Mijn favoriete films van 2020
We zijn weer aan het einde van een nieuw jaar gekomen, en dat betekent dat we stilaan kunnen terugkijken naar het vreemde filmjaar dat 2020 toch wel is geweest. Met alles wat er ons overkomen is dit jaar, zouden we bijna vergeten hou dit bioscoopjaar is gestart. Een filmjaar begint meestal met enkele films die eigenlijk tot het jaar ervoor behoren, maar pas later bij ons te zien zijn. Aangezien deze films in de meeste lijsten voornamelijk bij het jaar ervoor geplaatst worden, zet ook ik deze films niet in mijn jaaroverzicht, maar ik wil ze hieronder toch graag vermelden, aangezien het hier gaat om enkele prachtige verhalen.
Naast deze groep van voornamelijk Oscarfilms, kwamen er natuurlijk ook veel nieuwe films uit dit jaar, al stak de coronacrisis hier toch wel een stokje voor, en het zijn op deze dat ik in deze lijst graag wil focussen. Veel van de films die dit jaar normaalgezien zouden uitkomen, zijn door de pandemie echter verplaatst naar 2021, of zelfs 2022. Toch wisten er nog een hele hoop films zich tot bij ons te sleuren door een release tijdens de enkele maanden dat de bioscopen terug open waren, of door een online release via een streamingdienst. Uit deze weelde van films koos ik er tien uit die mij het meest zijn bij gebleven, of mij het diepste hebben geraakt..
Ik maak er dan ook eens geen traditionele top tien van, maar een simpele opsomming van mijn favoriete films die dit jaar gedefinieerd hebben, en dat zonder de ene boven de andere te plaatsen. In deze lijst staan ook enkel films die effectief in ons land te zien waren gedurende dit jaar. Dit betekend geen festivalfilms of Amerikaanse bioscoopreleases die hier nog moeten uitkomen volgend jaar, of films van streamingdiensten zoals Hulu die bij ons niet beschikbaar zijn.
2020 was een degelijk jaar voor Aziatisch-Amerikaanse verhalen in de bioscopen, en Tigertail behoort zeker tot de besten, met een aangrijpende verhaal over het harde leven van een migrant, en de relatie tussen een vader en een dochter. Birds of Prey mag dan wel niet een van mijn grote favorieten van het jaar zijn, maar als de enige grote superheldenfilm die dit jaar uitkwam, kan deze zeker niet missen uit deze lijst. Ook het horrorgenre heeft enkele fantastische films voortgebracht de voorbije jaren, maar wat The Invisible Man speciaal maakt, is dat het een geniale draai geeft aan een klassiek verhaal, met spanning van begin tot einde. Vele klassieke verhalen zijn al zo vaak geadapteerd dat enkel een nieuwe kijk het nog interessant kan maken. Met een diverse cast weet het hilarische The Personal History of David Copperfield, het period-genre nieuw leven in te blazen. Emma. mag dan wel niet zo vernieuwend zijn als de David Copperfield, maar ik heb dit jaar nooit zo hard gelachen als met deze prachtige adaptatie van het klassieke Jane Austen verhaal.
Ik hou wel van een goede Christopher Nolan film, en TENET was zeker geen uitzondering. De film mocht dan wel een dieper verhaal missen, fascinerend en visueel spectaculair was het zeker, al deed het mijn hoofd op momenten draaien. Een diep en pakkend verhaal vindt je dan wel bij de Amazon Prime film Uncle Frank. Dit verhaal over een homoseksuele man uit het Amerikaanse zuiden, levert de grote emoties met een opbeurend slot. Sound of Metal is zeker een van de beste films van het jaar, met krachtige performances en een sterk verhaal dat de dove gemeenschap in het spotlicht brengt. Vooral de technische manier waarop doofheid wordt afgebeeld, is geniaal. Ma Rainey’s Black Bottom bracht op het einde van dit jaar de allerlaatste rol van acteur Chadwick Boseman, en misschien wel zijn beste. Met prachtige muziek en een sterke Viola Davis, belicht deze film de worstelingen van Afro-Amerikanen in het professionele en dagelijkse leven. Een van de laatste grote films van dit jaar was zeker de nieuwste Pixar-film Soul. Naast prachtige animatie en de eerste keer dat een Afro-Amerikaans personage de hoofdrol krijgt, brengt het ook een aangrijpende boodschap over de zin van het leven.
Natuurlijk zijn er meer dan tien goede films uitgekomen in ons land dit jaar. I’m Thinking of Ending Things is misschien nog altijd dé meest bizarre film die ik dit jaar gezien heb, maar toch nog altijd bijzonder fascinerend. Soul was niet de enige Pixar-film van 2020, want ook Onward wist een zeer emotioneel verhaal te brengen over de relatie tussen twee broers. Misschien een meer onbekende film, maar ook The Platform wist mij dit jaar te verbazen. Als iets kleinere film wist het toch nog een van de meest betekenisvolle en entertainende films van het jaar te brengen. Eveneens wat onderbelicht in onze streken is The Forty-Year-Old Version, een semi-biografische film over een Afro-Amerikaanse vrouw die vastzit in haar leven en een nieuwe draai wil geven aan haar carrière. En als laatste Mank, zeker niet mijn lievelingsfilm en verhaal van het jaar, maar ik kan niet ontkennen dat het een prachtige productie is.
Een overzicht van mijn tien favoriete films van het jaar, draait uit in een overzicht van 21 films. Het is dan ook moeilijk om zo’n beperkte overzichten te maken over een filmjaar dat, zelfs met een pandemie, nog altijd goed gevuld was. Uiteraard gaan er films zijn die ik nog niet gezien heb. Mijn Watchlist staat vol met films waar ik gewoon niet aan geraakt ben, en die hopelijk bekeken gaan kunnen worden het volgende jaar. Het plezante aan deze lijsten is toch om te zien wat iedereens favoriete films zijn, en als dit gebeurt zonder haat of waardeoordeel, kan dit een fantastische conversatie zijn.
Nu rest mij enkel te vragen: Wat is jouw favoriete film van 2020?
Laat het weten in de comments
