You Were Never Really Here - Spoiler Review

Een vermist tiener meisje. Een brutale en getormenteerde huurling op een reddingsmissie. Corrupte macht en wraak ontketent een storm van geweld dat tot zijn ontwaking kan leiden. Met Joaquin Phoenix in de hoofdrol en geregisseerd door Lynne Ramsay.Soms is het fantastisch om een film te gaan kijken zonder een trailer te hebben gezien of ook maar iets over de film te hebben gelezen. Voor grotere films is dit praktisch onmogelijk en ik zou het ook niet willen proberen want wie kijkt nu niet graag een Star Wars trailer. Maar voor kleinere films die meestal al rondes hebben gedaan op festivals, is dit voor mij persoonlijk een must. De verassing van een zaal binnen te gaan en geen idee te hebben wat je te zien gaat krijgen én dan nog eens compleet van je stoel geblazen worden, is voor mij één van de beste gevoelens die er bestaat. "You Were Never Really Here" was zo'n film. Je verwacht een actiefilm aan de hand van een kleine synopsis maar het is zoveel meer. De film is meer een thriller dan een rechtuit actiefilm. De nadruk ligt niet op de vechtscenes maar op de spanning voor, tijdens en na deze scenes. De regisseuse geeft ons een intellectuele actiefilm die wat weg heeft van Tarrantino met "The Hateful Eight".Op dialoog is "You Were Never Really Here" niet gefundeerd want je zult er weinig van vinden in deze film. Deze manier om een verhaal te vertellen is te vergelijken met "Dunkirk" van Christopher Nolan. Beide maken gebruik van geluid, beelden en acteerwerk om hun verhaal te vertellen. Een duidelijke soundtrack is dan ook niet te vinden. Er wordt veel gewerkt met stiltes en omgevingsgeluid én als er muziek te horen is wordt deze vooral gebruikt om de spanning op te voeren, een effect dat recent perfect gebruikt werd in "The Witch" van Robert Eggers. De kijker hoort een opbouw van bijna krijsende muziek waarna deze plots overgaat naar stilte en een simpel beeld toont. Dit allemaal om de sfeer te zetten. Met weinig dialoog is het visuele aspect des te belangrijker. Er worden dan ook veel lange shots gebruikt, vaak gefocust op Joe, het personage van Joaquin Phoenix. Het succes hiervan is grotendeels te danken aan de acteerprestatie van Phoenix. Ondanks de weinige dialoog doet hij heel veel met heel weinig. De film is dan ook gebaseerd op een boek waarin er meer kans is om gevoelens en gedachten naar de lezer over te brengen. Phoenix doet dit op een geniale manier met een minimum aan dialoog.Er is dan ook veel weer te geven voor Joaquin Phoenix. Doorheen de hele film merk je hoe gekweld Joe wel niet is met scenes die soms zeer ongemakkelijk kunnen zijn. Hij heeft duidelijk PTSD met paniekaanvallen en flashes naar zijn slechte herinneringen. Aan de hand van deze korte flashes krijg je een klein beeld te zien hoe het tot dit is gekomen. Veel kom je dan ook niet te weten, wat zorgt voor meer mysterie wat de film uiteindelijk beter maakt. Een backstory moet dan ook niet altijd helemaal tot op het bot uitgelegd worden. Maar we krijgen wel te weten dat zijn abusive vader, ervaringen in het leger en latere job in de douane, grote littekens hebben nagelaten. Je ziet vaak dat hij zich probeert te verstikken tijdens paniekaanvallen, een overblijfsel van het zich willen afsluiten van zijn abusive vader. Ook de band met zijn moeder is een overblijfsel van deze turbulente jeugd. Hij wil zijn moeder blijven beschermen en verzorgen, iets dat hij vroeger uit machteloosheid niet kon doen. Met zijn job waarbij hij kinderen terugvindt, probeert hij iets goeds te doen en kinderen te beschermen na al het leed dat hij heeft gezien in zijn leven. Al deze emoties worden magistraal weergegeven door Phoenix. Hij gaat zo ver dat hij zelfs zijn lichaamshouding en bouw verandert schijnt te hebben voor de rol. Hij ziet er uit als her personage, met zijn verzakte schouders en manier van praten. Maar het thema van PTSD gaat veel verder dan het hoofdpersonage. Met zijn tegenspeelster, het tiener meisje Nina gespeeld door Ekaterina Samsonov, krijgen we de PTSD van een zeer jonge prostituee te zien. Te zien krijgen hoe deze jonge meisjes gebruikt werden en in dit geval door haar vader, is hard en soms moeilijk om aan te kijken maar je weet dat dit ook realiteit is. Uiteindelijk zien we hoever Nina weg was door haar eigen vader te doden. Uiteindelijk is het een leed dat Joe in zichzelf herkent. Je ziet deze afgesloten man zichzelf proberen openstellen en proberen beter te zijn om haar een beter leven te geven.You Were Never Really Here is een zware film om te bekijken. Maar het toont echt leed dat de kijker vastneemt en niet loslaat. Films zoals dit zie je weinig. Een film waarover je blijft nadenken met thema's die bij je blijven. Samen met een fantastische regie, is deze film klaar voor de Oscars met een 10/10.