Throwback Recensie - Eurotrip
Voor de tweede week op een rij keren we terug naar het jaar 2004. Deze keer bekijken we Eurotrip van regisseur en schrijver Jeff Jaffer, een film die voor vele jaren vrij populair was bij de jeugd. Ikzelf zag de film voor het eerst in het jaar 2008, vier jaar na de eigenlijke release van de film. In die periode begonnen we met vrienden aan onze later traditionele filmavonden, het stereotype nachtje-doordoen. Met allemaal jongens onder elkaar werd er voornamelijk naar horrorfilms gekeken maar Eurotrip was een film die zeker elke editie werd opgezet. Niet omwille van het plot maar wel voor de vele seks-grappen en de regelmatige naaktscène. Voor tieners onder elkaar was dit spannend en toen dachten we er ook niet anders over. Jongens onder elkaar hebben een nogal beperkte visie.
Ondertussen is het zeker acht à negen jaar geleden dat ik Eurotrip nog gezien heb. Toen ik zag dat de film exact 16 jaar geleden zou zijn uitgekomen, begon ik te denken over de kwaliteit van de film en wat we toen niet zagen. Eurotrip is dan ook geen goede film, verre van. De film denkt slim te zijn door Europa en haar inwoners belachelijk te maken met rake observaties, maar door zeer stomme fouten tonen ze dat ze er zelf ook maar gewoon Amerikanen zijn die niets snappen van Europa. Het idee van een Manchester United bar in Londen is niet onmogelijk maar zeer onwaarschijnlijk aangezien Londen zelf dertien voetbal clubs heeft. Natuurlijk is Manchester United de enige Engelse voetbal club die de schrijvers uit hun hoofd wisten. Ook de Duitse namen en muziek in Amsterdam toont dat ze compleet geen moeite hebben gedaan om de landen te leren kennen en authentiek weer te geven. Voor hun, en de gemiddelde Amerikaan, is het toch allemaal hetzelfde. Ze proberen wel, met native speakers in de meeste landen waar ze komen, maar toch is het weer de zoveelste stereotype Amerikaanse film over Europa. Wat hadden we anders verwacht.
Toch moet ik zeggen dat er hier en daar nog wel wat grappige stukken zijn. Hoewel hun aanwezigheid in Londen onwaarschijnlijk is, zijn de Engelse voetbal hooligans nog wel grappig. Hetzelfde kan gezegd worden over de vecht-scène met de mime in Parijs of de chaos in het Vaticaan. Soms vonden de schrijvers, waaronder co-regisseurs Alec Berg en David Mandel, nog wel grappige insteken. Vroeger was echter alles grappig. Met de vooroordelen konden we goed lachen maar nu voelen ze oud en vervelend aan, alsof alle Europeanen perverten zijn. Het zijn zaken die je constant hoort en die nogal aanvoelen als superioriteitsdenken van de Amerikanen. Ook de seks-grappen waren toen hilarisch maar ook deze zijn snel oud geworden.
Eurotrip heeft overduidelijk een zeer objectiverende kijk tegenover vrouwen, de typische mannelijke blik op het vrouwelijke lichaam. Het is beschamend om te zien hoe wij vroeger naar deze film keken. Elk vrouwelijk lichaam wordt seksueel in beeld gebracht met zo veel onnodige close-ups en slow-motion shots. Vooral de scène in het begin van de film in de jacuzzi, is gewoon verschrikkelijk met de manier waarop het vrouwelijk lichaam geobjectiveerd wordt. Vooral Jenny, gespeeld door Michelle Trachtenberg, verdiende zoveel meer in deze film. De verhaallijn dat ze constant niet als een vrouw wordt gezien is beledigend en achterhaald. Het idee dat een vrouw pas een vrouw is als ze er op een specifieke manier uitziet om mannen een plezier te doen, is nu toch al lang niet meer relevant. Pas als Jenny een bikini draagt of een jurk met een diepe v-hals, aka als ze haar borsten wat meer toont, wordt ze door haar vrienden als een vrouw gezien.
Voor vele jongeren waren dit de visies op vrouwen en hun lichaam die ze meekregen. In een groep jongens worden dergelijke films maar graag verslindt. Zelfs als je het zoals mij maar wat raar vond, ging je er toch in mee. Het is en blijft een vorm van indoctrinatie. Ik ben blij dat film zoals Eurotrip, met een overduidelijke male-gaze, niet meer gemaakt worden. Dit hebben we gelukkig in de jaren 2000 gelaten. Nu lijkt het onmogelijk om te denken dat dergelijke films ooit gemaakt werden. Natuurlijk is deze gaze nog altijd niet verdwenen uit films. Ondertussen is deze veel minder zichtbaar geworden maar nog altijd overduidelijk aanwezig zolang het merendeel van de Hollywood mannelijk blijft.
Na al deze jaren verbaasd het mij dat een film als Eurotrip ooit zo populair was, en eigenlijk ook weer niet omdat ik weet hoe mannen zijn. Het is een zeer beledigende film tegenover vrouwen en eigenlijk maakt het mannen zelf belachelijk met hun perverse kijk op het vrouwelijk geslacht. Ik keek de film voornamelijk uit nieuwsgierigheid, als evaluatie al die jaren na dat ik de film voor het laatst zag, maar nu ben ik zeker dat deze film voor mij in een vergeetput mag verdwijnen. De vooroordelen die hier worden getoond zijn zaken waar landen en bevolkingen sterk aan werpen om ze uit de wereld te helpen bijvoorbeeld de achtergesteldheid van Oost-Europa. De voornaamste reden is de seksuele, bijna ranzige insteek van de film. Soms is het niet het beste idee om achteruit te kijken en is het misschien beter om vooruit te kijken naar een betere toekomst. Beter om Eurotrip te vergeten.