Star Wars Countdown - Attack of the Clones
In typische Star Wars traditie kwam drie jaar na de release van The Phantom Menace de tweede film in de prequel trilogie uit, Attack of the Clones. Net als haar voorganger heeft deze film geen al te beste reputatie. Nochtans is het een van de belangrijkste films. Gesitueerd tien jaar na de slag om Naboo, zijn alle personages een heel stuk gegroeid. Voor Anakin betekent dit een nieuw gezicht in de vorm van Hayden Christensen, een acteur die het net als Jake Lloyd niet gemakkelijk zou hebben in de rol. Met wederom George Lucas achter het stuur, keek de wereld uit naar wat het vervolg op The Phantom Menace zou geven.
Attack of the Clones is uiteindelijk helemaal geen slechte film. Structureel lijkt het verhaal zelf wat op de tweede film in de originele trilogie, The Empire Strikes Back. In beide films wordt de groep van hoofdpersonages van elkaar gescheiden op een of andere manier. In Empire omdat Luke naar Dagobah moest en in Clones omdat Anakin en Obi-Wan allebei een andere opdracht kregen. Door deze situatie krijgen de personages te kans om aan zelfreflectie te doen en bepaalde uit te vinden. Anakin kan op zijn eigen missie zijn gevoelens voor Padmé de vrije loop laten zonder inmenging van Obi-Wan of de andere Jedi. Obi-Wan's missie is vooral om het onderliggende plot van de trilogie vooruit te helpen. De film loopt heel wat vlotter, hoewel het arenagevecht op het einde misschien wat te lang duurt, en het doet mij ook meer terugdenken aan de originele films.
Het probleem dat de meeste mensen hebben met deze film ligt in het verhaal, namelijk de relatie tussen Anakin en Padmé. Na The Phantom Menace lijkt het raar dat dat jongetje van die film nu opeens een relatie aangaat met een duidelijk veel oudere vrouw. Maar als je kijkt naar de Star wars tijdlijn verschillen de personages maar vijf jaar. Ja, Anakin was negen in de eerste film en Padmé maar 14. Waarom lijkt dit nu raar? Omdat Natalie Portman er duidelijk geen veertien uitziet in de eerste film en het leeftijdsverschil hierdoor zo veel groter lijkt. Maar vijf jaar verschil valt eigenlijk nog mee. In het echte leven zijn er zoveel koppels met een dergelijk leeftijdsverschil en vooral, als de rollen omgedraaid waren zou er misschien niemand iets over gezegd hebben. Wat de relatie echt raar maakt, is hoe dat het geschreven is. De dialogen zijn moeilijk om aan te horen en hun interacties zo ongemakkelijk. Het is duidelijk het zwakste punt van de film.
Met Ewan Mcgregor's Obi-Wan als mijn favoriete personage, ben ik wel blij met meer screentime, in plaats van zijn eerder ondersteunende rol in The Phantom Menace. Het enige dat mij nogal stoorde, en waarschijnlijk vele anderen, is zijn verschrikkelijke nep-baard voor delen van de film. Dit harig monster, dat gebruikt werd voor de reshoots, is het lachwekkendste deel van de film. Maar hier zien we wel de start van zijn Jesus-look. Ook vele andere personages komen beter in het verhaal voor. Natalie Portman had al een grote rol in The Phantom Menace maar weet hier Padmé nog meer kracht bij te zetten als een van de weinige vrouwelijk personages, jammer genoeg een van de tekortkomingen van de eerste zes Star Wars films. Ook Hayden Christensen mogen we eigenlijk niet te veel verwijten want hij moest het doen met hetgeen hem gegeven was. Maar uiteindelijk vind ik toch dat hij dit gekweld en verward personage goed op het scherm brengt.
Visueel is Attack of the Clones al een veel mooiere film dan zijn voorganger. De CGI begint beter te worden, al is er wel nog geen balans tussen dit en de praktische effecten. Vele zaken konden gemakkelijk praktisch gedaan worden maar zien er nu verschrikkelijk nep uit als een computer effect. Kijk maar naar de peer in het diner tussen Padmé en Anakin. Maar toch is het spectaculair en je weet dat sommige dingen nooit gedaan konden worden zonder deze effecten. Maar er zijn ook duidelijk zaken gecorrigeerd. Er is geen referentie meer naar de controversiële midichlorians, hoewel ze nooit echt verdwijnen uit de Star Wars canon. Er komen ook meer elementen van de originele films bij, met bijvoorbeeld de introductie van een jonge Boba Fett en een duidelijke Emperor. Al deze elementen maken van Attack of the Clones gewoon een betere film.
Als The Phantom Menace mijn liefde voor Star Wars wat op de proef stelde, steekt Attack of the Clones dit vuur terug aan. Het is geen perfecte film, zeker niet. Het speelt wat met nostalgie en sommige verhaalelementen werken niet echt. Maar uiteindelijk is het wel een film waar je je mee amuseert. Terwijl The Phantom Menace wat saai kon zijn, is er hier een goed evenwicht tussen actie en nieuwe informatie om het interessant te houden. En dat is nu eenmaal het doel van deze films: de kijker entertainen — en ik moet zeggen, ik was entertaind.