Throwback - The Devil's Own
In film zijn het vaak de acteurs, meer dan het verhaal, die kijkers naar de bioscoop lokken. Drieëntwintig jaar geleden was dit ook al het geval bijvoorbeeld bij de film The Devil's Own. Met Brad Pitt en Harrison Ford in de hoofdrollen was er bijna een garantie op succes. Pitt had succesvolle films als Se7en en Interview With The Vampire achter de rug, en Ford teerde nog altijd opzijn rouw van rollen als Han Solo en Indiana Jones. Geregisseerd door Alan J. Pakula (All The President's Men, Sophie's Choice), bracht The Devil's Own had verhaal van Frankie McGuire (Brad Pitt), een lid van de Ierse IRA. Hun zoektocht naar wapens brengt Frankie naar New York waar hij verblijft bij een Ierse politie-sergeant (Harrison Ford). Zijn plan gaat echter niet als verwacht.
The Devil's Own begint fantastisch met een duistere kijk in Frankie's verleden, versterkt door prachtige Ierse muziek. Na dit hoogtepunt weet de film echter nooit meer dit niveau van diepte te behalen. Het verhaal speelt zich nochtans af in het begin van de jaren negentig, een moment dat de spanningen tussen de verschillende partijen in Ierland nog hoog op liepen, maar uiteindelijk zien we Ierland nauwelijks in deze film. The Devil's Own is zeker geen film die moet bekeken worden om deze problematiek te begrijpen. Daarvoor bestaan er betere films zoals Hunger of In The Name Of The Father. Brad Pitt's personage Frankie zegt verschillende keren doorheen de film: "It's not an American Story, but an Irish one". Wel, daar had hij het goed mis.
Het verhaal speelt zich voornamelijk af doorheen New York waarbij de hele Ierse zaak meer een plot element is om een intrigerende actiefilm te maken. Jammer genoeg toont dit nogmaals het Amerikacentrisme aan dat zelfs nu nog altijd heerst binnen Hollywood. Ze lijken niet écht te geven om hetgeen ze gebruiken voor hun films. Het verhaal zelf is dan ook nog eens vrij cliché: de strijder neemt onderdak bij een familie maar begint dan om hen te geven waardoor zijn opdracht uiteindelijk enkel maar moeilijker wordt. Je ziet al snel in de film hoe het verhaal gaat lopen. Aan de andere kant probeer ik altijd wel iets te vinden in een film. Je zou kunnen zeggen dat The Devil's Own een losser beeld geeft van IRA strijders. Door ze los te halen uit hun oorlogscontext, toont de film dat het niet enkel gewetenloze vrijheidsstrijders zijn. Vooral in enkele conversaties van Frankie zie je deze poging tot nuancering.
Iedereen kijkt natuurlijk naar Pitt als de grote ster, maar voor mij gaf Harrison Ford toch wel de beste performance uit de film. Ford's emoties komen beter naar voren en hij lijkt zich te gooien in elke scene. Niet dat Pitt dit niet doet, maar zijn performance wordt overschaduwd door zijn accent. Hoewel hij er waarschijnlijk redelijk wat werk in heeft gestoken, is het gewoon niet goed genoeg. Het lijdt af van zijn acteerprestatie en omdat hij te hard probeert, leidt zijn performance. Zijn valse baard in de eerste tien minuten was ook verschrikkelijk. Het Amerikaanse perspectief is nogmaals te zien in het feit dat er geen Ierse acteurs gecast zijn. Zelfs de schrijvers en regisseur hadden geen Ierse connecties. Authenticiteit was blijkbaar niet hun grootste zorg.
Uiteindelijk waren veel van deze negatieve kanten te wijten aan de problemen achter de schermen. Hoewel Brad Pitt had toegezegd voor een origineel duisterder script, werd er zoveel herschreven dat hij het uiteindelijk niet meer eens was met het resultaat. Enkel zijn contract weerhield hem ervan om het niet op te stappen. Zo waren er nog wel meer wrijvingen tijdens het filmen. Pakula werd aangenomen omdat het de enige regisseur was die Pitt en Ford beide acceptabel vonden. Het resultaat was uiteindelijk een verhaal dat veel meer had kunnen zijn en een actiefilm die je snel vergeet. De amerikanisering van de Ierse problematiek laat uiteindelijk een wrang gevoel achter. Uiteindelijk zal mij enkel de prachtige soundtrack vol Ierse muziek mij bij blijven.