The Midnight Gospel (S1) - Recensie
Als mensen denken aan een animatieserie voor volwassenen, dan denken de meesten aan Rick and Morty. Met het succes van deze serie, zijn er verschillende die de knotsgekke formule willen nabootsen. Hier kan Netflix natuurlijk niet achterblijven. Met The Midnight Gospel brengt het een show dat een groot Rick and Morty of Adventure Time gevoel had bij de eerste beelden. De schijnbaar knotsgekke animatiereeks werd gecreëerd door komiek Duncan Trussell, en volgt Clancy, een spacecaster met een defecte multiverse simulator, die stervende werelden rond gaat om wezens te interviewen.
The Midnight Gospel is echter een show die meer probeert te zijn dan het eigenlijk is. Op visueel vlak krijg je beelden die uit een drugshallucinatie zouden kunnen komen, iets dat misschien nog wel eens juist zou kunnen zijn. Aan deze beelden hangen dan even rare verhalen vast, maar uiteindelijk is dit niet waar de serie over gaat. Deze beelden zijn de achtergrond voor verschillende psychologische en spirituele conversaties tussen Clancy en zijn gesprekspartner. Beide hebben enkel vaag iets met elkaar te maken. Het lijkt alsof ze een podcast hebben opgenomen en daarna beslist hebben om er beelden op te plakken. De besproken thema's zijn bijvoorbeeld dood, vergiffenis of magie. De tekenstijl is prachtig en het is fascinerend om te zien hoe elke wereld telkens een beetje van stijl verandert. Het is echter de inhoud van de gesprekken die de serie in mijn ogen wat doet falen. Bij de eerste aflevering ben je nog mee, maar na de vierde is je hoofd zo vol dat je gewoon niet meer kan opletten.
Het woord dat het best gebruikt kan worden voor de conversaties is pretentieus. De inhoud is soms zo moeilijk om te begrijpen dat je hoofd niet meer kan volgen, zeker met de een heel ander verhaal razend op de achtergrond. Het voelt aan als uit de lucht gegrepen spiritueel gebabbel waar een niet geïnitieerd persoon niets van verstaat. Ze zeggen veel maar eigenlijk niets. Naast de vele vermeldingen van christelijke principes en westerse spiritualiteit, krijgen we ook veel vermeldingen van Aziatische godsdiensten en spiritualiteit. Met een blanke schrijver, blanke cast en personages met een voornamelijk blanke achtergrond, is dit nogal problematisch. Het blanke privilege druipt er vanaf. Het spirituele gebrabbel staat compleet los van de realiteit, en voelt zelfs wat neerbuigend aan. Gewoon een blanke man die wat wiet gerookt heeft, en zijn mijmeringen verdomd interessant vind.
The Midnight Gospel heeft een hoge dunk van zichzelf. Zo fantastisch is het zeker niet. Het spreekt zichzelf bijvoorbeeld constant tegen. Bij momenten praat Clancy zo positief over meditatie, maar als hij dan zelf moet mediteren in een aflevering, zit hij te denken hoe stom het wel niet is. Een show als Rick and Morty bevat inderdaad ook wat filosofische aspecten, maar predikt het nooit alsof zij de ene grote waarheid vertellen. Hoewel de materie van elke aflevering anders is, begint het spirituele gedreun na een tijd zo eentonig te worden. Het zijn tegenwoordig altijd dezelfde soort personen die de kans krijgen om volwassen animatie te schrijven, en het wordt stilaan echt saai. Ja, Rick and Morty, is goed maar dat betekent niet dat je een serie aan de eerste de beste veertigjarige stoner moet geven. Voor mij mag The Midnight Gospel in de dieptes van Netflix verdwijnen, hoe goed de animatie wel niet mag zijn.
★1/2
The Midnight Gospel is nu te zien op Netflix
