Richard Jewell - Recensie
Met al een lange carrière achter zich als acteur, producer en regisseur, blijft Clint Eastwood film maken. Hoewel ik niet altijd fan ben van zijn verhalen, is Eastwood nog altijd een naam in Hollywood waarbij het interessant is om te zien wat zijn volgend project is. Zijn nieuwste film als regisseur is een verhaal rond de bomaanslag tijdens de Olympische Spelen van 1996 in Atlanta, heel toevallig uitgebracht in een Olympisch jaar. Specifiek verteld het het verhaal van Richard Jewell, gespeeld door Paul Walter Hauser, de bewaker die de bom vond maar daarna zelf beschuldigd werd voor het plaatsen van het pakket. De mediaoorlog tegen Jewell die hierop volgde, werd legendarisch voor de meedogenloosheid van de media ondanks de onzekerheid rond zijn schuld.
Het verhaal rond Richard Jewell is heel intrigerend om een biografische film rond te maken. De film neemt zijn tijd om Richard als personage en de wereld rondom hem te introduceren. Het verhaal op zich is fantastisch maar het is vooral de casting van Paul Walter Hauser als Richard Jewell die deze film zo goed maakt. Zijn gênante karakter, zijn wil om iedereen te behagen en zijn fascinatie met de politie, allemaal elementen die Hauser zo natuurlijk brengt. Na zijn performance in de film I, Tonya, was deze casting ook maar logisch. Beide personages hebben geen greep op de realiteit en wie ze echt zijn. Ze hebben allebei een drang om meer te zijn dan ze zijn. Het geveinsde zelfvertrouwen dat hierbij komt kijken, is een kwaliteit die Hauser perfect weet uit te beelden. Het is grappig maar anderzijds heb je ook een vorm van compassie. Het is eigenlijk een schande dat Paul Walter Hauser niet genomineerd was voor een Oscar voor zijn rol als Richard Jewell.
Het verhaal rond Jewell is ook een manier voor Eastwood iets aan te klagen dat nu nog vaak in beeld is, de trail-by-media. Bij deze praktijk wordt een verdachte eigenlijk al schuldig verklaard en aangevallen in de media vooraleer een onderzoek nog maar is afgerond of een rechtszaak is gehouden. De bomaanslag en de daaropvolgende beschuldiging van Richard Jewell was de eerste keer dat de invloed op een vals beschuldigde en de omringende familie duidelijk werd. Daarom wordt de zaak zelfs nu nog getoond in de Amerikaanse journalistenopleiding als een waarschuwend verhaal. Maar ondanks de gruwelijke realiteit van trail-by-media, enkel nog maar versterkt door de opkomst van sociale media, mogen toch niet de verkeerde conclusies getrokken worden uit de film. Niet iedereen die beschuldigd wordt op in de media of op het internet is onschuldig, zeker in de delicate wereld sinds de MeToo-beweging die eindelijk een stem gaf aan slachtoffers van de eeuwige mishandeling van vrouwen. Soms is het goed om mensen er aan te blijven herinneren.
Een biografische film is altijd delicaat aangezien het nooit honderd procent de feiten volgt, vaak voor dramatisch effect in het verhaal van de film. In Richard Jewell toont de fantasie van de schrijver toch enkele pijnpunten. Sinds de release van de film wordt er vaak op gewezen dat nergens in het bronnenmateriaal staat dat Kathy Scruggs, de journaliste gespeeld door Olivia Wilde die de zogezegde schuld van Jewell voor het eerst naar buiten brengt, seks ruilde voor informatie. Nochtans wordt duidelijk geïmpliceerd in de film dat ze dit wel deed. Dit stereotype van de journaliste die seks heeft voor informatie, is een cliché dat maar blijft hangen in Hollywood. De agent waar ze in de film mee naar bed gaat, gespeeld door John Hamm, is zelfs een personage dat specifiek is uitgevonden voor de film. Het ergste is dat Scruggs zich niet kan verdedigen aangezien dat ze stierf in 2001. Het toont weeral de nood van meer diversiteit achter de camera dan enkel meer blanke mannen, om sommige vooroordelen zoals deze eindelijk uit films te krijgen.
De stereotypering van Scruggs is een grote vlek op een anderzijds heel goede film. Eastwood weet vooral een goede cast samen te brengen en te regisseren. Sam Rockwell, als Jewell's advocaat, is zoals altijd fantastisch zelfs in een bijrol zoals hier. Kathy Bates als Richard's moeder Bobi moet ook vermeld worden. In eveneens een bijrol weet ze zoveel karakter en emoties te brengen, die de impact van de mediastorm enkel nog maar beter in beeld brengen. Op visueel vlak is Richard Jewell geen meesterwerk, het heeft simpelweg zijn functie om het verhaal in beeld te brengen. Ook op muzikaal vlak staat alles in functie van het verhaal en de acteerprestaties. De editing zorgde echter voor een goed ritme dat het verhaal ten goede kwam. Mocht de film wat trager zijn geweest, zou het verhaal zijn gaan slepen en veel saaier zijn geweest.
Richard Jewell is een film die een boodschap probeert te brengen die de realiteit raakt maar niet compleet dekt. De impact van trail-by-media is reëel maar ook zeer delicaat en kan moeilijk compleet geïllustreerd worden met één film. Ook de controverse rond de afbeelding van Kathy Scruggs toont de enigszins verouderde visie op de wereld. Maar al deze elementen worden gecompenseerd door een geweldige en zelfs oncomfortabel grappige performance van Paul Walter Hauser. Richard Jewell is een film die het zeker waard is om te zien, al zeker voor het fascinerende verhaal van deze onschuldige man, maar die toch met een zekere nuance moet bekeken worden.
★★★1/2
Richard Jewell is nu te zien op Itunes en YelloPlay
