The Rise of Skywalker - Recensie
Na 42 jaar en acht films zijn we eindelijk gekomen aan het laatste deel in de Skywalker Saga. De wereld van Star Wars mag dan nog wel voortleven in de vele films en series die de volgende decennia gaan uitkomen, maar niets definieert Star Wars zoals het verhaal dat in 1977 begon met ene Luke Skywalker. De druk die op deze film ligt, is dan ook gigantisch. Een kleine twee uur en een half om een verhaal van generaties af te ronden is geen kleine taak. Na de geprezen film van Rian Johnson, The Last Jedi, was het opnieuw de beurt aan J.J. Abrams om het verhaal dat hij in The Force Awakens begon af te ronden.
The Rise of Skywalker is verre van perfect maar verdomme, heb ik mij geamuseerd. Je wordt vol in de actie gedropt en voor bijna twee uur en een half gaat het verhaal aan volle snelheid door. Ik ben geen emotioneel persoon en heb ik nog nooit een traan gelaten bij een Star Wars film (buiten de Darth Vader scene uit Rogue One), maar nu waren er enkele scenes waar ik de emotionaliteit van het verhaal toch wel voelde. Voor mij was het vooral het gevoel van verwondering dat primeerde, like a kid in a candy store. Alle imposante gevechten en de schaal van het hele gebeuren, liet mij terug als een kind voelen. De verrassingen die Abrams door de film weet te zaaien, hielden mij op het puntje van mijn stoel. Ik kan zeker niet zeggen dat The Rise of Skywalker saai was. Het is al enkele films geleden dat ik mij nog zo geëntertaind voelde. Als je de film direct opnieuw wilt zien als de aftiteling rolt, weet je dat het voor jouw een goede film was.
Maar zoals ik zei, is het geen perfecte film. Vooral het kritische succes van The Last Jedi zal voor altijd een schaduw werpen op The Rise of Skywalker. Dat is echter met goede reden want er zijn vrij veel elementen die de films van elkaar scheiden. Het is een compleet andere film dan de wat tragere en meer op personages gefocuste The Last Jedi. In haar opvolger springen we van hier naar daar, met bijna constant actie en in een veel sneller ritme, niet veel verschillend van The Force Awakens. Dit is nu eenmaal het verschil in stijl tussen Rian Johnson en J.J. Abrams, personages versus actie. Veel van de elementen die Johnson in de trilogie bracht, heeft Abrams dan ook overgenomen maar je ziet toch dat hij bepaalde veranderingen teniet doet om zijn eigen visie te realiseren. Zo wordt de impact die Johnson met zijn verandering wist te brengen, zwaar verminderd. Dit geldt ook voor bepaalde personages. Sommige verdienen meer in deze film, zeker na hun rol in The Last Jedi.
Het doel van deze laatste film was volgens J.J. Abrams om de drie trilogieën met elkaar te verbinden, en zowel de volledige Skywalker Saga als de Sequel trilogie af te ronden. Dit zijn veel verschillende elementen waar je mee rekening moet houden die allemaal moeten teruggrijpen naar vorige films. Het eindresultaat is een film met redelijk wat nostalgie. Om alle drie verhalen te verbinden, denk ik dat dit onvermijdelijk was. Uiteindelijk voel ik dat ondanks dit alles de personages van de nieuwe trilogie toch nog altijd hun eigen verhaal hebben kunnen vertellen. De centrale thema's van de Star Wars films zijn nog altijd aanwezig: liefde en goedheid overwinnen altijd het duister. Maar ondanks deze goede intenties voelt The Rise of Skywalker toch nog altijd wat veilig aan, opnieuw vergelijkbaar met The Force Awakens. Uiteindelijk voelen vele verrassingen en wendingen wat goedkoop aan terwijl Rian Johnson voordien alles met een duidelijk doel deed. Dat maakt het op het einde misschien allemaal wat voorspelbaar.
Zoals ik in mijn vorige recensies al heb laten blijken, hou ik wel van een film met een mooie productie. Hoewel The Rise of Skywalker een prachtige film is, iets dat tegenwoordig bijna een zekerheid is van deze franchise, vond ik het op momenten wat te druk. De spaceship gevechten zijn soms moeilijk te volgen en er wordt niet genoeg tijd doorgebracht op de gekozen locaties. Er is nooit tijd om deze prachtig gecreëerde planeten en culturen voldoende te laten schijnen. Positief is dan weer het stijgende gebruik van praktische effecten, een beleid dat Abrams al eerder terug naar Star Wars wist te brengen. Zelfs Maz Kanata is een praktisch gecontroleerde pop in deze film. Maar hoewel deze elementen goed werken, zijn er dan weer effecten die niet echt werken. Star Wars blijft een probleem hebben met gezichten en dat is hier weer duidelijk. Dat zie je vooral bij Leia, ze voelde soms wat geforceerd aan en het ontbreken van de levende Carrie Fisher was duidelijk voelbaar.
Niet perfect maar wel entertainend. Zo zou ik The Rise of Skywalker kunnen beschrijven. Ik hou van deze film ook al ben ik mij goed bewust van al haar tekortkomingen. Het was een moeilijke taak maar uiteindelijk heeft J.J. Abrams zijn best gedaan om een zo goed mogelijke film in de zalen te brengen. Natuurlijk missen er nog altijd zo veel zaken, die niet nieuw zijn voor de franchise. Representatie is nog altijd een groot probleem, met een grondige nood aan nieuwe stemmen in het Star Wars universum. Maar zoals mijn vriendin terecht opmerkte na The Rise of Skywalker: ik zie het niet als een einde maar als een begin. Met het gewicht van de Skywalker Saga eindelijk van de schouders, is het tijd voor nieuwe verhalen in het universum die kinderen en volwassenen kunnen inspireren voor generaties lang.
★★★1/2
The Rise of Skywalker is nu te zien op Disney+, Itunes en Google Play
