Throwback - Benny & Joon
Voor deze zestiende april had ik verschillende iconische films waar ik uit kon kiezen: My Neighbour Totoro, Kill Bill Vol.2 ..., allemaal opties. Toch koos ik deze week voor een iets minder bekende film, om toch niet alleen de grote namen opnieuw in de spotlight te zetten. Het is dus Benny & Joon geworden, een film uit 1993 van Jeremiah S. Chechik, op dat moment vooral bekend voor National Lampoon's Christmas Vacation, zijn enige langspeelfilm tot dan toe. Benny & Joon vertelt het verhaal van Joon (Mary Stuart Masterson) een mentaal zieke vrouw die liefde vindt in een man die zich moduleert aan de legendarische acteur Buster Keaton. Haar broer Benny (Aidan Quinn) heeft het echter moeilijk om zijn zus los te laten. De film weet vooral ui te pakken met een jonge Johnny Depp, enkele jaren na zijn hitfilm Edward Scissorhands.
Benny & Joon is een zeer gemiddelde jaren negentig film met enkele serieuze cringe momenten, maar met een lichtpuntje. Het woord waar deze film vooral om draait is al hierboven al vermeld geweest: "een mentaal zieke vrouw" of zoals het inde Engelse samenvatting gezegd wordt "A mentally ill young women". Tot niemands verbazing is het hier dat de film enkele uitschuivers maakt. Buiten deze ene zeer algemene en vage beschrijving van Joon haar conditie, krijgen we nooit specifieken. Ze hoort stemmen, ze is wat onhandelbaar en heeft nu en dan uitbarstingen, maar dat is dan ook alles dat we weten. De manier het gewoon onder de mantel van "mentaal zieke" wordt geplaatst is onrespectvol tegenover personen die effectief een mentale aandoening hebben en vooral ook de variatie die hierin bestaat. Het is allemaal gewoon zo stereotype, alsof Masterson en Chechik gewoon maar wat deden aan de hand van wat ze dachten dat een "mentaal zieke" persoon was. Het duidt ook op lui werk van schrijver Barry Berman, maar anderzijds toont het ook de achterhaalde ideeën ten opzichte van mentale gezondheid die er toen nog bestonden. Het toont hoe ver de maatschappij geëvolueerd is dat deze stereotypen stilaan beginnen opvallen.
Als een van de grote plotpunten van je film al niet goed valt, dan wordt het moeilijk om hiervan overeind te komen. Uiteindelijk is de film niet slecht, maar ook niet per se goed. Wat Benny & Joon vooral mist, is stijl. Het lijkt alsof de makers geen zin hadden om een visuele stijl op poten te zetten voor de film waarna ze gewoon kozen voor een generieke look. Het resultaat is een zeer grijze film, een uitzicht dat je wel eens vaker ziet in film uit de jaren negentig. De film straalt gewoon geen leven uit. Het is dan aan de acteurs om dit wel te doen. De chemie tussen Masterson en Quinn zit wel goed, maar deze is uiteindelijk niet genoeg om af te leiden van de stereotype gedragingen. Johnny Depp is daarentegen het lichtpunt dat de film overeind houdt. In tegenstelling tot Aidan Quinn moet Depp geen moeite doen om charmant over te komen. Deze losse performance komt veel natuurlijk over en brengt de nodige plezier aan een film die over het algemeen vrij zwaar en grijs is.
Het gevoel dat achterblijft op het einde van de film is vooral leegte. Ik voelde vrij weinig emotie na het zien van deze film, terwijl het verhaal duidelijk hiervoor bedoelt was. Het concept is goed, een vrouw met mentale problemen die verliefd wordt, maar de uitvoering is waar het verkeerd is gegaan. De wat achterhaalde afbeelding van mentale gezondheid en een verhaal dat wat focus mist. Als visueel medium mist Benny & Joon dan weer enige vorm van enthousiasme. Het verbaasd dan ook niet dat dit de laatste langspeelfilm was van Chechik, en zich daarna vooral profileerde als een regisseur voor tv. Toch wist de film een Golden Globe nominatie te krijgen, uiteraard voor Depps performance als Sam. Benny & Joon mag dan wel een meh-film zijn, toch is het plezant om een jonge Johnny Depp in actie te zien.
Nu te huur op Youtube.com