The King - Recensie
Als afgestudeerde historicus bestond de geschiedenis voor mij altijd uit verhalen. Geregen door elkaar vormen zij de kennis waar wij ons nu nog op funderen. Historische films zijn dan ook een van mijn favoriete genres om te bekijken, niet alleen omwille van de verhalen maar ook voor de epische sfeer dat deze altijd met zich meebrengen. Je ziet een wereld waar je voordien enkel nog maar over gelezen of gedroomd hebt tot leven komen. Maar vaak zijn deze verhalen ook uitgemolken. Hoeveel historische Shakespeare drama's kunnen wij nog verdragen? Ja, ik was een fan van The Hollow Crown maar dat was zo langdradig. Als de zoveelste Shakespeare adaptatie, wat heeft The King nieuw te bieden?
De film werd door David Michôd (War Machine) geregisseerd en samen met Joel Edgerton (Boy Erased), die eveneens de rol van John Falstaff op zich nam, geschreven. Net zoals het bekende verhaal van Shakespeare, volgt de film Hal, gespeeld door Timothée Chalamet, de ongewillige troonopvolger van Engeland. Wanneer zijn vader sterft, moet Hal als Henry V de troon opnemen die hij nooit heeft gewild. Met goede moed probeert hij het hof en al haar intriges te beheersen. Maar een conflict met aartsrivaal Frankrijk is onontkomelijk.
Er zijn verschillende problemen met adaptaties die The King wel goed weet aan te pakken. Deze verhalen zijn op zich simpele karakterstudies van personen – al gaat het hier over een koning. Maar vaak zijn er geen uren nodig om deze personen te doorgronden. The King is dan wel meer dan twee uur lang maar de film loopt als een sneltrein. Zonder al te veel zinloze dialoog weet het script Henry V voor de kijker bloot te leggen. De kleine interacties tussen Henry en Falstaff of met mensen van het hof tonen dit aan. In theater is dit natuurlijk niet mogelijk gezien daar op de dialoog moet gesteund worden. Maar voor de alledaagse mens is dit verhaal beter verteerbaar dan het origineel. Van een jongen die niets met de kroon te maken wil hebben tot een iemand die zich heeft laten meeslepen in het verhaal, The King maakt Henry voor iedereen herkenbaar.
Veel hiervan is te danken aan Timothée Chalamet die alleen met expressies, houding en subtiliteiten zijn Henry V aan de kijker over te brengen. De casting werkte perfect bij de geschreven personages. Hoewel Falstaff voor mij voordien gewoon wat grappig was, straalt hij nu veel meer wijsheid en kracht uit. Ook Joel Edgerton deed prachtig werk: hij gaf de kijker een Gandalf tegenover Timothée Chalamet's Frodo. Het was ook verrassend om franstalige acteurs te zien in contrast met het gebrekkige Frans van engelstaligen uit de voorbije decennia. Deze grotere vermenging van taal geeft de film een meer realistisch gevoel, zoals ik al in mijn recensie van Torpedo aanhaalde. Enkel Robert Pattinson was misschien niet helemaal goed gecast, ik had liever een echte fransman gezien, maar ik heb mij nog wel geamuseerd met zijn performance.
The King weet een goede balans te vormen tussen politiek en actie, wat heel moeilijk te verkrijgen is in dit soort middeleeuwse verhalen. Met te veel politiek wordt het saai maar met te veel actie mist het verhaal vaak wat inhoud. Hier krijgen beide kanten evenveel aandacht waardoor ze op hun beurt versterkt worden. Deze film bracht mij, met zijn veldslagen en prachtige soundtracks, terug naar epische verhalen als Kingdom of Heaven en Gladiator. Vooral aan het eerste half uur van dit laatste moest ik op sommige momenten denken. Dit is een type film waar ik al lang op aan het wachten ben om opnieuw te zien. Ik vind het dan ook jammer dat hij geen grotere bioscooprelease heeft gekregen, want hoewel het niet de emotie met zich meebrengt van de eerder genoemde meesterwerken, is het een film die het echt waard is om bekeken te worden.
★★★★
The King is nu te zien op Netflix
