The Predator - Non-Spoiler Review

Van de uiterste randen van de ruimte tot de kleine straten van de buitenstad, de jacht komt naar huis in Shane Black's explosieve heruitvinding van de Predator serie. De dodelijkste jagers van het universum zijn sterker, slimmer en dodelijker dan ooit tevoren. Wanneer een jongen per ongeluk hun terugkeer nar de aarde in gang zet, kunnen alleen een disfunctioneel groepje ex-soldaten en een ontstemde biologe het einde van de mensheid voorkomen. Vele van de grote franchises van de jaren tachtig zijn de voorbije jaren aan een heropleving toe. De films van Star Wars en Star Trek zijn populairder dan ooit en franchises zoals Alien en Terminator geven geen teken van vertraging. Zelfs nieuwe series zoals Stranger Things neemt grote inspiratie uit de tijdperiode. Met deze hype voor alles jaren tachtig kon een nieuwe Predator film niet ver weg zijn. De franchise heeft echter nooit stilgestaan want het is blijven films maken na het origineel uit 1987. Na de sequel uit 1990 kwamen er twee cross-over films met Alien waarna in 2010 een nieuwe film uitgebracht werd rond de buitenaardse jagers. Al deze films bevinden zich uiteindelijk in hetzelfde universum wat ook duidelijk vermeld wordt in de nieuwe film. Wat The Predator zo speciaal maakt is dat de film geschreven en geregisseerd werd door één van de castleden van de originele film, Shane Black die toen Rick Hawkins vertolkte. Als schrijver is Black bekend van de Lethal Weapon films en Iron Man 3, die hij ook regisseerde. Door zijn speciale band met de franchise, wilde hij Predator nieuw leven in blazen en het lanceren voor een nieuwe generatie. Maar is hij hierin geslaagd?Het verhaal is in deze film gesitueerd voornamelijk gesitueerd in een meer alledaags omgeving en bewoonde terreinen zoals een school of een militaire basis. De film begint sterk met vlotte introducties tot de verschillende personages. Ook de samenkomst van deze verschillende personages in één groep en de introductie van de Predator gebeuren zeer natuurlijk voor het opgezette verhaal. Maar het is in de tweede helft van de film dat het verhaal het moeilijk krijgt. Het lijkt alsof de film het moeilijk heeft om een goed verhaal te vinden. Het voelt niet meer zo logisch en vloeiend aan. Sommige aspecten van het plot doen ook de wenkbrauwen fronsen. Natuurlijk er heel wat mensen dood maar veel van deze sterftes gaan zo snel en onopvallend voorbij. De nutteloosheid van vele sterftes is ook wel een aspect dat het plot niet goed doet. Vooral omdat er niet echt een band met de personages is kunnen ontstaan. De Predators zijn in deze film sterk aanwezig en de mythologie wordt ook uitgebreid.  Maar in vergelijking met de vorige films waren ze veel minder indrukwekkend. De humor die er vooral was rond de groep soldaten was ook zeer grappig in het begin maar wordt snel afgezaagd. Op het einde van de film had het nog weinig effect.De film heeft wel een geweldig sterke sterrencast kunnen verzamelen. De hoofdrol van Quinn McKenna wordt gespeeld door Boyd Holbrook, bekend van Logan en Narcos. Hij weet de film te dragen van het begin tot het einde, zelfs met een script dat soms wat te kort schiet. Met zijn charisma kon hij toch mijn interesse houden doorheen de film. Zijn zoon Rory wordt gespeeld door Jacob Tremblay. Hoewel hij een integraal deel is van het plot, dient het script hem niet om een degelijke prestatie neer te zetten. Hij is bijna het saaiste personage uit de film puur omwille van zijn nutteloosheid. Met het personage van Olivia Munn, de biologe Casey Bracket, zijn er ook enkele problemen. Zij is naast Yvonne Strahovski, die de moeder van Rory speelt en weinig om handen heeft in de film, het enige vrouwelijk personage. Ze begint als een vrij typische academicus maar tegen het einde van de film kan ze even goed schieten als de geoefende soldaten. Het voelt alsof de makers de veel in hun enige vrouwelijk personage wilden steken. Hierdoor lijkt het alsof er twee personages zijn in plaats van één. De perfecte antagonist hebben ze wel gevonden in Sterling K. Brown. Hij weet zijn personage geloofwaardig te maken. Er komt werkelijke dreiging van hem uit. Het verhaal zit hem echter in de film niet mee en hij weet daardoor deze dreiging niet volledig waar te maken. Binnen de groep soldaten zijn acteurs Keegan-Michael Key, Tomas Jane, Alfie Allen en Trevante Rhodes te vinden. De meesten dienen als de comicrelief en doen het beste met het materiaal dat hun gegeven werd. Na een tijd wordt het wel wat afgezaagd. Niet iedereen krijgt dezelfde screentime zoals Alfie Allen die nauwelijks wat te zeggen of te doen heeft in de film. Trevante Rhodes krijgt echter veel meer screentime maar weet de ook film te dragen tijdens zijn scenes. Over het algemeen zijn de talenten van deze acteurs geweldig onderbenut.Aan de cinematografie is niets speciaals maar de CGI, make-up en prostethics zijn wel op een goed niveau. De predators zien er zoals altijd fantastisch uit en de film weet CGI op momenten goed te mixen met practical effects. Nu en dan ziet het er wat minder uit zoals met de Predator honden, die sowieso al geen al te goede toevoeging tot de franchise zijn. De soundtrack van Henry Jackman voelt heel klassiek aan en doet denken aan de soundtrack van de originele film.  De nostalgie is echter ook een probleem met The Predator. Zonder de nostalgie factor is de film veel minder interessant. De film kan voor iemand die niet mee is met de franchise, ingewikkeld overkomen. Het gevoel dat de franchise doorheen de jaren heeft nagelaten, blijft nog achter in deze film. The Predator is dan ook een degelijke actiefilm maar weet niet te overtuigen voor een verdere toekomst, ook al wordt hier zwaar naar gehint op het einde. Als een fan van Predator zou ik de film zeker aanraden, al is het om de jagers opnieuw in actie te zien. Maar voor andere bioscoopgangers is de film, buiten wat actie, niet de moeite waard.