La Terre et Le Sang - Recensie
De beste films die je soms kunt hebben, zijn goed geproduceerde low-budget films die met weinig een fantastische ervaring brengen. Een film in dit genre is zeker de nieuwste van Julien Leclercq, bekend van onder meer Lukas met Jean-Claude Van Damme, op Netflix. La Terre et Le Sang, of in het Engels Earth and Blood, geeft ons een typische Franse actie film gecentreerd rond wraak. Saïd (Sami Bouajila), de eigenaar van een houtzagerij in het bos, moet zijn familie verdedigen als drugshandelaars achter hun verloren waar aankomen dat een werknemer in de zagerij had verborgen.
La Terre et Le Sang is een zeer degelijke film voor hetgeen dat het is. Het heeft een heel simpele insteek en verhaal, en draait dan ook niet rond de pot. Met een uur en twintig minuten is het al een film aan de korte kant, maar binnen het eerste half uur zijn alle relaties opgezet en weet je waar de film over gaat. Daarna heb je nog een goede vijftig minuten voor pure, bloederige actie die soms nogal heel expliciet kan zijn. Ondanks dit voel je niet dat je iets mist. Niet elke film moet een heel boek aan achtergrond hebben. De simpliciteit draagt ook verder in de film zelf. Buiten enkele scenes, speelt de hele film zich af in en rond de houtzagerij. Dit maakt het gemakkelijk om te volgen, maar ook om de film zelf te maken. De film voelt aan als een combinatie van Home Alone en Taken. Saïd probeert zijn dochter te verdedigen en tegelijkertijd een hoop slechteriken weg te houden. De manier waarop hij achter de dealers aangaat, is heel goed gedaan, vooral in het gebruik van de houtzagerij.
Naast Saïd zijn er nog enkele andere hoofdpersonages, zoals zijn dochter Sarah, gespeeld door Sofia Lesaffre, en zijn werknemer Yanis, gespeeld door Samy Seghir. Het is echter Sami Bouajila waarvoor je deze film moet kijken. Terwijl Lesaffre en Seghir niet kunnen overtuigen, speelt Bouajila de rol van de hard zachte Saïd perfect en draagt hij de film. Ik was direct fan. De slechteriken zijn dan weer vrij vergetelijk maar nu eenmaal bedoelt voor Saïd om een voor een uit te schakelen. Enkel Eriq Ebouaney als de baas stak er boven uit. Hij zegt dan wel niet veel maar hij heeft een aanwezigheid. Hoewel het plot dus redelijk cliché is, is het wel goed gedaan en dat mag ook benadrukt worden. Het was wel goed om nog eens een diverse film te zien, zoals je in Hollywood nooit echt te zien krijgt. Je hebt mensen van verschillende origine, maar die origine speelt nooit enige rol. deze frisse kijk zie je in Frankrijk wel meer, en mis ik in andere landen. Ook de inclusie van een doof personage, ook al is de actrice niet zelf doof, was een mooie toevoeging.
Al bij al was La Terre et Le Sang een heel plezante film, wat cliché maar kort en vol actie. Niet elke film moet twee uur en een half duren, en ik ben een grote fan van de steeds kortere speelduur die in films begint op te duiken. Het had ook wel gemogen om een actrice te vinden die echt doof was. Er zijn genoeg dove personen die willen acteren en hiermee weer een kans voor hun neus zien voorbij gaan. Wat deze film vooral terughoud, is het voorspelbare verhaal. Een actiefilm over wraak waarbij een schijnbaar gewone man de slechteriken een voor een uitschakelt, is nu niet bepaald nieuw. Toch weten Leclercq en Bouajila er nog iets spannends van te maken. Wel moet er gewaarschuwd worden voor enkele expliciete, bloederige scenes die voor sommigen wat te veel kunnen zijn. La Terre et Le Sang heeft mij er vooral op gewezen om eens naar hun vorige werk te gaan kijken, en in de gaten te houden wat ze nog hebben klaar liggen voor ons in de toekomst.
★★★1/2
La Terre et Le Sang is nu te zien op Netflix
