Three Billboards Outside Ebbing, Missourri - Spoiler Review
Three Billboards Outside Ebbing, Missouri is een donkere komische drama van Academy Award winner Martin McDonagh (In Bruges). Na maanden te zijn gepasseerd zonder een dader in haar dochter's moordzaak, maakt Mildred Hayes (Frances McDormand) een gewaagde zet door drie borden die de stad in leiden, te laten beplakken met een controversiele boodschap gericht tot William Willoughby (Woody Harrelson), het bekende hoofd van politie van de stad. Wanneer Officier Dixon (Sam Rockwell), tweede in rang en een onvolwassen moeder's kind met een neiging tot geweld, betrokken raakt, wordt de slag tussen Mildred en Ebbing's politie enkel nog maar verergerd.In vergelijking met vele andere Oscar films, vloog deze film in de aanloop naar haar release wat onder de radar. Zelfs dacht ik bij het lezen van de naam op het programma van de bioscoop, dat het ging om een documentaire. Ik was dan ook aangenaam verrast om te horen dat het ging om een film met zeer bekende cast en fantastische reviews. Het was dan ook een zaligheid om een film te gaan kijken zonder enige voorkennis en zonder het zien van één trailer, iets wat tegenwoordig niet meer veel gebeurt. En wat ik te zien kreeg, was misschien wel één van dé beste films van 2017.
In het begin van de film zien we een zeer gefrustreerde Mildred die tot veel in staat is om haar doel te bereiken en hierdoor een hele reeks gebeurtenissen in gang zet. In het begin vond ik ze dan ook heel radicaal met haar ideeën over wat er gedaan moest worden met criminelen en specifiek verkrachters. Je bent het dan ook niet met alles eens wat maakt dat ze ook niet het relateerbare hoofdpersonage is. Maar doorheen de film weet Frances McDormand Mildred zo te belichten, dat je uiteindelijk toch voor haar gaat voelen. Haar confrontaties doorheen de film met Willoughby en James én de verandering van Dixon, brengen haar terug naar de echte wereld en deels acceptatie. Het grote emotionele deel van de film lag voor mij echter in de verhaallijn van Chief Willoughby. Zijn dood in het midden van de film is een emotioneel breekpunt dat de film verder stuwt naar het einde. Het kwam juist op tijd in de film om nieuwe details in gang te zetten die uiteindelijk het verhaal vorm geven. Hoewel het bijzonder emotioneel is om deze vriendelijke man te zien heengaan van zijn vrouw en dochters, heeft het dus ook een grote invloed op de personages. Dixon wordt hierdoor het meest beïnvloed en ondergaat een complete transformatie. De sterkte van Three Billboards is dan ook het pad van de verschillende personages en de zoektocht waarin de kijker meegaat.Het verhaal wordt bijgestaan door verschillende elementen om het werkelijk een perfecte film te maken. De belangrijkste acteurs geven hier allemaal Oscar waardige performances en zelfs de kleinere rollen zijn met perfecte vertolkt. Frances McDormand geeft niet per se de meest opvallende prestatie maar houdt de film wel op haar schouders en doet dit uitmuntend. Hetzelfde geldt voor Woody Harrelson die een subtiele maar fantastisch personage neerzet. Op korte tijd kan hij zo'n sterke band zorgen dat zijn dood de impact heeft dat het moet hebben. De echt uitstekende performance vindt ik is weggelegd voor Sam Rockwell die een personage neerzet dat gehaat wordt in het begin maar geliefd wordt naar het einde. Wat Rockwell doet tussen deze momenten zorgt er niet voor niets voor dat hij de frontrunner is om een Oscar te winnen. Hoewel sommigen de omslag niet al te goed vonden, vond ik het perfect voor het verhaal en het personage. Naast deze zwaargewichten was de film dus nog gevuld met één voor één fantastische kleine rollen, zoals gespeelt door bijvoorbeeld Peter Dinklage of Caleb Landry Jones, die ervoor zorgen dat een verhaal zoals dit goed blijft over de breedte.
Naast de acteerprestaties kan de film ook nog rekenen op een geweldig gevarieerde soundtrack en bloedmooie cinematografie. Carter Burwell was voor mij grotendeels onbekend maar met deze soundtrack heeft hij zich direct op mijn radar geplaatst. De originele orchestratie wordt perfect bijgestaan door een geweldige selectie aan country rock muziek. Deze auditieve sfeer is dan weer mooi bijgestaan door de cinematografie van Ben Davis, de de mooie streek perfect in beeld weet te brengen. Door niet te snelle camerabewegingen die vaak wat langer kunnen zijn en aangevuld met mooie brede frames, wordt de rurale sfeer nog meer geaccentueerd. Mensen die graag wat meer realistische verhalen op het grote doek willen zien krijgen hier een film van top kwaliteit. Het gaat uit van menselijk personages, emoties en conflicten waar de meeste mensen zich in kunnen vinden. Met een fantastische uitvoering kan het nu al één van de beste films van 2017 genoemd worden.