The Laundromat - Recensie
The Laundromat is een film van Steven Soderbergh met een screenplay van Scott Burns. Het verhaal draait rond het schandaal van de Panama Papers dat een wereldwijd belastingsparadijs blootlegde. Vanuit het perspectief van twee spilfiguren in de fraude, Mossack en Fonseca, en een doodnormale vrouw, probeert de film de werkingen van deze massale fraude te onthullen. Op zich een interessant verhaal maar het is vooral de sterrencast die de film doet opvallen. Meryl Streep, Gary Oldman, Antonio Banderas, Melissa Rauch en zelfs onze eigen Matthias Schoenaerts, hebben zich aan deze film verbonden. Na een kleine ronde op festivals en in de bioscoop, belandde The Laundromat uiteindelijk op Netflix. Maar toch weet ik niet helemaal wat ik over deze film moet denken, zelfs na hem gezien te hebben.
Op zich ben ik ook niet zo voor films rond grote, gemediatiseerde, waargebeurde, recente verhalen. Ze staan vaak te dicht met hun neus op te feiten en missen daarom een zekere bredere context die er pas kan zijn als er enige jaren zit tussen de gebeurtenis en de verfilming. In deze instantie is het verhaal vrij warrig. De film bevat geen enkele lijn in mijn opzicht. Hoewel het duidelijke vertellers bevat, en in het begin een duidelijke aanzet tot een verhaallijn met het personage van Meryl Streep, verspringt het constant. En niet eens door een niet-lineair verhaal. Het heeft letterlijk afzonderlijke verhaaltjes die niets te maken hebben Streep’s verhaallijn. Het zijn kortfilmpjes die iets met het financiële thema te maken hebben maar die compleet los staan van het eigenlijke verhaal dat gepresenteerd wordt. Het voelt gewoon aan als opvulling, alsof ze niet wisten hoe het verhaal vertelt moest worden.
Met behulp van de vertellers in de persoon van Gary Oldman en Antonio Banderas, als respectievelijk Mossack en Fonseca, is de film onderverdeeld in hoofdstukken of tips. En binnen deze onderverdeling bevinden zich ook de kortfilmpjes. Dit zorgt voor een heel verwarrend verhaal want je hebt geen idee wat er aan de hand is. Er is geen structuur. Niet dat hoofdstukken slecht zijn in films, kijk maar naar Quinten Tarantino. Voor dit verhaal zou het beter zijn geweest, mocht het een serie zijn geweest. Zo hebben de vertellers meer tijd om de verschillende verhalen tot één gemeenschappelijk verhaal te brengen.
Hier komt ook nog eens bij dat er gigantisch veel informatie aan de kijker wil gegeven worden. Oldman en Banderas, als schuldigen en vertellers, proberen de kijker de structuren van de financiële wereld en de bijhorende fraude aan te leren. Maar dit gaat zo snel en zonder structuur dat je er met moeite iets van begrijpt. Je hebt het gevoel dat de verschillende verhalen hiermee proberen te helpen maar dit gebeurt ook zonder enige structuur. Op het einde van de film weet je dat je er kwaad over moet zijn maar je weet nog altijd niet hoe het in elkaar zit. Uiteindelijk zou ik liever een documentaire hebben gehad om deze concepten beter te begrijpen.
Vormelijk is de film nochtans niet slecht. Ik denk dat het een goede boodschap heeft maar het gewoon niet fatsoenlijk weet uit te drukken. Het constante breken van de "fourth wall" is een heel interessante manier van werken. De film zag er ook goed uit met mooie locaties. En het zit propvol met bekende acteurs, een reden dat vele kijkers zal lokken, die hun best doen maar niet boven een alledaagse performance uit komen. Uiteindelijk denk ik dat met dit verhaal en deze structuur, dat het beter zou zijn geweest als serie. Dan heb je meer tijd om de hoofdstukken uit te werken en het als een coherent geheel te laten aanvoelen. Het is zeker geen film die ik zou aanraden en dan stuur ik liever door naar een documentaire The Panama Papers die ook op Netflix te vinden is.
★★1/2
The Laundromat is nu te zien op Netflix
