Throwback Recensie - The Rocky Horror Picture Show
Veel filmliefhebbers hebben mooie herinneringen aan het kijken van films in hun jeugd. Ouders die hen hun favoriete films lieten zien of al vroeg de videotheken afzochten. Dat was voor mij echter nooit het geval, met ouders die zich daarin niet echt interesseerden. Pas later pak je de film-microbe op maar is er gewoon zoveel materiaal dat nooit deel was van je leven. Met andere woorden, quiz mij maar over alles 2010 maar daarvoor bestaat er nog zoveel dat ik nog nooit gezien heb. Tot een paar weken geleden had ik zelfs geen enkele Toy Story gezien. Om dan toch een manier te vinden om deze achterstand op te halen, begin ik met deze Throwback-recensies. Elke donderdag review van een film die op die datum in het verleden uitkwam.
Voor de eerste film gaan ik al direct een hele tijd terug in de tijd, naar 1975 om precies te zijn. In dat jaar kwam op 26 september The Rocky Horror Picture Show in de zalen. De film is al 34 jaar oud maar is nooit meer levend geweest. Iedereen in mijn vriendenkring kent de film en haar liedjes bij hart. Ik kan niet ontkennen dat dat een zekere hype met zich meebrengt. En ik heb geen goede ervaring met hypes (behalve Queer Eye dan).
Ik had niet verwacht dat de sfeer zo opgewekt was meer toch nog die horrorvibe heeft. Esthetisch schreeuwt het horror maar de muziek is zo opgewekt. Daarheen het kijken bleef ik maar aan Beetlejuice denken, een film die dertien jaar later uitkwam, om de visuele stijl te plaatsen. De muziek valt ook direct op, het rock-&-roll ervan. Zo typisch voor de jaren zeventig maar het zet de tegendraadse toon fantastisch. Het versterkt de rebelse sfeer die het toch wel gehad moet hebben in die tijd. Niet dat ik de volgende keer mee op de dansvloer ga springen met de time warp maar de iconische muziek paste perfect bij wat de film moest zijn.
Maar het opvallendste voor mij is hoe vooruitstrevend de film wel niet is en provocerend moet geweest zijn in de tijd dat de film uitkwam. De is letterlijk gefocust op een transseksueel persoon met homoseksuele draad doorheen de film. In de jaren zeventig! Natuurlijk was de film toen ook al iconisch voor voor de toenmalige LBGTQ+ beweging maar het is niet onlogisch dat de film pas het laatste decennia zijn publiek gevonden heeft. Het paradoxale is, is dat het waarschijnlijk vandaag niet gemaakt zou worden omdat het te riskant zou zijn. Weinig kans dat de reboot/sequel van enkele jaren geleden het origineel kan evenaren qua creativiteit. De film combineert letterlijk Frankenstein, Dracula en aliens met een transseksuele insteek! Hoe high waren ze toen dit script geschreven werd.
Hoe gek het verhaal wel niet is, het werkt niet zonder Tim Curry. Hij geeft zich volledig. De andere acteurs zijn ok maar ik denk niet dat de film zo'n succes had gehad zonder een acteerprestatie als dat. Zelfs nu wordt hij nog zo vereenzelvigd met Frank N. Furter. En dat is wat ik het meeste apprecieer van deze film, volledig gaan voor een inclusief en revolutionair verhaal in een tijd dat dat niet evident was maar toch nog zo entertainend zijn op hetzelfde moment. Ja, het is een cultfilm geworden maar het verdient zijn plaats. Maar meedansen? Mmmm, misschien later.