The Shape of Water - Spoiler Review

Van meester-verteller Guillermo Del Toro komt The Shape of Water, een ander werelds sprookje, vertelt tegen de achtergrond van Koude Oorlog Amerika circa 1962. In het verborgen, zwaar beveiligde overheids laboratorium waar ze werkt, is eenzame Elisa (Sally Hawkins) in een leven van isolement. Elisa's leven is voorgoed veranderd wanneer zij en haar collega Zelda (Octavia Spencer) een geheim en geclassificeerd experiment ontdekken. De cast bevat onder meer Michael Shannon, Richard Jenkins, Doug Jones en Michael Stuhlbarg.Guillermo Del Toro is al jaren één van de meest innovatieve regisseurs in Hollywood en persoonlijk ben ik een fan van vele van zijn films zoals Hellboy en Pacific Rim. Buiten zijn werk al regisseur is hij ook bekend als een grote fan en verzamelaar van Monsters en verzamelen in het algemeen. Een tentoonstelling van zijn films en zijn verzameling reist al enkele jaren de wereld rond. Na Pacific Rim ging hij origineel ook de sequel regisseren maar deze liet hij vallen om aan zijn eigen passieproject te werken, The Shape of Water. Met een fantastische cast was het nog altijd wachten hoe de wereld zou reageren op een monsterfilm met Del Toro's favoritiete monster, The Creature from the Black Lagoon, samengevoegd met het concept van een liefdesverhaal. Was de tijd rijp voor een dergelijk verhaal?The Shape of Water begint als een sprookje met een narratief van Giles, gespeeld door Richard Jenkins, over het verhaal van Elisa, een vrouw die niet kan spreken. Als het verhaal begint worden we in korte tijd aan alle personages voorgesteld op een zeer heldere manier. We zien de routine van Elisa, haar relatie met haar buurman Giles en met haar collega Zelda. De film verliest dan ook geen tijd om haar verhaal op gang te brengen en het is doorheen de film dat de aanzet tot de personages verder wordt uitgebouwd. En dit voelt heel natuurlijk en logisch aan. Del Toro weet personages uit te werken zonder ze expliciet uit te werken.Wat de personages doen, meemaken of hoe ze reageren op situaties, vormt ze doorheen de film. De vingers van Strickland, gespeeld door Michael Shannon, die terug op zijn hand laat zetten, tonen zijn vastberadenheid en zijn geloof dat hij alles in zijn leven tot een goed einde kan brengen. De vlotheid wordt bereikt door weinig zijverhalen en een snelle pas doorheen het verhaal. Het voelt vlot voor een film van meer dan twee uur. Het einde weet ook een zeker mysterie tot de film te brengen. Door de narratie van Giles weten we niet of Elisa het einde nu echt overleefde of niet. We krijgen hetgeen te zien dat Giles uiteindelijk denk dat er gebeurt is. Elisa kan het evengoed niet overleeft hebben maar Giles weet dit niet dus krijgen wij ook het gelukkige einde van het sprookje te zien dat Giles in gedachten heeft.Als sprookje heeft de film veel te zeggen, zeker voor de tijd waarin we nu leven. Het grootste thema dat behandeld wordt is de houding ten opzichte van 'de andere'. Of het nu is in alledaagse interacties of in de liefde. Elisa ziet zichzelf als anders doordat ze niet kan spreken en dus moet steunen op gebarentaal. In het wezen ziet ze iemand die ook anders is en niet kan spreken en haar dus niet als anders aanziet. Deze connectie evolueert doorheen de film tot liefde. Deze houding ten opzichte van de andere is ook te vinden in de verhaallijn van Giles. Als homo in de jaren zestig, wordt een meer hedendaagse versie van deze houding gerepresenteerd. Hoewel hij eerst Elisa niet wilde helpen, realiseert hij zich na de negatieve confrontatie in de diner dat hij voor de toenmalige wereld ook een 'andere' is. Strickland vertegenwoordigd in de film dan ook de klassieke Amerikaanse waarden die hier tegen alles dat anders is staat. Maar hoewel de film ook een strijd tussen Amerika en de Sojvet Unie presenteert, worden beide kanten niet puur slecht of goed afgebeeld. Met een Amerikaanse setting wordt Strickland duidelijk als slechterik afgebeeld terwijl Dimitri, gespeeld door Michael Stuhlbarg, als Rus toch aan de goede kant van het verhaal staat. De film heeft alle kenmerken van een sprookje maar dat gebruik maakt van het anderwereldse om een universeel verhaal van aanvaarding en liefde te vertellen.Guillermo Del Toro wist voor deze film een sterrencast bijeen te krijgen. Sally Hawkins draagt de film met haar subtiele maar krachtige performance terwijl ze, buiten een kort zangnummer, geen woord zegt doorheen de film. Om hiermee nog zo'n prestatie te leveren, getuigd van enorm talent waarmee ze kans heeft om verschillende awards binnen te slepen voor deze rol. Haar performance wordt enkel maar verbeterd door haar tegenspelers. Doug Jones, een oude bekende uit Del Toro films, geeft een prachtige performance als de Amphibian Man zelfs onder de verschillende protheses en make-up , iets waar hij om bekend staat. Octavia Spencer en Richard Spencer zorgen voor de vriendschappelijke interactie die hun personages alleen maar beter maakt. Michael Shannon toont weer maar eens dat hij geniaal is in de rol van de intense antagonist, wat hij eerder al had bewezen in Man of Steel. Michael Stuhlbarg verschijnt hier in zijn derde Oscar-film van 2017, naast The Post en Call Me By Your Name. Weeral is hij briljant als een zachtaardig personage. Hoewel het nooit een hoofdrol is, staat hij wel altijd uit omwille van zijn medelijdende prestatie. Het was ook plezant om David Hewlett nog eens in een grote rol te zien na zijn doorbraak in de Stargate franhise.Met The Shape of Water heeft regisseur Guillermo Del Toro, na continue progressie in zijn films, eindelijk zijn eerste Oscar-film te pakken. Het verbaast ook niet dat een dergelijk verhaal met een sterke boodschap in deze tijd gemaakt wordt door een Mexicaanse regisseur werkende in Amerika. Door gebruik te maken van een 'monster' weet hij zijn boodschap breder te brengen. Maar buiten de boodschap bevat The Shape of Water een prachtig liefdesverhaal gekoppeld aan een bloedstollende thriller. De wereld die Del Toro hier weer weet te creëren zorgt voor een speciale sfeer. Samen met de soundtrack van Alexandre Desplat met haar Franse chanson invloeden, zet dit de film apart van de rest. Hoewel de film een vrij droevig einde kent, naargelang de interpretatie, voelt de film niet droevig maar blij en vreugdevol aan. De blijdschap van het leven en de vreugde van acceptatie, maakt de film een genot om te zien.