Star Wars Countdown - Revenge of the Sith
In 2005 was het uiteindelijk tijd voor de weeral laatste installatie in de Star Wars prequel trilogie, Revenge of the Sith. Het gewicht van deze film is niet te onderschatten, zeker tegenover deze van de vorige twee. Revenge of the Sith sluit aan op A New Hope en moet daarom nog heel wat vragen beantwoorden die tot nu toe onbeantwoord zijn gebleven; hoe werd Anakin Darth Vader? Waarom zijn er geen Jedi? Hoe kwam de Emperor aan de macht? Al deze vragen en meer, moet nog beantwoord worden om het doel van de prequels te realiseren, met name een voorgeschiedenis geven voor de originele films. Phantom Menace en Attack of the Clones hebben deze verwachtingen nog niet helemaal opgelost maar met Revenge of the Sith is het tijd voor de finale.
Van alle drie films is Revenge of the Sith toch wel mijn favoriet. Anders dan de vorige installaties is er hier een duidelijk einde. Tot nu toe was het enkel opbouw en anticipatie, en hoewel dat plezant en spannend op zich is, wacht iedereen toch wel op het moment dat Anakin Darth Vader wordt. Het is eigenlijk voor een deel ook ongeduldigheid, daarom dat de vorige films het kritisch minder goed deden. Niemand van de fans wil een zagende Anakin zien. Nee, ze zijn gekomen om een jonge Jedi te zien transformeren in Darth Vader en dat kregen ze tot nu toe niet. Stiekem keek ik hier ook wel naar uit. In Revenge of the Sith zie je gewoon alles sneller en sneller ineen vallen. Ik was vergeten dat de eigenlijke val van Anakin zich al bevindt juist over halfweg. Dit maakt zijn transformatie dan ook zo goed, ze geven hem de tijd om langzaam verleid te worden door de Dark Side. Hij wordt niet gewoon kwaad op de Jedi in het laatste kwartier en beslist dan om kwaadaardig te worden, het is het eindpunt van een neerwaartse spiraal gedurende twee films.
In tegenstelling tot schijnbaar vele Star Wars fans ben ik een grote fan van de afbeelding van Anankin in deze twee laatste films. Anakin bevat een arrogantie die al zichtbaar was in The Phantom Menace maar pas echt zichtbaar werd in de performance van Hayden Christensen. Hij denkt alles beter te weten dan zijn mentors, op het vlak van training en zijn vooruitgang, en hij is duidelijk niet geschikt om een Jedi te zijn omwille van zijn interne conflicten. Als priester moet je normaal ook gen relaties hebben en als dit een probleem is, heb je waarschijnlijk het verkeerde beroep gekozen. De creatie van Darth Vader en de val van de Jedi, is dan ook deels de fout van de Jedi om hem toe te laten. Maar deze arrogantie komt ook naar boven in het geloof van Anakin dat hij de toekomst uit zijn visie kan veranderen. Door dit juist te willen veranderen, heeft hij ervoor gezorgd dat deze uitkwam. Al deze interne conflicten zie ik goed terug in de performance van Hayden Christensen. Ja, het is niet perfect maar ik apprecieer waar ze met het personage naartoe willen. Hij ziet er constant gekweld uit en op het punt van een woede uitbarsting. Je ziet toch een beetje waar Luke het vandaan heeft.
In tegenstelling tot de vorige twee films neemt Natalie Portman een stapje terug als Padmé. Ze heeft een veel kleinere rol en omdat ze zwanger is zit ze meestal gewoon in haar appartement. Van de dappere en krachtige Padmé uit Attack of the Clones is jammer genoeg weinig te zien. Het enige vrouwelijke personage wordt gewoon wat opzij geschoven. Revenge of the Sith is dan ook echt Anakin's film, terwijl de twee vorigen nog een goede verdeling was tussen de drie hoofdpersonages. Maar ook Ewan McGregor's Obi-Wan heeft nog een grote rol. Hij heeft eindelijk zijn laatste evolutie bereikt en maakt helemaal de transformatie naar een jonge Alec Guiness in looks en typisch Brits accent. Hij blijft mijn favoriete element van deze prequels met de beste meme's. Maar laat ons zeker Ian McDiarmid niet vergeten. Fantastisch als de Emperor in Return of the Jedi maar met die gigantisch kap wist iedereen al sinds The Phantom Menace dat Palpatine de Sith was. Maar uiteindelijk kan iemand die legendarische stem en het charisma van de Emperor overtreffen.
Zoals ik al elke recensie heb vermeld, zijn de prequels bekend omwille van hun overvloedig gebruik aan CGI, tot een punt dat het gewoon belachelijk wordt. Voor de Clone Troopers is er dan ook geen enkel kostuum gemaakt. Elke clonewas honderd procent CGI met nu en dan het hoofd van de acteur erop geplakt. Maar toch zijn er hele stappen gemaakt gedurende meer dan zes jaar. De CG elementen zien er veel beter uit sinds de plastic wereld van The Phantom Menace. Nog altijd nep en wankelend maar wel beter. Vooral de gezichtsverplaatsing van de acteurs tijdens de vechtscenes, een nep gezicht op dat van een stuntacteur, zien er heel goed uit. Het komt op een punt dat je meer en meer van het verhaal kunt genieten zonder afgeleid te worden door de effecten. En Revenge of the Sith weet dan ook veel intenser en emotioneler te zijn dan de rest van de prequels. De soundtrack van John Williams benadrukt deze emotionaliteit met tragische en melancholische nummers maar ook met intense muziek vanaf de geboorte van Darth Vader.
Van alle drie de iconische gevechten uit de prequels moet ik het gevecht op Mustafar juist boven het gevecht met Darth Maul plaatsen. Het is heet perfecte einde voor de verraden relatie tussen meester en padawan. En zo zit deze film vol met iconische momenten. Je verveelt je bijna nooit omdat de film van moment naar moment springt. Er zijn weinig momenten waar je aandacht gewoon verdwijnt door saaiheid. Natuurlijk is het ook de nostalgie en anticipatie op het grote einde dat het verhaal zo goed maakt maar dat is wat uiteindelijk van vele grote franchises is geworden. De prequels waren eerder miss in plaats van hit maar toch zijn het films waar ik mij mee kan amuseren. Deze gekke actie, galactische politiek en rare relaties is voor mij, omwille van deze films waar ik mee ben opgegroeid, Star Wars.