Bumblebee - Non-Spoiler Review
Op de vlucht in het jaar 1987, vindt Bumblebee toevlucht in een autokerkhof in een klein Californisch kuststadje. Charlie (Hailee Steinfeld), op een zucht van haar achttiende verjaardag en zoekend naar haar plaats in de wereld, ontdekt Bumblebee, gekraakt en vol oorlogsverwondingen. Wanneer Charlie hem ontwaakt, ontdekt ze snel dat dit geen gewone, gele Volkswagen kever is.
In tegenstelling tot vele andere personen ben ik altijd een fan geweest van de Transformers franchise. Wel, fan is een groot woord. De eerste paar films, vooral die fantastische eerste, waren voor een jongere versie van mezelf zo groots en leverden echt dat wauw-gevoel waar ik zo naar zocht. Ze mogen zeggen wat ze willen over Michael Bay maar hij maakt een helse kaskraker. Uiteindelijk was Shia Labeouf misschien niet de beste persoon om de franchise te leiden. Telkens als er een nieuwe film uit kwam, leek het steeds meer en meer uit elkaar te vallen en gewoon slechter te worden. Nog steeds krijg ik kippenvel van de soundtrack en het spektakel is er ook nog altijd maar het heeft toch iets verloren onderweg. Zoals velen voel ik dat het tijd is voor iets nieuws.
In plaats van de wereld nog groter te maken, is het nodig om opnieuw te beginnen met een zeer specifieke focus. En zo ontstond Bumblebee. Ditmaal geen Michael Bay achter de camera maar wel Travis Knight, regisseur van het geweldige Kubo and the Two Strings. Een compleet frisse wind was nodig. Deze krijgen we onder andere met schrijfster Christina Hodson, met al Shut In achter haar naam en Birds of Prey in haar toekomst. Met meer talent gefocust op het emotionele aspect van het verhaal in plaats van ontploffingen, was er een kans voor Transformers om terug te keren naar haar roots.
Wat ik mij dan ook kan herinneren van de originele Transformers cartoons, is haar hart, de relatie tussen de Transformers en de jongeren. Deze interactie bracht, naast de nodige actie, hart en moraal tot een serie die anders snel cliché zou zijn. En dat is nu juist wat Bumblebee herstelt. De Michael Bay films waren perfect met al hun actie maar waren al snel haar jeugdig hart vergeten (Zoals eerder gezegd was Shia Labeouf misschien niet de beste keuze). Met Hailee Steinfeld en Jorge Lendeborg Jr., die fantastische acteerprestaties leveren, is dit terug van weggeweest. Ja, Transformers bevat veel actie maar in haar hart is het een jeugdfilm. De relatie met de ouders is veel echter en wordt niet gebruikt voor komische doeleinden.
Zoals eerder vermeld, ben ik een grote fan van de eerste Michael Bay film maar toch moet ik zeggen dat dit een betere introductie tot de wereld is. Het houdt zich niet onnodig terug en toont Cybertron en het conflict vanaf het begin. Godzijdank is de fantastische Peter Cullen terug als Optimus Prime aka één van de beste aspecten van de franchise. Het houdt ook de grote slechteriken weg van het toneel om in plaats daarvan de introductie te krijgen aan de hand van een kleiner personage. Maar op hetzelfde moment wordt er toch een grondlaag gelegd om de reboot aan te vatten.
Het verschil met de voorbije tien jaar is sterk merkbaar. Bumblebee is veel lichter en de CGI ziet er werkelijk fantastisch uit. Mis ik de soundtrack die Steve Jablonsky zo perfect creëerde? Ja, maar Dario Marianelli zet ook een stevige soundtrack neer. Ook op het acteer en stemwerk is ook niets aan te merken. John Cena geeft naar ieders verbazing een solide performance. Pamela Adlon en Stephen Schneider als de ouders geven de jongere acteurs zoveel om mee te werken. Voor iedereen die maar niets moest hebben van de vorige films, is het nu de kans om de wereld van robots in te springen.