Horse Girl - Recensie
Met de groei van Netflix's catalogus van originele films, zie ik verschillende gradaties ontstaan. Bovenaan heb je de grote blockbusters à la The Irishman of Marriage Story die meestal ook een bioscooprelease krijgen. Daaronder komen de mindere films die toch nog met een grote naam kunnen uitpakken zoals 6 Underground met Ryan Reynolds. Op de derde plaats staan dan films met een iets minder bekende naam die dan vaak wat onder de radar vliegen. Horse Girl met Alison Brie (GLOW) in de hoofdrol en als schrijfster, behoort tot deze derde categorie. In deze film van regisseur en schrijver Jeff Baena (The Little Hours) ziet een sociaal gênante vrouw Sarah met een passie voor knutselen, paarden en supernatuurlijke tv-series haar lucide dromen stilaan in haar leven insijpelen.
Horse Girl is eigenlijk een film met twee gezichten. De eerste helft is heel kalm en legt de basis voor de personages en de rest ven de film. Ik zou het zelfs bijna saai noemen, al geeft dat ook wel deels het alledaagse, gênante leven van Sarah weer. De tweede helft is dan weer heel anders. Het tempo neemt toe, er gebeurt veel meer en de film voelt veel meer trippy aan. Je wordt mee in haar paranoïde leven gesleurd, vol kleuren en zaken die compleet geen steek houden. Naar het einde wordt Horse Girl veel intrigerender en interessanter maar door de saaie eerste helft gaan veel mensen vroeg afhaken. Dit is nu eenmaal de realiteit van Netflix.
De film is dan wel heel experimenteel naar het einde, het verhaal heeft een duidelijk doel. Het heeft mij wel even geduurd om het waarom van Horse Girl te doorgronden. Waarom werd deze film in godsnaam gemaakt? Wat probeert het te zeggen? Doorheen de film zie je Sarah meer en meer paranoïde worden en te grip op de werkelijkheid compleet verliezen. Als kijker weet je zelf niet of het echt is of niet, of er nu echt aliens zijn of niet. Maar dit is juist wat de film probeert te bereiken. Het verhaal probeert de kijker in het hoofd te plaatsen van iemand met paranoïde schizofrenie die haar grip aan het verliezen is. De focus ligt dan ook eens niet op het ziekenhuis aspect en hoe dokters deze personen behandelen. Het is een veel persoonlijker verhaal van iemand die aan deze mentale ziekte lijdt.
Voor Alison Brie was het een heel persoonlijk verhaal. In een interview haalde ze aan dat haar grootmoeder aan de ziekte leed en hoe ze dit verhaal vanuit het perspectief van de schizofrene persoon zelf wilde vertellen. Deze persoonlijke ervaring wist Brie ook in haar acteerprestatie te steken. Zij brengt het verhaal werkelijk tot leven. Geen enkele andere performance springt er boven uit aangezien ze allemaal ter ondersteuning staan. De soundtrack van Josiah Steinbrick en Jeremy Zuckerman viel mij ook op. Ze deed me sterk denken aan recente soundtracks geïnspireerd op de jaren '80 met een focus op synthesizers. Het gaf de tweede helft van de film een heel mysterieuze sfeer. Visueel was de film degelijk maar met niets speciaals.
Toen ik aan Horse Girl begon had ik geen idee wat mij te wachten stond. Dat gevoel gaat bij velen heersen die de film zullen zien staan op Netflix. Uiteindelijk gaat het verhaal heel anders dan de titel of de korte beschrijving aangeeft, twee elementen die niet al te aantrekkelijk zijn. Hierdoor gaan vele mensen waarschijnlijk niet voor Horse Girl kiezen. Horse Girl is dan ook geen perfecte film. Je moet je echt door de eerste helft werken om dan aan het betere deel van de film te komen. Zelfs dan weet het niet honderd procent te overtuigen. De unieke kijk op schizofrenie en de acteerprestaties van Alison Brie zijn de elementen die de film de moeite waard maken om te zien.
★★★
Horse Girl is nu te zien op Netflix
