Godzilla: King of The Monsters - Recensie
Geregisseerd door Michael Dougherty (Krampus) en geschreven door Michael Dougherty (X2, Superman Return) en Zach Shields (Krampus) volgt Godzilla: King of the Monsters het crypto-zoölogisch agentschap Monarch terwijl ze het opnemen tegen oeroude Titanen, allemaal vechtend voor suprematie. Wanneer de driekoppige King Ghidora de mensheid in gevaar brengt, moet Monarch rekenen op Godzilla om het evenwicht te herstellen.
Godzilla, het gigantische Japanse monster is al decennia lang een pop culture fenomeen. Zelfs de westerse wereld met Amerika voorop, heeft al jaren de smaak te pakken. Naast de tientallen Japanse Godzilla films heeft ook Hollywood al een poging gewaagd, maar zonder veel succes. Ikzelf ben nooit een grote fascinatie gehad voor het monster dus mijn introductie was voornamelijk, naast de vele beelden die je op het internet opvangt, door de 2014 Hollywood reboot. De schaal van de wereld die hier werd geïntroduceerd, nam direct mijn aandacht. De imposante figuur van Godzilla maakte zoveel indruk dat ik direct een fan was. Zo’n episch verhaal beeldschoon verfilmd, Ze hadden eindelijk de goede groove en ik was mee. Hier was eindelijk een nieuwe franchise die Hollywood, en vooral Warner Bros., wel zou overleven. Als je King Kong weet toe te voegen met Kong Skull Island en de hoop op nog meer Titans, dan heb je mijn aandacht te pakken. Nu moesten ze het alleen nog weten vol te houden.
De eerste film was ook geen meesterwerk. De menselijke personages waren degelijk maar het was vooral de hele film wat wachten op de komst van Godzilla. Godzilla: King of the Monsters is algemeen niet heel veel beter maar wel verdomd entertainend. Vergeleken met de eerste film zien we heel wat meer van Godzilla. Hij staat dan ook in de titel. Maar deze keer brengt hij heel wat vrienden mee om te spelen. Dat is hetgene waar je de hele film naar zit uit te kijken. Je gaat van het ene monstermoment of –gevecht naar het andere enkel samengehouden door scenes met de rest van de cast om de film toch niet te ontmenselijken. En dat is ook het element dat de film het meest typeert. De menselijke personages zijn vrij zwak omdat niemand op kan tegen die anticipatie van het zien van de reusachtige Titans. Goed dan ook dat de film er heel wat van te bieden heeft. Laat gewoon even alle logica varen en je zit de hele film met een glimlach op je gezicht.
Het thema dat gebruikt wordt als grootste speler, zien wemeer en meer opduiken tegenwoordig. Enerzijds omdat het een heel logischargument is en heel wat waarheid bevat, maar ook omdat het snel misbruikt kanworden om er een goede slechterik mee te maken. De zoektocht naar eennatuurlijke balans en de mensheid als virus op de wereld werd onder andere alaangehaald in de verfilming van het Dan Brown verhaal Inferno maar daar werdhet prachtige einde van het boek veranderd door de producers omdat het teextreem zou zijn. Hier zien we een extremere versie van deze motivatie maar eenheel logische progressie van wat in de eerste film werd opgezet. Hoewel depersonages misschien niet al te overtuigend zijn, heeft men voor een sterkemotivatie gezorgd.
En inderdaad, de menselijk personages zijn maar zwak. Er zijn er ook vrij veel, waarvan de screentime in balans moet worden gehouden samen met dat van de monsters. Uiteindelijk werkt het gewoon niet en was het in de film van 2014 beter gedaan. Het lijken gewoon scenes om de monstergevechten aan elkaar te rijgen. Dit betekent niet dat er geen grappige of plezante momenten zijn. Bradley Whitford zorgde voor de nodige luchtigheid, wat hij wist te brengen met perfecte timing. Ken Watanabe weet weer al eens te bewijzen waarom hij één van mijn favoriete acteurs is. Zelfs met zo weinig weet hij nog altijd de meest geloofwaardige performance te geven van allemaal. Het centrale plot rond de familie Russel liet mij eigenlijk vrij koud, behalve misschien het lot van Madison, gespeeld door Millie Bobby Brown die een degelijke performance geeft.
Voor mensen die nog niet wisten dat de recente King Kong film verbonden is aan de Godzilla franchise, zij zullen et nu wel weten. Er wordt rond gesmeten met termen als Kong en Skull Island, puur om de casual kijker toch maar klaar te maken voor de grote clash die er in de volgende film zit aan te komen. Zelfs de aftiteling blijf maar verwijzen naar Kong. Maar ook de toekomst geeft mij wat vragen, zeker na het zien van de after-credit scene. Het voelt aan alsof men een kant gaat opgaan die al zo vaak is bewandelt bijvoorbeeld in Jurassic World, dat ik vrees voor de originaliteit van toekomstige films.
Uiteindelijk is Godzilla: King of the Monsters een zeer vermakelijke film. Als je komt voor de grote monstergevechten en fantastisch mooie beelden, dan ga je zeker niet slechtgezind naar huis gaan. Maar voor een dieper moet je zeker niet gaan. Godzilla snakt naar een beter verhaal maar voor nu moeten we genoegen nemen met adembenemende, torenhoge oermonsters die elkaar bevechten voor dominantie. Er zijn slechtere dingen in het leven.
★★★
Godzilla: King of the Monsters is nu te zien op Itunes, Google Play, Amazon Prime en YeloPlay
