Klaus - Recensie
De maand november is goed onderweg en Netflix heeft weer een nieuwe kerstfilm in de aanbieding. Na de meer volwassene Let It Snow vorige week, krijgen we dit weekend een animatiefilm meer gericht op kinderen. Klaus werd geschreven door Zach Lewis, Jim Mahoney en Sergio Pablos, en geregisseerd door deze laatste. Het verhaal draait rond Jesper, de nieuwe postbode van Smeerenburg, die als straf, om terug naar huis te kunnen, 6000 brieven moet behandelen. Samen met speelgoedbouwer Klaus weet hij zijn taak te volbrengen maar tegelijkertijd ook een einde te maken aan een eeuwenoude ruzie en een nieuwe traditie leven in te blazen.
Klaus is duidelijk bedoelt voor een jonger publiek, een vrolijke film met een grijs, deprimerend dorpje dat tegelijkertijd toch wat grappig is maar uiteindelijk straalt met vreugde. Het verhaal op zich is niet origineel te noemen. We hebben al vaker gezien dat een hoofdpersonage iets doet om egoïstische redenen maar dan uiteindelijk van zijn situatie leert te houden. Je hebt iemand die goede daden doet vanuit niet goede redenen maar dan evolueert om deze te doen vanuit de goede redenen. Het is een thema dat bijvoorbeeld ook al in de serie The Good Place sterk aan bod is gekomen. Hoewel het cliché is, kan het wel werken als het goed in elkaar steekt en dat is hier het geval.
Hoewel het even duurt brengt de film een glimlach op je gezicht. En zoals elke goede kinderfilm heeft de film ook wel wat waarden door te geven aan haar jong publiek. Goede daden zorgen voor meer goede daden die dan uiteindelijk een hele gemeenschap hun haat kunnen doen vergeten en weten samen te brengen. Het verhaal is dan ook goed genoeg om niet alleen voor kinderen te zijn. Als volwassene ga je ook genieten van deze film. Er waren momenten waar ikzelf bijna een traantje liet om de vrolijkheid en de emotie te zien die Klaus weet te brengen. Maar de vrolijke momenten behandeld de film ook thema's zoals verlies en hoe men een leven kan bouwen na dit verlies. Deze thema's liggen er misschien niet dik op maar het is wel een aspect dat tot het einde aanwezig is. Dit geeft Klaus zoveel meer diepte en emotie en maakt het uiteindelijk een betere film
Niet alleen het verhaal weet te imponeren maar ook de film zelf. Anders dan de meeste animatiefilms tegenwoordig, is Klaus niet gemaakt in 3D maar wel in 2D. Dit betekent dat Klaus gemaakt is aan de hand van tekeningen in plaats van 3D computermodellen, een techniek niet meer veel gebruikt wordt in Hollywood. Het is een risico maar het levert prachtige beelden die een zekere tastbaarheid hebben maar ook een nostalgische factor. 3D films zijn niet daarom niet slecht maar het is goed om nog eens een 2D film te hebben. Samen met de beeldschone soundtrack van Alfonso G. Aguilar, weet Klaus de emoties perfect te vertalen op het scherm.
Klaus is een prachtige film die een vrolijk verhaal goed weet op te bouwen maar ook hier en daar emotionele en diepe thema's bevat. Ik zeg het bij zo goed als elke Netflix film, maar het is jammer dat deze geen grote bioscooprelease heeft gehad. Met enkele grote namen in de cast zoals J.K. Simmons, Jason Schwartzman en Rashida Jones, zit er toch heel wat momentum achter het project. Maar met de kerstperiode in aantocht is het een film die geschikt is om gekeken te worden door de hele familie, van de jongste tot de oudste.
★★★★
Klaus is nu te zien op Netflix
