Memoria (2021) - Recensie

Een filmfestival is ook altijd een plaats waar je als filmkijker nu en dan eens nieuwe namen kan leren kennen met een nieuwe film. Voor mij was dat tijdens Film Fest Gent regisseur Apichatpong Weerasethakul met zijn Engelstalig-debuut Memoria. De film gaat over een vrouw die opgeschrikt wordt door een luide 'knal' bij het aanbreken van de dag, waarna ze niet meer kan slapen. In Bogotá om haar zus te bezoeken, raakt ze bevriend met Agnes, een archeologe die menselijke resten bestudeert die zijn ontdekt in een tunnel in aanbouw. Vooral de aanwezigheid van actrice Tilda Swinton in deze film intrigeerde mij, maar ook de visueel interessante poster en beelden die we voordien al van de film te zien kregen. De realiteit van de film was echter heel anders, aangezien ik natuurlijk ook niet wist wat te verwachten van de films van Apichatpong Weerasethakul.

Memoria is een film met veel lange, stabiele shots die soms minuten lang op hetzelfde blijven focussen. Het brengt je als kijker in het moment, maar in een film van meer dan twee uur is dit tegelijkertijd ook slaapverwekkend. Zoals de titel al aangeeft is Memoria een zeer poëtische film over herinnering, maar daardoor is de film ook zeer vaag en verwarrend voor vrij lang. Enkel op het einde komt er wat verduidelijking die je als kijker misschien nog verwarder achter laat. Swinton is daar natuurlijk de perfecte actrice voor. Hoewel Memoria dus een heel mooie, serene film is, met nog wel enkele mooie muzikale momenten, is het zeker geen film voor mij. Poëtische film als dit hebben zeker hun publiek die beter een betekenis uit deze langdradigheid kunnen spinnen, maar voor mij was het eerder vechten tegen de slaap. Toch ben ik blij om Memoria gezien te hebben, aangezien de regisseur al heeft aangegeven dat de film een pure bioscoopervaring zal blijven, en dus nooit op DVD of online zal verschijnen. Een interessante, nieuwe ervaring en ontdekking dus, die ik mij ondanks haar problemen niet beklaag.

★★★