Desperados - Recensie

Hoewel Netflix zo goed als elke week wel een nieuwe film op de wereld loslaat, betekent dit niet dat al deze films grote toppers zijn die op de hoofdpagina van de website pronken. Soms zijn er weken waarin je als recensent gewoon moet nemen wat er is. Wel, deze week was zo'n week. Wel wat series, met een recensie van Warrior Nun die eraan komt, maar op vlak van films enkel Desperados, dat niet eens op mijn hoofdpagina stond. Desperados is een project geregisseerd door regisseuse LP, die hiervoor voornamelijk regisseerde voor televisie zoals Mr. Mom en It's Always Sunny In Philadelphia, en geschreven door Ellen Rapoport, die hiervoor ook voornamelijk voor televisie werkte. Het verhaal centreert zich rond een jonge vrouw die in paniek haar vrienden meesleurt naar Mexico om een provocerende e-mail te proberen verwijderen die ze per ongeluk naar haar vriend stuurde.

Het is niet verbazend dat Desperados eigenlijk geen goede film is. Niets aan deze film, en dan vooral de humor, is origineel. Het valt grotendeels te vergelijken met een andere verschrikkelijke Netflixfilm van enkele maanden geleden: The Wrong Missy. Net als deze laatste gaat Desperados vol in op vulgaire sekshumor die al vijf jaar niet meer grappig is. Hoe vaak hebben we al niet gezien dat een dildo uit een tas valt in het openbaar, of een kind dat verliefd wordt op het hoofdpersonage, met vele seksuele humor tot gevolg? Dat laatste is echt niet meer grappig. De film waant zich interessant en denkt humor van de bovenste plank te brengen, maar eigenlijk had het diep in de kelder mogen blijven. Met de toevoeging van vulgair sekshumor denken producenten vaak dat ze een film "volwassen" maken, maar voor mij is het gewoon een teken van luiheid.

Het verhaal draait voornamelijk rond een vrouw die zo graag wil uitgaan met een man, dat ze zich voordoet als iemand die ze eigenlijk niet is. Ze eet bepaalde zaken niet graag omdat hij ze niet eet, of ze houdt van bepaalde activiteiten omdat hij ze graag doet. In de eerste helft van de film is dit een heel problematisch element, en vond ik dat het een heel ongezond iets was om weer te geven in een film. Dergelijke relaties zouden eigenlijk niet meer van deze tijd mogen zijn. Je moet altijd jezelf kunnen zijn. In de tweede helft verdween die problematiek wel, maar begon het verhaal nogal cliché te worden: twee mensen die elkaar eerst niet kunnen uitstaan, maar stilaan naar elkaar toe groeien. Het maakt de film draaglijker, en ik moet toegeven dat het vrij goed is uitgevoerd. Ze groeien heel natuurlijk naar elkaar toe, ze zijn allebei zeer respectvol, en uiteindelijk snap je het wel. Toch blijft het een heel groot cliché.

Het is een film die echt gemaakt is door en voor witte vrouwen uit LA: naast een van de mannelijke hoofdpersonages zijn er zo goed als geen zwarte personages te vinden, de Mexicaanse personages zijn soms nogal stereotype, en de titel voelt nogal raar aan aangezien de enige Spaanse connectie een trip naar Mexico is. Nasim Pedrad, die het hoofdpersonage Wesley vertolkt, mag dan wel van Iraanse afkomst zijn, de film is nog altijd uiterst wit. Wesley heeft geen job, maar ze heeft nog altijd een fancy ingericht appartement in LA. Dat voelde nogal onrealistisch aan. Desperados is het filmische equivalent van een stationsroman: een verhaal zonder betekenisvolle inhoud bedoeld voor snelle consumptie. Uiteindelijk zal ook hiervoor een publiek bestaan, maar voor mij voelde het toch een beetje aan als tijdsverspilling.

★★

Desperados is nu te zien op Netflix