Star Wars Countdown - The Phantom Menace
Na drie films zit de originele trilogie er eindelijk op. Twintig jaar later komt George Lucas echter met een nieuwe trilogie, de prequels. Startend in 1999 bracht The Phantom Menace heel wat emoties met zich mee voor oude fans maar ook voor nieuwe. Hoewel eerst positief onthaalt, draaide de mening van de oude garde uiteindelijk. Maar voor nieuwe fans was dit fantastisch. Dit waren mijn eerst Star Wars films. Ik had nog nooit gehoord van Luke of Leia maar kende wel de kleine Anakin en de Jedi Qui-Gon en Obi-Wan.Het was pas later dat ik wist waar de films eigenlijk over gingen. Maar deze jeugdige kijk betekende ook dat ik er een heel andere mening over deze prequel film op na hield. The Phantom Menace was zeker niet zo slecht als iedereen rond mij deed uitschijnen. Maar was dat wel zo?
De structuur van de film deed mij deels denken aan Return of The Jedi: verschillende verhaalblokken die visueel heel duidelijk van elkaar te scheiden zijn en de film soms wat langdradig maken. Maar hoewel de blokken nog redelijk in elkaar overlopen, is de langdradigheid wel aanwezig. Bij het einde van het eerste blok denk je dat de film al ongeveer halfweg is, maar je bent nog maar 30 minuten aan het kijken en je moet nog naar Tatooine. Met zijn twee uur en zestien minuten voelt The Phantom Menace aan als een eeuwigheid. Meer dan ooit zoeft het verhaal van planeet naar planeet en worden er bakken vol informatie gedumpt op de kijker. Het is niet meteen het politieke aspect dat mij stoort, dit element van de prequels kan ik nog wel appreciëren, maar wel deze stroom aan nieuwe informatie. De originele trilogie deed dit meer stapsgewijs.
De plezantste stukken uit de film zijn deze tussen Qui-Gon en Obi-Wan, met de chemie tussen Neeson en McGregor als meester en padawan. Vooral het eerste deel en het laatste deel steken er boven uit. Net als vele mensen ben ik van mening dat dat laatste gevecht tussen Qui-Gon, Obi-Wan en Darth Maul, met het meesterlijke Duel of the Faiths op de achtergrond, het beste deel van de film is. Alle scenes met Anakin zijn echter een heel stuk minder aangenaam om te bekijken. Op eenzelfde manier als Luke is Anakin in het begin van deze film een beetje zagerig en ambetant. Maar in tegenstelling tot Anakin evolueerde Luke in A New Hope naar een volwassener persoon naar het einde van de film omwille van zijn iets oudere leeftijd. Anakin blijft gewoon een ambetant jong. De fout van Jake Lloyd, de acteur die Anakin speelde, is het zeker niet. Het is vooral het script en de regie van Lucas die hier voor zorgen.
De toevoegingen van Lucas zijn voor mij nogal hit-and-miss: sommige zaken zijn goed, andere dan weer niet. Jar Jar Binks is bijvoorbeeld een personage dat na de release van de film de volle laag kreeg. Ik heb daarentegen nooit een probleem gehad met Jar Jar. Hij voegt wat karakter toe aan de film en is nu en dan eens grappig maar hij is zeker niet de slechtste aanvulling tot het Star wars universum. Deze plaats wordt ingenomen door de beroemde midi-chlorians. George Lucas deed fantastisch werk door de pre-Empire wereld uit de bouwen met de federatie en vele Jedi maar het was niet nodig om de Force te verklaren. Een groot aspect van de Star wars wereld is altijd de religieuze dimensie van de Force geweest en door deze te verklaren, wordt dit compleet te niet gedaan. Ik hou van world-building maar niet als het ten koste is van de essentie van het verhaal.
The Phantom Menace is ook vooral gekend omwille van haar gratig gebruik van visual effects. Een groot deel van de film is puur digitaal gemaakt, een hele omwenteling van de voornamelijk praktische originele trilogie, al heeft Lucas ook hieraan nog veel toegevoegd doorheen de jaren. Net zoals James Cameron hield George Lucas ervan om de laatste nieuwe technieken te gebruiken. En hoewel de prequels een nieuwere esthetiek hebben dan de doorleefde look van de originelen, ziet alles er gewoon nep uit. Een goede balans tussen praktische en computer effecten bestaat hier niet, in tegenstelling tot bijvoorbeeld de Lord of the Rings films die in de zelfde periode uitkwamen.
Over The Phantom Menace is doorheen de jaren al veel gezegd en er zal nog veel over gepraat worden in de toekomst. Maar is het nu een goede film? Nee, niet echt, maar ik amuseer mij nog altijd enorm bij het kijken ervan. Voor mij voelt het nog altijd aan als Star Wars: de John Williams muziek, lightsabers, ruimtegevechten en veel aliens. Het is mijn jeugd, inclusief alle politiek en hopen informatie. Hoewel ik vaak denk om de film over te slaan, zou ik het nooit over mijn hart kunnen krijgen. Liam Neeson is nog altijd een fantastische Jedi, dat wil ik niet missen.