Lost Girls - Recensie
Van distributeur Netflix komt nogmaals een film gebaseerd op waargebeurde feiten. Het verhaal van Lost Girls is gebaseerd op het gelijknamige boek van Robert Kolker, dat zich focust op de moord op de vijf prostituees en de implicaties van online advertenties van seks-werk. Het boek zelf werd bewerkt in een screenplay door Michael Werwie, gekend voor Extremely Wicked, Shockingly Evil and Vile. De film zelf werd geregisseerd door regisseuse Liz Garbus, voornamelijk gekend voor haar Oscar genomineerde documentaires. Lost Girls verteld het verhaal van Mari Gilbert (Amy Ryan), een hardwerkende moeder die op een dag haar dochter ziet verdwijnen. Door de inactiviteit van de politie, gaat ze zelf op zoek in de besloten gemeenschap waar haar dochter zou verdwenen zijn.
Het doel van Lost Girls is vooral om dit tragische verhaal van een moeder en haar dochter en het onderzoek naar haar verdwijning te vertellen. Het moeilijkste is dus om een balans tussen deze twee uitersten te vinden: enerzijds de focussen op deze familie en anderzijds het volgen van de zoektocht naar de dader en de rol van de politie. Uiteindelijk ligt de balans in deze film niet goed genoeg. Het script maakt geen duidelijke keuze waardoor beide nooit echt helemaal uitgediept zijn. Je weet niet genoeg over de familie om een hechte band te vormen maar tegelijkertijd gaan ze nooit echt vol in op het onderzoek. Als kijker blijf je zo op je honger zitten. Een oorzaak daarvan kan ook de speelduur zijn. Lost Girls is maar iets over anderhalf uur en je voelt dat beide verhaallijnen iets meer hadden kunnen zijn, mocht de film zelfs maar een kwartier langer zijn geweest. Dat zou ons meer tijd met de familie en hun relatie met Shannan gegeven hebben en daarom een grotere impact op ons als kijker hebben gehad.
Het belangrijkste aan deze film is het waargebeurde aspect. Enerzijds wil het gewoon de feiten weergeven en deze toegankelijk maken voor een groter publiek. De focus ligt dan vooral op de familie Gilbert en de verdwijning van Shannan Gilbert, waarna de lijken van verschillende andere vrouwen werden gevonden. Mari Gilbert is zeker geen onbesproken figuur, zo had ze haar dochter bijvoorbeeld opgegeven adoptie op twaalf jaar omdat ze het niet meer aankon. Hoewel ik snap dat ze grotendeels wilden focussen op het verdriet van deze moeder, had de film wat meer mogen ingaan op dit verleden. Natuurlijk probeert men respectvol te zijn tegenover de moeder die overleed in 2016 maar de realiteit mag niet weggestoken worden in enkele zinnen. Anderzijds wil men ook iets meer doen met deze feiten. Naast de uiteenzetting van het onderzoek en Mari's strijd met de politie, maakt de film ook grote insinuaties naar de mogelijke daders, voornamelijk nog levende personen. Lost Girls kiest duidelijk haar standpunt in een zaak die tot nu toe door de politie onopgelost blijft. Dit zorgt er natuurlijk voor dat je zelf ook begint na te denken.
Met een centrale focus op Mari Gilbert, ligt het gewicht van de film voornamelijk op de schouders van Amy Ryan (Gone Baby Gone, Birdman). Dit lukt dan ook heel goed. De enige reden dat Lost Girls nog enig bekijkbaar is, is dat Amy Ryan het interessant maakt. Ook Thomasin McKenzie als dochter Sherre geeft een heel goed performance. Als hoofdpersonages met deze acteurs is het jammer dat we niet dieper op deze familierelatie ingingen. De rest van de acteurs waren degelijk maar niet om over naar huis te schrijven, al was het wel leuk om Gabriel Byrne te zien als de detective. De setting van de film was ook wat raar. Het was niet het heden maar toch voelde het zeer bekend aan. 2010 is dan ook een jaar dat nog niet zo ver weg is. De soundtrack van Anna Nikitin was degelijk maar had niets memorabel te bieden, geen thema dat voor even in je hoofd blijft hangen.
Lost Girls voelt vooral aan als een film die twee dingen wilde doen maar daar geen tijd voor hadden. Men wil de zaak rond de Long Beach Killer aan het grote publiek tonen en tegelijkertijd dit tragisch verhaal van een moeder tonen die recent overleden is. Samen met een misschien iets te korte lengte, krijg je een film die je op je honger laat zitten en niet diep genoeg op de emoties in gaat. Dit terwijl het een heel tragisch verhaal is. Hoewel ik de keuze voor een langspeelfilm snap, was het verhaal misschien beter geweest als documentaire. Leuk is wel de voornamelijk vrouwelijke cast en crew, waaronder de regisseuse, componiste, de meeste producers, editing, enzovoort. Zo moeten er zeker meer films zijn, die een verhaal vanuit dit vrouwelijk perspectief vertellen. Lost Girls heeft een belangrijk verhaal te vertellen maar is jammer genoeg een film met een identiteitscrisis die beter achterwege gelaten wordt.
★★★
Lost Girls is nu te zien op Netflix
