Jumanji : Welcome to the Jungle - Spoiler Review

Wanneer vier middelbare school kinderen een oude videogameconsole met een spel vinden, waarvan ze nog nooit gehoord hebben, Jumanji, worden ze direct in de jungle setting van het spel gezogen waarbij ze letterlijk de avatars worden die ze gekozen hebben. Gamer Spencer (Alex Wolff) wordt een gespierde avonturier (Dwayne Johnson), football jock Fridge (Ser'Darius Blain) verliest "het bovenste derde van zijn lichaam" en wordt een Einstein (Kevin Hart), het populaire meisje Bethany (Madison Iseman) wordt een mannelijke professor van middelbare leeftijd (Jack Black) en muurbloempje Martha (Morgan Turner) wordt een badass krijgster (Karen Gillan). Ze ontdekken dat je Jumanji niet speelt, je overleeft het. Om het spel te verslaan en terug te keren naar de echte wereld, gaan ze op het meest gevaarlijke avontuur van hun leven, ontdekken ze wat Alan Parrish 20 jaar geleden achterliet en moeten ze de manier waarop ze over zichzelf denken veranderen of ze steken voor eeuwig vast in het spel.Voor veel mensen is de film Jumanji uit 1995 één van de mooiste films uit hun jeugd vooral omwille van de legendarische performance van wijlen Robin Williams. Hoewel er nadien vaak sprake was van een vervolg, dachten velen dat met de dood van Robin Williams aan deze plannen definitief een einde was gekomen. Maar toch bleken de plannen verder te gaan om nu met het duo van Dwayne Johnson en Kevin Hart een nieuwe film te maken. Lang bleef het onduidelijk of het nu om een reboot of een sequel ging. Met nogal wat protest ging de film vooruit maar verwachtingen bleven algemeen gedempt omdat het voor velen moeilijk leek om het origineel te overtreffen.Om direct duidelijkheid te scheppen: Jumanji: Welcome to the Jungle is geen reboot van het origineel maar ook geen directe sequel. Hoewel het zich afspeelt in dezelfde wereld kruisen de paden van de twee films zeer weinig. Met enkele verwijzingen wordt er zeer respectvol omgegaan met het verleden dat deze film heeft. We zien het originele bordspel opduiken in het begin van de film voordat het veranderd in het videogame. Ook de hut waar Alan Parish (Robin Williams) zijn twintig jaar in Jumanji zou doorgebracht hebben maakt een verschijning alsook Van Pelt, onherkenbaar gespeeld door een andere acteur, als de slechterik. En ten laatste is er het bekende drumgeluid dat doorheen de film te horen is. In plaats van op de vorige film te bouwen, kiest men bewust om zo weinig mogelijk van de vorige expliciet over te nemen maar tegelijkertijd toch nog de kern van de serie te behouden. Van Pelt is dan wel de slechterik van de film maar ze hebben gekozen om het uiterlijk niet over te nemen en zo de vertolking van Jonathan Hyde uit 1995 niet te moeten rivaliseren. Dit maakt dat je de connectie vergeet en niet constant aan het vergelijken bent.In Jumanji zelf probeert de film te werken als een videogame met krachten en zwaktes voor elk personage, levels die moeten gehaald worden en cutscenes om de achtergrond van het spel uit te leggen. Hoewel dit in het begin wordt aangehaald verliest het toch de focus naar het einde van de film vooral als het komt op de cutscenes. We zien de slechterik de eerste keer in een cutscene, omdat we nu eenmaal de personages uit het spel volgen, maar doorheen de film wordt er nog naar de slechterik gegaan maar is het blijkbaar geen cutscene. Het is jammer dat ze niet honderd procent gaan voor de videogame adaptatie en het los beginnen te spelen naar het einde.Het is dan ook een heel andere film op het vlak van toon. In plaats van een iets donkerdere film dat de vorige film was, werd er hier meer gekozen voor een actie-komedie. Deze verandering was nodig om zich te onderscheiden van Jumanji waardoor het minder vergeleken zou worden, een slag die het zeker zou verliezen.  De verandering is niet slecht want de film doet het genre goed.  Met de algemene komische toon, krijgt elk personage zijn wel komische scene. Maar hiernaast toont elk karakter een serieuzere en diepere kant om het verhaal te aarden en niet te laten ontsporen. Ook krijgen ze elk een moment om hun gekregen vaardigheden te tonen. Elk personage kan dan op het einde ook een arc voorleggen waarin ze iets geleerd hebben en uiteindelijk een beter persoon zijn geworden. Hoewel het vrij cliché kan zijn, geeft het toch een mate van voldoening aan het einde en maakt het de reünie met Alex des te mooier.Een groot deel van de cast krijgt hier de kans om tegen type te spelen. De introductie door de jongere cast zorgt ervoor dat de personages goed geïntroduceerd zodra ze in het spel gezogen worden.  De korte maar prachtige prestatie van deze acteurs zorgt voor een goed idee van de verschillende karakters. En in Jumanji kan de rest van de cast hiermee beginnen te spelen. Je ziet de acteurs verdwijnen in de personages die ze spelen onder hun respectievelijk uiterlijk, wat meehelpt aan het kijkplezier. Na een tijd zie je enkel nog maar de tieners in plaats van bijvoorbeeld Dwayne Johnson of Jack Black. Dwayne Johnson speelt dus atypisch een onzekere jongen, Kevin Hart een veel grotere football speler, Karen Gillan een onzeker meisje en Jack Black een Instagram verslaafd tienermeisje. Deze absurde rollen zorgen voor de grappige momenten uit de film. Samen met Nick Jonas als Alex en Bobby Cannavale als Van Pelt zorgt deze cast voor een entertainende film die de vorige, al is het in een heel ander genre, kan rivaliseren.