Call Me By Your Name - Spoiler Review

Het is de zomer van 1983 in het noorden van Italië en Elio Perlman (Timothée Chalamet), een volwassen 17 jarige Italiaans-Amerikaan, spendeert zijn dagen in zijn familie's 17de eeuwse villa klassieke met het transcriberen en spelen van klassieke muziek, lezen en flirten met zijn vriendin Marzia (Esther Garrel). Elio geniet van een dichte relatie met zijn vader (Michael Stuhlbarg), een eminente professor gespecialiseerd in Grieks-Romeinse cultuur, en zijn moeder Annella (Amira Casar), een vertaalster, die hem bevoordelen met de vruchten van hoge cultuur in een setting dat overvloeit met natuurlijke genoegens. Terwijl Elio's verfijning en intellectuele gaven doen vermoeden dat hij al volledig volwassen is, is er veel dat onschuldig aan hem blijft, vooral over zaken van het hart. Op een dag arriveert Oliver (Armie Hammer), een charmante Amerikaanse student die werk aan zijn doctoraat, als de jaarlijkse zomer intern om Elio's vader te helpen. Midden de zonovergoten pracht van de setting, ontdekken Elio en Oliver de bedwelmende schoonheid van het ontwakende verlangen over de lengte van een zomer die hun leven voor altijd zal veranderen.Er komen veel films uit op een jaar. Terwijl de grotere studio films meer aandacht krijgen, blijven de onafhankelijke films meestal onderbelicht. Enkele keren op een jaar tijdens Sundance of voor het awardseizoen, komen ze echter in de belangstelling. Hier in België komen ze echter op heel andere momenten in de cinema. Call Me By Your Name was exact zo'n geval. Persoonlijk dacht ik: Meh, het lijkt niets voor mij, ik kijk hem later wel. Onverwachts kreeg ik toch een kans om deze verfilming van het gelijknamige boek in een bioscoop te gaan bekijken en het is de beste keuze die ik kon maken. De film waar ik voordien zo onverschillig over was, werd plotseling één van de beste film die ik ooit in mijn leven heb mogen zien.Call Me By Your Name is een film in een zeer pure vorm zoals tegenwoordig weinig te zien is en al zeker niet op dit niveau geproduceerd wordt. Schrijver James Ivory geeft ons een liefdesverhaal dat zo vloeiend loop zonder gebruik te maken van enige actie-scenes of fantastische elementen. Het verhaal is fictie maar de emoties zijn zo echt. In een bepaalde gradatie kan iedereen zich wel vinden in de emoties en worstelingen die Elio doorstaat. Van de onwetendheid en de onzekerheid in de eerste interacties met Oliver naar de hevige liefde die openbarst die eindigt in een gebroken hart wanneer Oliver vertrekt en later schijnt te gaan trouwen. Deze relatie tussen twee mannen is zo echt dat het pijn doet. Hierin ligt de sterkte van de film, in haar universaliteit. Hoewel het over twee mannen gaat, kan iedereen zich wel op een niveau vinden in de realiteit van liefde en hartbreuk die hier zo goed wordt afgebeeld. Dit maakt dat het verhaal een veel grotere en diepere reikwijdte heeft. De speech van Elio's vader op het einde is ook zo mooi en hoewel het vrij specifiek is voor de situatie, raken ook deze woorden iedereen. Ik denk dat ik nog nooit een film heb gezien die zo een universele, pijnlijke waarheid perfect op het scherm weet te vertalen.De film speelt zich af in Noord-Italië en regisseur Luca Guadagnino maakt van villa en de omgeving waarin wordt geleefd, een personage op zich. Met lange landschapsshots en brede panorama's, wordt je getransporteerd in deze setting. De cinematografie van de voor mij onbekende Sayombhu Mukdeeprom is gewoon prachtig om naar te kijken op zich. Samen met de zomerse vakantiesfeer, wordt er perfect een wereld gebouwd waar dit verhaal zich in kan afspelen. Als kijker wordt je bijna jaloers en wil je na de film naar die plek gaan en zelfs leven met deze personages. De prachtige, oude villa, de omvangrijke tuin waarin veel wordt geleefd of de kleine stadjes waar Elio en Oliver met hun fiets naartoe rijden, het is een bijna idyllische omgeving waar dit heftig verhaal zich ontpopt. Een van de indrukwekkende kenmerken is de hoeveelheid talen die gesproken worden met onder andere Engels, Frans, Italiaans en Duits. Het verhoogt het realisme van deze wereld en maakt deze direct zoveel kleurrijker.Met een fantastisch script door James Ivory, lag de grootste druk bij de acteurs en regisseur Luca Guadagnino om dit perfect over te brengen. De grote ster van de film is zonder meer Timothée Chalamet die als Elio al op zeer jonge leeftijd een prestatie neerzet waar andere acteurs hun hele leven naar zoeken. De weelde aan emoties die Chalamet hier tentoonstelt is briljant. Hij weet ons vast te nemen en niet meer los te laten doorheen de film. Dit wordt enkel nog benadrukt in het prachtige einde waarin we Elio minutenlang in een haardvuur zien staren, recht in de camera, en de emoties over zich heen laat spoelen. Enkel voor die scene verdient Timothée Chalamet een Oscar. Zijn voornaamste tegenspeler in dit verhaal is Armie Hammer in de rol van Oliver. En hier zien we een heel andere Armie Hammer die een voor hem ongewone rol compleet bemeesterd. De voorbije jaren werd hij meer bekend als de brede held of spion maar hier laat hij een veel intiemere kant zien. Zijn relatie met Elio is zo mooi dat je geen ander duo zou kunnen inbeelden. De kleinere rollen van Michael Stuhlbarg en Amira Casar als Elio's ouders, zijn zeker memorabel doorheen de film. De rol van ondersteunende en open ouders lijkt hun op het lijf geschreven en elk krijgen ze hun momenten. Stuhlbarg, die een fantastisch jaar heeft met onder andere The Shape of Water en The Post, brengt volgens mij één van de beste en meest ontroerende speeches ooit op het einde van de film. Ten laatste moeten we zeker Esther Garrel, die Marzia vertolkt, zeker vermelden. Haar vriendschap en tragische liefde voor Elio geeft haar een prachtige verhaallijn dat ze prachtig weet te brengen.Call Me By Your Name is een perfecte vertolking van een prachtig verhaal dat je niet vaak tegenkomt. Deze unieke prachtige film is zo persoonlijk voor zoveel mensen dat het een onafhankelijke film mainstream heeft weten te maken. De film weet ook homoseksuele relaties door haar universaliteit op een prachtige manier in mainstream film te brengen. Ik ben er rotsvast van overtuigd dat universaliteit van emoties en verhalen de manier is om deze betere representatie in de mainstream media te verkrijgen. Haar perfecte combinatie van visuele schoonheid en een pakkend verhaal zorgt ervoor dat Call Me By Your Name een directe klassieker is. Hoewel er een sequel gepland staat, heb ik liever dat er geen gemaakt wordt. Ik snap dat men de personages opnieuw wil ontmoeten maar ik vrees dat de unieke schoonheid van deze film nooit geëvenaard zal worden.