Throwback Recensie - The Elephant Man
Ook al ben ik veel met films en televisieseries bezig, toch bestaan er nog die ik nooit gezien heb of niet ken. Een bepaalde categorie zijn de titels waar ik al wel van gehoord heb, maar voor de rest nog nooit mijn pad gekruist heeft. Een zo'n film is The Elephant Man, een werk van David Lynch, dat uit kwam op 3 oktober 1980. Het staat bekend als een van de hoogtepunten uit de carrière van John Hurt (Alien, Harry Potter). Maar dat is dan ook het enige dat ik erover weet. Vaak heb je wel wat film kennis zonder de films effectief gezien te hebben. Je wil toch weten of de film goed is of niet, in plaats van enkel wat feitjes te kennen.
De film volgt het verhaal van de misvormde John Merrick die na de dood van zijn moeder uiteindelijk bij een rariteiten show is beland. Bij een bezoek aan de show geraakt chirurg Frederick Treves, gespeeld door Anthony Hopkins (Silence of the Lambs, Thor), geïntrigeerd en neemt hij John mee naar het ziekenhuis. Terwijl John een leven probeert op te bouwen, geraakt hij bevriend met de chirurg. Het hele verhaal speelt zich ook af in het mysterieuze Victoriaanse Londen. Dit alles geeft de film een bepaalde sfeer. De techniek van die tijd zorgt ervoor dat er geen grote CGI landschappen te zien zijn. Met enkel het gebruik van beperkte fysieke sets om die periode weer te geven, wordt het een intiemere maar ook donkerdere film. En het wordt zeker geholpen door het gebruik van zwart-wit, een prachtige keuze die de toon van de film zet.
Maar waar de stilistische keuzes voor mij schijnen, kon het verhaal beter. Niet dat het verhaal slecht is. De evolutie van John Merrick wordt nog altijd mooi in beeld gebracht, van schijnbaar stom naar geletterd persoon. Maar de pijn die hij ondervindt, is niet genoeg benadrukt. Het belachelijk maken, de afzondering, de hunkering naar een connectie, kon allemaal beter weergegeven worden. De focus ligt op de relatie tussen Merrick en Treves, maar ik zie niets groeien doorheen de film. De focus moest meer liggen op de Merrick en zijn moeilijkheden in plaats van de vriendschap.
Zoals ik al eerder aanhaalde is de film voornamelijk gekend omwille van John Hurt en volkomen terecht. Zelfs met de gigantische hoeveelheid make-up, toont hij meer emoties dan sommige acteurs in heel hun carrière op het scherm brengen. Het is een moedige beslissing om zo onherkenbaar te acteren. Het moet hem de vrijheid hebben gegeven om zich compleet te geven. Je ziet bijna het tegenovergestelde bij Anthony Hopkins. Hoewel hij niet slecht is, acteert hij ook niet uitmuntend. Eerder middelmatig. Als ik later aan de film terug denk, gaat Hopkins niet een van de eerste dingen zijn waar ik aan terug denk.
Als je ziet dat de acteerprestatie van John Hurt het enige is dat ik wist over deze film, is dat uiteindelijk ook het enige wat mij zal bij blijven. Samen met de stijl die David Lynch bracht, een sfeer en emotie aan het verhaal te geven. Het is goed om een film eens zelf te kijken om zo een eigen mening te kunnen vormen. Maar uiteindelijk was hetgeen ik er voordien van wist, het enige dat mij na de film nog gaat bij blijven.