P.S. I Still Love You - Recensie
Een goed anderhalf jaar geleden had Netflix een hit te pakken met de adaptatie van een populair jongerenboek. To All The Boys I've Loved Before werd goed onthaald door critici en kijkers met een vrouwelijke regisseuse, schrijfster en cast, en bovendien een doorbraak voor Lana Condor en Noah Centineo. Mits nog twee vervolgboeken van schrijfster Jenny Han stond het in de sterren geschreven dat een sequel niet lang zou uitblijven. P.S. I Still Love You is de verfilming van het gelijknamige tweede boek en brengt Sofia Alvarez terug, aangevuld met J. Mills Goodloe, voor het screenplay maar de film vond wel een nieuwe regisseur in de persoon van Michael Fimognari, die voordien al cinematograaf was geweest bij de eerste film. Het verhaal volgt Lara Jean (Lana Condor) nu ze samen is met Peter (Noah Centineo) na de gebeurtenissen van de eerste film, wanneer plotseling haar oude liefde John Ambrose (Jordan Fisher) haar brief beantwoord. Met toch enkele veranderingen achter de camera valt het te zien of de film de magie van de eerste kan benaderen.
Toch gaan we niet direct over tot een vergelijking en bekijken we de film eerst even op zich. P.S. I Still Love You volgt de klassieke romantische structuur: ze zijn gelukkig, er gebeurt iets, ze gaan uit elkaar, er gebeuren nog wat dingen en ze komen terug samen. Het is hier niet anders. Het vrij standaard verhaal wordt uitgebalanceerd door degelijke personages met enkele plezante uitschieters. Maar waar ik eerst helemaal niet aan gedacht had, is dat deze film eigenlijk een deel van de eerste negeert. John Ambrose is ook al te zien in de eerste film waar hij voor Lara Jean's deur staat met de brief, maar hier gespeeld door een andere, blanke acteur. Het is ook een scene die in de officiële recap niet getoond wordt. Ik weet niet hoe het in de boeken is, aangezien ik deze nog niet gelezen heb, maar ik kan mij inbeelden dat deze scene niet in het eerste boek te vinden was. In deze tweede film wordt de rol vertolkt door Jordan Fisher en lijkt het alsof hij haar antwoordt voor de eerste keer.
Uiteindelijk worden sequels altijd vergeleken met hun voorganger, hier geen verschil. To All The Boys I've Loved Before had in essentie een veel interessanter verhaal om mee te werken dan P.S. I Sill Love You. De spanning, drama en komedie die kwam uit de situatie met de verschillende brieven maakte de eerste film een zeer unieke romcom. Het vervolg gaat echter terug naar een meer klassiek patroon waarbij het hoofdpersonage maar niet kan kiezen tussen twee jongens. Na een spannender verhaal is dit wel een teleurstelling. We krijgen ook minder te zien van haar vrienden en familie, wat toch enkele van de plezantere elementen waren. Voor mij was deze sequel niet per se nodig en als de derde film eenzelfde patroon gaat volgen, hoeft deze voor mij ook niet echt. Maar ik ben dan ook niet het beoogde doelpubliek, waarvoor deze film waarschijnlijk wel interessant genoeg was.
De acteurs zijn altijd een positief punt van deze franchise geweest. Lana Condor en Noah Centineo weten de film goed te dragen, met Anna Cathcart's Kitty als het grappigste zijpersonage. Deze film introduceert ook enkele nieuwe acteurs waaronder Jordan Fisher, voornamelijk bekend van Hamilton en Grease Live!, als de nieuwe John Ambrose en Ross Butler, bekend van 13 Reasons Why en Shazam!, als een nieuw personage Trevor. Ook de cinematografie en editing zijn fantastisch. De manier waarop er met muziek en stiltes, samen met camera beweging, wordt gewerkt, was echt wel mooi om te zien. Maar al deze toevoegingen leiden niet af van het feit dat P.S. I Still Love You niet echt weet te overtuigen. Kijk zeker de eerste film To All The Boys I've Loved Before en als je eens tijd hebt kun je deze ook eens opzetten.
★★1/2
P.S. I Still Love You is nu te zien op Netflix
