Throwback Recensie - Butch Cassidy and the Sundance Kid
Vijftig jaar geleden werd op deze dag de film Butch Cassidy and the Sundance Kid van George Roy Hill uitgebracht. Met de grote Paul Newman en Robert Redford in de hoofdrollen won de film uiteindelijk vier Oscars. Hoewel ik de film nog nooit gezien heb, ben ik wel bekend met één feitje. Redford stichtte met zijn bedrijf in 1978 een filmfestival in Utah, dat in 1991 hernoemt zou worden naar Sundance Filmfestival, naar zijn personage uit de film. Maar zelf weet ik dus weinig en over het algemeen ook over westerns eigenlijk. Voor mij is dit bijna een introductie tot de western als genre. Daarom dat ik voor deze film heb gekozen.
Het start al direct heel gespannen maar tegelijkertijd krijg je een goed idee van de personages. Newman als de leider van hun bandietengroep, niet de sterkste maar slim en sluw, en Redford als zijn rechter hand, afstandelijk van de groep maar goed met een geweer. De dynamieken zijn er en je krijgt direct een hele boel actie samen met de introductie. Een gevecht, een treinroof, explosies, verbergen in een bordeel ... het heeft alles wat ik verwachtte van een western. Het is wat cliché maar dat is nu eenmaal wat het beeld is. Het feit dat er ook diepe personages bij zitten, was een goede verassing voor mij. Goede actie is waar ik naar uit keek maar uiteindelijk ook een goed verhaal.
Maar met een bepaalde scene veranderde mijn zicht op de rest van de film. De bekende scene met de fiets, waarbij Butch en Sundance's vriendin Etta Place een tochtje maken op zijn fiets op de muziek van Raindrops Keep Fallin' on My Head , vond ik misplaatst. Niet alleen omdat het een complete verschuiving is in de toon tot dan toe, maar ook omwille van de gevolgen voor het verhaal. Butch en Etta verklaren hier hun liefde voor elkaar en zouden samen willen zijn als het niet voor Sundance was. Perfect plotpunt, hé? Wel, ze doen er doorheen de film niets meer mee. Het wordt nooit meer vermeld. Butch is wel een constant derde wiel maar niets meer over de liefde die er zogezegd is tussen de twee. Ook al is de toon van de film na deze scene terug consistent, toch laat het een grote schaduw achter.
Ik wou dan ook dat dit plotpunt een beetje meer animo in de film had gebracht, al ben ik geen fan van love-triangles. Na een misgelopen treinroof, worden ze achterna gezeten en moeten ze vluchten. Maar buiten deze vlucht en het gebikker tussen Butch en Sundance, is er weinig dat het verhaal interessant maakt. Ik heb niet het gevoel dat de personages veel veranderen doorheen de film. Er is geen arc aan het verhaal. Uiteindelijk voelde ik weinig emotie bij deze film. Geen spanning, geen liefde voor personages, geen entertainment. En dat vind ik jammer want ik voel dat er zo veel potentieel in zit.
Nu, ik moet wel zeggen dat Newman, Redford en Katharine Ross fantastisch acteren. Daar ligt het niet aan. Er is gewoon weinig in het script dat mij een band doet vormen met deze personages, wat deze band ook mag zijn. Het is vooral het gemiste potentieel dat mij frustreert want ik wil de film goed vinden. Er had meer kunnen gedaan worden met wat er in het begin van de film werd opgezet. Het is nog altijd een beeldschone film die gebruik maakt van de schoonheid van het Amerikaanse landschap. Misschien zat ik gewoon niet genoeg in de film want ik heb hem gewoon op een televisie gekeken. In de bioscoop moet het een grotere indruk hebben gegeven. Daarom schrijf ik de film niet compleet af maar ben ik niet de grootste fan.
Butch Cassidy and the Sundance Kid is op groot scherm te zien bij Cinema ZED te Leuven op 28 November voorafgegaan door een lezing van filmjournalist Chris Craps.