Tigertail - Recensie

Hollywood is als eeuwige, grootste filmproducent ter wereld al sinds haar ontstaan een wereld van de blanke man. Dit waren dan ook de verhalen die verteld werden, een eentonig perspectief dat doorheen de jaren wat saai geworden is. Nieuwe verhalen zijn altijd nodig, zeker als de filmindustrie mee wil met de wereld. Opvallend zien we de laatste jaren een opkomst van Aziatische films buiten hun traditionele markten. Vooral Aziatisch-Amerikaanse filmmakers zijn eindelijk hun eigen verhalen aan het vertellen, over hun eigen geschiedenis en ervaringen. De laatste jaren kregen we zo films als The Third Wife of het fantastische The Farewell. Deze nieuwste Netflix film is er een van opkomend talent Alan Yang, producent en schrijver van shows als The Good Place en Parks And Recreation. Tigertail, zijn debuutfilm als regisseur, volgt Grover, een Taiwanese fabriekswerker, die zijn thuisland verlaat voor een opportuniteit in Amerika. Daar heeft hij het echter moeilijk om connectie te vinden in het balanceren van familie en nieuwe verantwoordelijkheden.

Tigertail is een prachtige film die de pijn, emotie en conflict van een emigrant hartbrekend in beeld weet te brengen. In vergelijking met andere verhalen focust het niet op de moeilijkheden die ze ondervinden in Amerika zelf, zoals bijvoorbeeld racisme, maar biedt het eerder een introspectieve kijk van de effecten van de verhuis op de persoon zelf. De wisselwerking tussen de beelden van zijn simpele leven in Taiwan en de norse, stille man in het heden, zeggen meer dan woorden. Grover moet alles achter laten: zijn liefde, muziek en moeder voor een leven in een vreemd land met een vrouw waar hij niet van houdt. Dat breekt een persoon. Door de film te laten beginnen met de flashbacks, krijgen we eerst een band met de jonge Grover vooraleer we zien hoe hij veranderd is na al die jaren. Deze opbouw culmineert dan uiteindelijk in een einde dat de opoffering van deze emigranten op een beeldschone wijze in beeld brengt. Het is een ervaring die stilaan vergeten begint te geraken en die toch niet weg mag uit het collectief geheugen.

De emigratie-ervaring is niet het enige belangrijke thema dat wordt behandelt in de film. Tigertail verteld ook het verhaal van de moeilijke relatie tussen een verbitterde vader en zijn dochter, een thema dat ook mij sterk raakt. Het vele werken in Amerika en de bitterheid na zijn verhuis, maken Grover niet gelukkig waardoor hij vooral tegenover zijn kinderen zeer streng en afstandelijk is. Dit zorgt echter voor eenzaamheid en afstand van zijn volwassen kinderen. Zijn pogingen om terug te genieten van het leven en dichter te komen bij zijn kinderen is een heel emotioneel proces dat ik ook deels met mijn eigen vader heb meegemaakt. Een duik in het verleden helpt daarbij om de banden terug aan te scherpen. De combinatie van deze twee thema's zorgt voor een heel persoonlijk en emotioneel verhaal. Je voelt dat hier een liefde voor familie en de eigen geschiedenis in zit. Zelfs al verteld het een verhaal dat misschien voor velen ver van de eigen ervaring af staat, toch denk ik dat iedereen wel een eigen aangrijpingspunt kan vinden.

Het is ook een film die goed in elkaar zit. De opeenvolging van tijdsperiodes is niet te snel, wat betekent dat we genoeg tijd krijgen in elke periode voor we terug naar het verleden of het heden gaan. De balans zit dus goed. In totaal worden er drie talen gesproken doorheen de film: Engels, Mandarijn-Chinees en Taiwanees. Voor ons klinken deze laatste waarschijnlijk vrij gelijkaardig. Netflix heeft er echter voor gezorgd dat er in de ondertitels mooi het onderscheid wordt gemaakt tussen de verschillende talen, aangezien dat dit toch wel een belangrijk aspect van de film is. de muziek van de film is heel belangrijk voor de sfeer. Enerzijds heb je de rockmuziek die de jongere en lossere Grover vergezeld, maar grotendeels bevat de film een heel simpele maar melancholische soundtrack. Deze treurige violen zijn prachtig maar zetten tegelijkertijd een heel droevige atmosfeer. Uit de cast moet vooral Tzi Ma vermeld worden, die met onder andere The Farewell een huize opgang bezig is. Zijn performance is zo subtiel maar wist mij echt wel te raken op het einde.

Het is moeilijk om tegenwoordig films te vinden die een even grote emotionele kracht hebben als de parels die gemaakt worden door de huidige Aziatisch-Amerikaanse filmmakers. De ziel en hart dat zij in hun verhalen leggen is moeilijk te evenaren door een willekeurige Hollywoodfilm. Op dit moment zitten we in een boom van fantastische films door en voor mensen van Aziatische origine die hun eigen verhalen aan het opeisen zijn. Tigertail is hier een perfect voorbeeld van. Het bevat zware thema's maar is tegelijkertijd geen zware film, maar toch legt het einde een gewicht op je borst. Er zijn weinig films die mij zo kunnen raken zoals Tigertail heeft gedaan. Daarvoor alleen al is het de moeite waard.

★★★★1/2

Tigertail is nu te zien op Netflix