Castlevania (S3) - Recensie
De wereld van animatie, en dan vooral deze van anime, is nooit een van mijn specialiteiten geweest. Ok, ik keek wel het nodige Pokémon of Beyblade toen ik jong was maar dat is ook alles. En buiten diezelfde Pokémon was gaming ook nooit echt mijn ding. Waarom Castlevania, een animatiereeks gebaseerd op een videogame, drie jaar geleden mijn aandacht trok, weet ik ook niet zeker. De betrokken acteurs zullen zeker een reden geweest zijn, zoals Richard Armitage en Graham McTavish, beide bekend van The Hobbit, en later ook Theo James. Het verhaal is gefocust op de strijd van de drie hoofdpersonages, Trevor, Alucard en Sypha tegen een op hol geslagen Dracula, waar de twee vorige seizoenen zich vooral op focusten. Het derde seizoen staat nu voor de uitdaging om het succesvolle verhaal door te trekken. Pas op, deze recensie bevat spoilers voor de eerste twee seizoenen.
Na de overwinning op Dracula op het einde van vorig seizoen, zoeken Trevor, Sypha en Alucard alle drie terug een normaal leven. Trevor en Sypha hebben elkaar gevonden in de jacht op de overblijvende nachtwezens, terwijl Alucard eenzaam alleen in zijn kasteel zit. Mijn grootste schrik voor dit seizoen was de leegte na de queeste tegen Dracula. De hele identificatie van de show lag in de relatie met deze strijd. Wat met de show nu de drive achter het verhaal weg is? Ik heb al vele shows ten onder zien gaan, zoals bijvoorbeeld The Mentalist, die hun verhaal niet meer op de rails kregen na de conclusie van een verhaallijn. Gelukkig is dat hier niet het geval. Ik had schrik voor enkele afleveringen maar naar het midden is het seizoen goed op gang gekomen. Het weet de bestaande personages perfect verder uit te werken, en tegelijkertijd nieuwe elementen te introduceren die de wereld openbreken. Dracula was enkel nog maar het begin. Bedenker Warren Ellis toont dat er nog zoveel verhaal te vertellen is in de wereld van Castlevania.
Het is vooral de verhaallijn van Trevor en Sypha die het meeste vooruitgang maakt. Het hint naar een hele wereld van magie en occult waar we nog niets over weten. De verhaallijnen rond de andere hoofdpersonages, Alucard, Isaac, Hector en Carmilla gaan eerder traag vooruit maar hebben eveneens een grote invloed op de personages zelf en op de vooruitgang van het verhaal. De scenes van Alucard en Isaac zijn vooral zeer introspectief waardoor ik veel van hun verwacht in de komende seizoenen. Hector en Carmilla in Styria zetten dan voornamelijk het verhaal voor de komende seizoenen op. Hierdoor lijkt het nochtans dat het seizoen voornamelijk gericht is op het opzetten van de volgende seizoenen, maar dat dat kan niet minder waar zijn. Elk verhaal is spannend op zich en heeft zijn eigen plottwist op het einde. Saai is het zeker nooit. Castlevania gaat traag, in de manier dat er veel aandacht wordt besteed aan de personages uit te werken en om je te hechten aan deze figuren, maar tegelijkertijd is het zo intrigerend en spannend dat je aflevering na aflevering bekijkt en je voor dat je het weet het seizoen uit hebt gekeken.
Castlevania was tot nu toe vooral ook bekend omwille van de hoeveelheid geweld en de hoeveelheden bloed die over het scherm vlogen. Het is dan ook niet verbazend dat de serie in Amerika een 15+ rating kreeg, Hoewel Nederland het maar een 12+ gaf. Behalve nu en dan wat naakte lichamen van ver, was bloed en wat schelden het enige dat de rating tot nu toe verantwoorde. Dit derde seizoen heeft echter enkele seksscènes met naakt waardoor de rating nog zeker nodig is. Het verbaasde mij wel aangezien ik dacht dat Castlevania deze lijn toch nooit zou passeren. Als het op actie aankomt, moet dit seizoen zeker niet onderdoen voor het vorige. Het is zelfs nog beter geworden. Ook al zijn er 10 afleveringen in plaats van de vorige 8, ze weten nog altijd elke actiescène te innoveren en het interessant te maken. Vooral de twee laatste afleveringen bevatten enkele scenes die zo goed zijn qua choreografie en editing, waarin je echt de stappen kan zien de de serie gemaakt heeft.
Met het verlies van Dracula, verloor de serie een grote naam met Graham McTavish maar het kon voor dit nieuwe seizoen enkele nieuwe bekende acteurs strikken. Nieuwe personages The Judge en Saint Germain worden ingesproken door respectievelijk Jason Isaacs en Bill Nighy, en personages Sumi en Morana worden ingesproken door Rila Fukushima en Yasmine Al Massri. Hoewel het niet heel opvallend is of groots staat aangegeven, hun credits staan zelfs nog niet eens allemaal op IMDB, is het wel plezant om te weten dat een serie als deze zulke grote namen aantrekt. De serie probeert ook inclusief te zijn in haar personages. Zo krijgen we een lesbisch koppel met Striga en Morana, twee van de vier heersers van Styria, en twee biseksuele personages met Alucard en Taka. Er wordt nooit op gehamerd maar het is wel duidelijk aanwezig, het wordt niet verborgen of weggestoken in een enkele zin. Het is deze normalisatie die nodig is in de toekomst.
Castlevania begint stilaan uit te groeien tot een van mijn favoriete series die Netflix ooit heeft geproduceerd. De angst voor de toekomst die ik in het begin van het seizoen had, werd naar het einde vervangen door een enthousiaste kijk naar de toekomst van deze serie. Als ze blijven innoveren zoals in dit seizoen, staat de reeks nog een grote toekomst te wachten. De balans tussen oude personages uitwerken en het introduceren van nieuwe ligt hier perfect. De representatie van vrouwelijke en lgbtq+ personages is een mooie toevoeging die zo hopelijk kunnen doortrekken. Castlevania weet zich te profileren als de beste videogame adaptatie tot op heden. Voor een goede dosis bloed, magie en vampieren, zeker de moeite waard.
★★★1/2
Casltevania is nu te zien op Netflix
