The Invisible Man - Recensie
Drie jaar geleden kondigde Universal met veel bravoure hun Dark Universe aan. Met onder andere Johnny Depp als The Invisible Man en Javier Bardem als Frankenstein's Monster, had de studio ambitie voor een gedeeld universum van bekende monsters met een reeks van bekende acteurs. Maar met Tom Cruise's The Mummy kwam er een snel einde aan deze ambitie en schijnbaar een einde aan het Dark Universe. Met regisseur Leigh Whannell besloot Universal een nieuwe kant op te gaan en zich te focussen op een iets kleinere schaal. Whannell's The Invisible Man vertelt het verhaal van Cecilia, een vrouw die haar mishandelende man ontvlucht. Wanneer hij zijn leven neemt en haar een fortuin achterlaat, vermoed ze bedrog en probeert ze te bewijzen dat ze gestalkt wordt door iemand die niemand kan zien.
The Invisible Man volt een vrij klassieke structuur. In dit opzicht is er weinig speciaals aan de film. Voor twee uur loopt de film vrij vlot. Het is vooral de spanning die The Invisible Man uiteindelijk zo goed maakt. De film begint vol met spanning bij haar ontsnapping van haar man midden in de nacht en laat je niet meer los tot het einde van de film. Hierin leef je vooral met Cecilia mee: de spanning van het ontsnappen, de schrik rond de onwetendheid van wat er allemaal gaande is rond haar en ten laatste ga je mee in haar wilskracht en wil je dat ze slaagt, gelooft wordt en het uiteindelijk overleeft. Op deze manier is het moeilijk een horrorfilm te noemen. Je zult geen supernatuurlijke krachten, monsters of epische scenes vinden. The Invisible Man is eerder een heel angstaanjagende thriller die gebruik maakt van spanning en realistische horror. Wat ik ook niet echt ondervond was dat typisch aha-moment waarop je doorhebt hoe de film gaat lopen of eindigen. Deze onzekerheid komt de film ten goede.
Leigh Whannell heeft hier eveneens een heel relevante film weten te maken, met nog altijd de essentie van het concept. Hij weet te tonen wat veel mensen denken over wat mensen met onzichtbaarheid zouden doen. Het verbeeld een angst. Deze vernieuwing aan het concept zelf wordt fantastisch ondersteund door een heel zwaar verhaal. De problematiek van emotionele en fysieke mishandeling, én stalking van vrouwen is momenteel een heel actueel thema. Als man kan ik mij deze gevoelens net voorstellen maar The Invisible Man weet deze wel goed in beeld te brengen: constante angst gekoppeld aan het feit dat niemand je wil geloven. Door gebruik te maken van het concept van onzichtbaarheid, wordt dit in een heel unieke manier vertaald. Het is wel een enge film, voor iedereen waarschijnlijk wel op een ander niveau, maar voor vele vrouwen zal deze film extra eng zijn. Niet omwille van de jumpscares of opbouw van spanning, maar wel omdat dit hun realiteit is, een realiteit die geen onzichtbaarheid nodig heeft om eng te zijn. Als kijker voel je dit voor twee uur maar voor velen is dit alledaagse kost.
Op deze manier is The Invisible Man een zeer feministisch verhaal. Niet alleen toont het deze realiteit, maar het focust ook op de ervaringen van een vrouw die door zo'n situatie gaat. Cecilia maakt als vrouwelijk hoofdpersonage al deze verschrikkelijke dingen mee, maar komt er uiteindelijk enkel maar zelfverzekerder en sterker uit. Het toont een vrouw die al haar tegenslag overwint en haar leven in eigen handen neemt. Natuurlijk heeft een feministische film als vooroordeel dat het tegen mannen is, maar met een personage als James krijgen mannen eindelijk een goed voorbeeld van hoe respectvol iemand in nood te helpen.
Het verhaal wordt vooral geleid door de emoties van Cecilia, en dat dit zo goed lukt is vooral te danken aan de prachtige acteerprestatie van Elizabeth Moss. De evolutie die zij aan Cecilia geeft doorheen de film is zo krachtig. Je ziet de toename in zelfvertrouwen in haar lichaamstaal. Dit zet het hele verhaal van mishandeling over moedeloosheid tot wraak, enkel maar kracht bij. Hoewel Oliver Jackson-Cohen niet de meeste screentime heeft als Adrian, is zijn performance nog altijd tintelend eng. Hij vertaald de abusive echtgenoot met de vriendelijke façade zo goed, van agressieve jaloezie tot gewonde puppy. Aldis Hodge als James was naast Elizabeth Moss mijn favoriete acteur uit de film. Zijn scenes doen ons om hem geven en in interactie met Moss en Strom Reid's Sydney, weet Whannell ons te doen geven om ze alle drie.
Met zijn meest recente films, waaronder nu The Invisible Man, weet Leigh Whannell het horror/thriller genre op zijn manier te innoveren. Zijn efficiënt gebruik van CG en het gebruik van interessante cameratechnieken, maakt hem uniek. The Invisible Man is dan ook geen groot CG spektakel. Hij gebruikt voornamelijk praktische effecten in een realistische, en vaak moderne setting, die de aanwezige effecten doen vergeten. Ik ben altijd al verbaasd geweest over zijn unieke manier om aspecten in beeld te brengen, zoals bijvoorbeeld de vechtscènes in Update. De soundtrack van Benjamin Wallfisch is eveneens zeer modern en versterkt de spanning van de film maar is zelf gaan perfect muzikaal album.
The Invisible Man is een zeer enge film op zijn eigen manier en ik heb het gevoel dat zelfs bij een tweede bezoek de film nog altijd voor stress zou zorgen. Uit de trailer kon ik al afleiden dat Cecilia's ontsnapping in het begin van de film zou lukken, maar toch voelde ik de spanning pompen doorheen mijn lijf tijdens haat vlucht. Toch hoop ik dat de film in de toekomst voor meer bekend gaat staan dan enkel spanning en jumpscares. Het is een zwaar verhaal zoals ik nog weinig zag in dit genre en het brengt een relevante problematiek door middel van een oud, supernatuurlijk concept. Dit maakt het een heel intense film die misschien niet voor iedereen is. Toch heeft The Invisible Man op zijn eigen het Dark Universe nieuw leven in geblazen.
★★★★
The Invisible Man is nu te zien op Itunes en Google Play
