Donnybrook - Recensie
Met de beschikbaarheid van een streamingplatform als Netflix zouden we bijna ook vergeten dat er elders ook nog goede cinema te zien is. Vandaag bekijken we een film van het Dalton streamingplatform, een film die normaal rond deze tijd in de cinema te zien zou zijn. Donnybrook is een verfilming van het gelijknamige boek van Frank Bill, geadapteerd voor het grote scherm door Tim Sutton, die de film ook regisseerde. De film verteld het verhaal van een man (Jamie Bell) die zich voorbereid om te vechten in een illegaal toernooi zonder handschoenen met een hoofdprijs van 100.000 dollar. De weg naar een beter leven is echter niet zonder hindernissen.
Donnybrook is een film met een heel specifieke stijl: heel weinig muziek en heel wat prachtige plaatjes. Dit maakt het dan ook een hele mooie film, met een heel serene sfeer. Het probeert zich hiermee te gronden, zodat de focus volledig ligt op de verhalen van de personages. Het enige hiermee is, is dat het allemaal vrij vergeetbaar is. Ja, de film is interessant als je ernaar kijkt, maar over enkele dagen zal ik ze al vergeten zijn. Het verhaal is intrigerend en op een bepaalde manier raakt het je wel, het heeft gewoon niets dat er boven uit steekt. Doorheen de film volg je vier centrale personages want eigenlijk al wat te veel is voor het intieme verhaal dat hier opgezet wordt. De hoeveelheid aandacht dat het personage van James Badge Dale, de politieagent Whalen, krijgt, voelt een beetje onnodig aan. Zijn verhaal stuwt het verhaal niet vooruit, waardoor het aanvoelt als opvulling. Dan nog krijgen we weinig te weten over hoofdpersonages. Het is een beeld over hun huidige realiteit zonder dat er veel achteruit gekeken wordt.
Het boek heb ik zelf nooit gelezen maar de film geeft een heel deprimerend beeld van de maatschappij, eentje waar velen onder ons nooit aan denken. Het is de noodzaak om te overleven die centraal staat in dit verhaal. Alle beslissingen die de personages maken, alle diefstallen en moorden, zijn gekaderd in een maatschappij die schijnbaar niet naar hen omkijkt. Het is surrealistisch om te begrijpen waarom dit allemaal nodig is, maar op een bepaalde manier begrijp je het ook. Jamie Bell's personage, Jarhead Earl, probeert een behandeling voor zijn vrouw te betalen, terwijl er andere figuren zijn die zeker geen goede bedoelingen hebben. De wet van de sterkste wordt in Amerika vrij letterlijk genomen. Dit beeld van de onderlagen van de maatschappij kan misschien fictie lijken, maar dat is het waarschijnlijk niet. Zelfs met een iets minder duidelijke richting, geeft de film een harde realiteit weer.
Ikzelf ging Donnybrook in met toch wat verwachtingen. Het had een goed gevulde cast met Jamie Bell, Frank Grillo en Margaret Qualley, en een verhaal rond bare-knuckle vechten klinkt wel interessant. Uiteindelijk staat het toernooi op de achtergrond van de weg ernaar toe. Het is een manier om een verhaal te vertellen dat veel dieper gaat dan een simpel toernooi. Op het einde is het echter niet de meest memorabele film. Het heeft goede momenten maar kon wat meer focus op de centrale figuren gebruiken. Ik was wel een fan van de sfeer die vooral veel gebruik maakte van stilte en omgevingsgeluid, maar toch had wat meer stilistische muziek nu en dan geholpen om de emotionele momenten door te duwen. Muziek speelt dan ook een hele grote rol in de kwaliteit van een film. Voor wie zin heeft in een harde criminele thriller, is Donnybrook sterk aan te raden.
★★★
Donnybrook is nu te zien op Itunes en Google Play
