee qua geweld. Het is enkel het vele naakt dat de film nog een 16+ rating bezorgd. Conan The Barbarian is dus zeker geen meesterwerk, maar het was wel het begin van de carrière van Arnold Schwarzenegger in Hollywood, en van een heel nieuw fantasy-genre. In de decennia erna kwamen er nog veel films uit die gefundeerd waren in eenzelfde overgeseksualiseerde fantasiewereld vol magie, denk recent maar aan Game of Thrones. Ik kan niet zeggen dat ik mij uitbundig geamuseerd heb, met enkel de muziek, de wereld en nu en dan een goed zij-personage om mij af te leiden van het houterige verhaal. Toch zou ik zeggen dat Conan The Barbarian een aanrader is, zelfs al is het maar als mijlpaal binnen de filmgeschiedenis. Ik duik dan ook uit om haar sequel, Conan The Destroyer, op te zetten.
Nu te zien op de Microsoft Store en Itunes