Darkest Hour - Non-Spoiler Review

Tijdens de vroege dagen van de Tweede Wereldoorlog, met de val van Frankrijk dreigend, staat Groot-Brittannië voor haar donkerste uur als invasie dreigt. Wanner de schijnbaar niet te stoppen Nazi macht oprukt en met het geallieerde leger omringd op de stranden van Duinkerke, hangt het lot van West-Europa op het leiderschap van de nieuw verkozen Britse Eerste Minister Winston Churchill (Gary Oldman). Zijn rivalen uitmanoeuverend, wordt hij geconfronteerd met de ultieme keuze: Onderhandelen met Hitler en het Britse volk redden aan een verschrikkelijke kost of de natie oproepen en blijven vechten tegen verschrikkelijke kansen.Het Oscar seizoen is aangebroken en dan komen er nogal eens films uit die steunen op een radicale transformatie, iets dat ze altijd fantastisch vinden op dergelijke awardshows. Al verschillende acteurs hebben tijdens deze periode prijzen gewonnen omwille van de extreme stappen die ze namen voor een rol. Gary Oldman is dan ook een acteur die niet vreemd is van een transformatie zoals te zien is in films zoals True Romance, The Fifth Element of Dracula. Het was dan ook niet raar om hem een rol te zien aannemen gemaakt om het goed te doen op de Oscar's, in de vorm van Winston Churchill. Met een grote uiterlijke transformatie, vooral gerealiseerd met behulp van make-up en protheses, kon Oldman zich weer laten verdwijnen in een rol, iets dat hem in het verleden bijzonder goed is afgegaan.In het begin van Darkest Hour zien we het ontslag van Neville Chamberlain als Eerste Minister van Groot-Brittannië en de aanstelling van Churchill als gevolg. Op hetzelfde moment ontvangt Churchill een nieuwe assistente, Elizabeth Layton gespeeld door Lily James, die na initiële moeilijkheden toch zijn vertrouwen weet te winnen. Oldman als Churchill heeft doorheen de film natuurlijk de meeste screentime. Het verhaal van de eerste dagen van de Tweede Wereldoorlog worden dan ook vanuit zijn standpunt vertelt. Van de overige belangrijke personages doorheen de film, naast Elizabeth Layton ook Clementine Churchill gespeeld door Kristin Scott Thomas en George VI gespeeld door Ben Mendelson, krijgt de kijker dan ook weinig informatie behalve hetgeen dat Churchill, op enkele uitzonderingen na, te zien of te horen krijgt. Hoewel ze wel hun kleine verhaallijnen hebben staan deze personages in het verhaal vooral in functie om met Churchill te interageren en hiermee een emotioneel gewicht aan de film te geven. Deze film kan dan ook enkel overleven door deze sterke personages in het leven van Churchill. Wel wordt er een zeer kwetsbare en onzekere Churchill getoond die doorheen deze beginperiode van zijn ambt de kracht moet vinden om de harde keuzes te maken. Hoewel het een korte periode uit het begin van de Tweede Wereldoorlog afbeeld, weet het verhaal sterk de legendarische persoon tot leen te brengen.Het verhaal mag dan wel sterk zijn, op visueel en muzikaal vlak is de film niet al te uniek. Het is niet te ontkennen dat Darkest Hour fantastische cinematografie bevat met verschillende prachtige shots. Maar doorheen de film kreeg ik het gevoel dat ik deze sfeer nog al eens had gezien. De film doet heel erg denken aan een andere Tweede Wereldoorlog film van enkele jaren geleden, The Imitation Game. Hoewel de film qua verhaal compleet anders is, was het gevoel hetzelfde. Het kleurenschema had eenzelfde tint, niet voor twee oorlogsfilms, maar ook een heel gelijkaardige soundtrack. Tot mijn grote verbazing was deze film geregisseerd door Joe Wright en niet Morten Tyldum, de regisseur van The Imitation Game. De film bevat ook een andere componist in de persoon van Dario Marianelli. Hoewel dit niet per se als negatief mag gezien worden, ik hou van The Imitation Game, maar hierdoor mist de film wel wat uniciteit.Darkest Hour focust zich vooral rond de performance van Gary Oldman. Weeral kan hij een prachtige prestatie neerleggen en weet hij werkelijk in zijn rol te verdwijnen. Doorheen de film vergeet je dat je naar een performance van Gary Oldman aan het kijken bent maar gewoon naar een acteur die sterk lijkt op Winston Churchill. Veel hiervan is toe te schrijven aan de acteerprestatie van Oldman maar ook naar het fantastische make-up werk. Juist door deze indrukwekkende make-up en protheses wordt het personage zo geloofwaardig. Hoewel Gary Oldman zeker awards zal winnen voor deze performance, hoop ik dat de make-up department van Darkest Hour ook de nodige erkenning krijgt voor haar fantastisch werk. Kristin Scott Thomas brengt dan weer een prachtige performance als Clementine Churchill waarmee ze Oldman een tegengewicht geeft en perfect de persoon naast Churchill en hun relatie in beeld brengt. Hoewel ze een mindere rol vervult in de film, laat ze toch een grote impressie na. Hetzelfde kan gezegd worden over Lily James die voor een groot deel van de film moet opboksen tegen Oldman maar de relatie tussen beiden zorgt uiteindelijk tot een betere groei van de personages. De rol van George VI vertolkt door Ben Mendelson was iets minder opvallend maar toch nog altijd een degelijke performance om het verhaal te ondersteunen. De gedachte aan zijn vorige rol in Rogue One haalde mij echter uit de film op momenten.Darkest Hour slaagt er in om Gary Oldman een prachtig canvas te geven om zijn vertolking van Winston Churchill tot leven te brengen. Hoewel de film dicht aanleunt bij andere oorlogsfilm van de laatste jaren, behoort het zeker tot één van de betere films van 2017. De acteerprestaties tillen het script tot een hoger niveau, van de centrale performance van Gary Oldman tot de ondersteunende personages rondom de Eerste Minister. Zelf stel ik deze film in een trilogie met Dunkirk en The Imitation Game. De ene film geeft geweldige context, terwijl ook zelf een geniale film te zijn, terwijl de andere eenzelfde sfeer ten toon stelt en bijna als sequel aanschouwd kan worden. Elk jaar blijkt nog maar eens dat de wereld niet moe schijnt te worden van verhalen over de Tweede Wereldoorlog.