Sergio - Recensie
Met de vele biografische films die het voorbije jaar zijn uitgekomen, kan Netflix uiteraard niet zonder haar eigen versie. Regisseur Greg Barker, vooral bekend van documentaires zoals The Final Year en Manhunt, komt met zijn eerste langspeelfilm Sergio, over het levensverhaal van voormalig Braziliaanse UN diplomaat Sérgio Vieira De Mello. De keuze voor Barker is niet toevallig aangezien hij ook al een documentaire over De Mello regisseerde en produceerde in 2009. Het verhaal voor deze film is gebaseerd op het boek Chasing the Flame: One Man's Fight to Save the World van Samantha Power, en voor de film geadapteerd door Craig Borten (Dallas Buyers Club). In Sergio reflecteert Sérgio Vieira De Mello (Wagner Moura) over zijn leven en zijn vriendin Carolina Larriera (Ana De Armas) na een tragische gebeurtenis tijdens de meest gevaarlijke missie uit zijn leven.
Sergio is voor mij vooral een film die beter was dan ik gedacht. Biografische films zijn vaak nogal moeilijk te kijken omwille van het fictieve verhaal dat een echt persoon vaak probeert te verheerlijken. Hier waren het vooral de twee acteurs, Moura en De Armas, die mij enige interesse gaf in het zien van deze film. Bij het zien van de film had ik echter het gevoel dat dit een van de weinige keren was dat we een verhaal kregen over een persoon die dit effectief verdient. Een kleine spoiler maar De Mello overleeft het niet. Terwijl de film ons door zijn leven en verschillende vredesmissies loodst, krijg je het besef dat dit een man is die nog veel meer had kunnen betekenen voor de wereld. Hoewel hij al vijfenvijftig jaar was, zie je dat hij nog veel leerde en goesting had om nog meer te doen voor vrede in de wereld. Wat zal de toekomst zijn geweest met een levende Sergio De Mello? Soms zijn het niet de tragische beroemdheden die een film moeten krijgen maar de vergeten weldoeners van het verleden.
In de film zelf wordt dit verhaal van een man met een grote opdracht op zijn schouders, zoals gewoonlijk gedragen door een liefdesverhaal. Het zijn de herinneringen van Sergio met Carolina die ons de belangrijke momenten uit zijn leven tonen. Dit kan echter snel goedkoop lijken, het leven van een belangrijke persoon een laten overschaduwen door een liefdesverhaal. De enige reden dat dit werkt, is de chemie tussen Moura en De Armas. Het weet de mens te tonen achter de diplomaat, de mens die geeft om de personen die hij probeert te beschermen. Zonder deze invalshoek hadden we deze kant nooit gezien. We moeten natuurlijk blijven denken dat het meeste waarschijnlijk fictie is, opvulsels tussen de gekende feiten. Toch voel ik een groter geloofwaardigheid bij dit verhaal. Niet enkel de voorgaande connectie ven de regisseur met het onderwerp maar ook de eerlijkheid is toonaangevend. Een van de beste personages uit de film is Gil Loescher, gespeeld door Brían F. O'Byrne. Zijn emotionele connectie met Moura's De Mello geeft kracht aan vele scenes in de film. In de credits van de film geven ze echter toe dat zijn personage een combinatie was, aangezien de echte Loescher bioj enkele dingen niet bij was geweest. Dit zijn vaak zaken die je bij een andere film op een Wikipediapagina moet lezen.
Wat mij enigszins terughield was de setting tijdens de oorlog in Irak. Niet dat dit niet goed in beeld gebracht werd. Er werd effectief gefilmd in een Arabisch land in plaats van ergens in de Amerikaanse woestijn, plaatselijke acteurs waren gecast, de muziek van componist Fernando Velázquez is prachtig, enz. Het was vooral kijken hoe de Amerikanen in beeld werden gebracht. Compleet onverwacht wordt de waarheid van de Amerikanen als een dictatoriale en harde bezettingsmacht nog eens getoond, net als al te zien was in de film Official Secrets. Na zovele jaren blijft het nodig om het masker van Amerika te blijven aftrekken, want de wereld blijft vergeten wat het land de voorbije honderd jaar heeft aangericht doorheen de wereld. De focus van de film is het echter niet. Daarentegen brengt de film een hoopvol maar tragisch verhaal dat focust op het goede in deze wereld.
Uiteindelijk heb ik meer genoten van Sergio dan ik had gedacht. De film hoeft geen meesterwerk te zijn, het doet wat het moet. Het heeft een goede dosis werkelijkheid en emotie, maar toch voelde het nog altijd aan als een alledaagse film. Een wauw-gevoel heb je nooit echt. De fouten van De Mello worden niet verborgen, het maakt hem enkel maar menselijker. Een film voor kinderen is het dan ook zeker niet. Sergio bevat wat seks, naakt en grafische pijn die misschien niet geschikt is voor de jongsten onder ons. Voor de rest van de bevolking is de film wel aan te raden. De opbouw van respect voor De Mello en de emotie banden tussen de personages zorgt voor een van de betere recente Amerikaanse Netflix films.
★★★1/2
Sergio is nu te zien op Netflix
